Het lange wachten kan beginnen

De eerste nacht met gebroken vliezen, een bijzondere gewaarwording. Ik heb bijna niet geslapen, of het nou door onbewuste zenuwen kwam, of doordat ik iedere keer als ik mezelf omdraai een sloot aan water verlies? Wellicht een combinatie van. De baby lag ontzettend diep in mijn bekken, waardoor ik dus ook ieder half uur naar het toilet moest om te plassen. En dan die lampen op het toilet, top! Zodra je de deur opent gaat er een bouwlamp aan, maar écht een bouwlamp, je bent meteen klaarwakker. Halverwege de nacht trok ik mijn lange pyjama jurk tot over mijn hoofd. In de hoop geen last te hebben van de bouwlamp. 

Inmiddels zijn we 35 weken en 5 dagen zwanger, weer een ochtend zonder baby, maar met een lopende kraan down-under. De standaard controles worden gedaan, een hartfilmpje van de baby. Hij doet het gelukkig fantastisch. Gek genoeg vermaak ik me redelijk goed op mijn kamer. Mijn moeder bracht me een shitload aan puzzelboekjes, en verder heb ik series gebingewatched. Om 3 uur mocht er één kind mee met mijn vriend. De oudste dit keer. Wat was hij blij om me te zien, en ik blij om hém te zien. Het was zo een naar en snel afscheid de dag ervoor. We hebben lekker samen gekletst en filmpjes gekeken. Heerlijk! Het zijn dan écht de kleine dingen die het doen. Toen hij na een uurtje weer moest gaan heb ik stiekem een traan gelaten, en hij ook. Wat is het toch *** om je kind met verdriet te zien gaan.

Ik appte mijn vriendin nog ‘Heb echt even een kut moment waarin ik alleen maar huil ofzo. Voel me zo schuldig tegenover vriendlief dat ie nu alles moet doen thuis. En ik weet niks, kan niks doen. Mis de jongens’

Diezelfde vriendin mocht in de avond langskomen als ‘vervangend partner’. Ze zou ook bij de bevalling aanwezig zijn als fotografe, dus dit mocht. En dát was een fijn bezoekje! Ze nam sushi voor me mee. Ze is zelf ook zwanger en we hadden een zwanger-proof sushi box voor 2, wat was dat lekker! Ondertussen weer een dag voorbij zonder weeën. Af en toe een harde buik, maar niks wat erop zou wijzen dat de bevalling in aantocht was. Wat me wel op viel was dat mijn buik gehalveerd was in grootte. Zoveel vruchtwater was ik al verloren. Gelukkig had het mannetje nog ruim voldoende water om in te bewegen en te oefenen. Zichzelf klaar te stomen voor de grote wereld. We gingen weer een nacht in zoals die daarvoor. Weer 100x plassen met mijn pyjama over mijn hoofd, weer een slechte nacht. Man man man, wat duurt wachten dan stiekem toch lang in die nachten!