Here we go, de bevalling.

Okay, laten we beginnen bij het begin…

De bevalling.

Na lang wikken en wegen was het zo ver, ik wilde met 37 weken ingeleid worden in t ziekenhuis om de bevalling op te wekken. Ik heb eerder 2 grote baby's ter wereld gebracht en nummer 3 leek op alle echo’s en metingen nog een beetje groter te zijn, waardoor afwachten tot 40+ weken voor mij geen optie was. Daarbij kwam dat er met 34 weken zwangerschapsdiabetes uit de glucose test kwam (al was dat een beetje een twijfelgevalletje) dus vandaar dat de verloskundigen en gynaecoloog instemde om hem met 37 weken geboren te laten worden

Okay… that being said… here we go:

Op een zonovergoten vrijdag 4 juni 2021 werden wij verwacht in het ziekenhuis voor een controle en als er plek zou zijn, zouden ze meteen kunnen starten met de inleiding. Bij de check up bleek al vrij snel dat al die voorweeen de laatste paar weken hun werk gedaan hadden, ik had al 2,5 tot 3 cm ontsluiting. Na een (behoorlijk fanatieke) strippoging werden we naar huis gestuurd met de boodschap dat we die zondag 6 juni terug konden komen voor de inleiding.

Die avond kreeg ik wat weeën, ik maakte een grote wandeling, deed squats, ging de trap op en af .. maar het kwam nog niet op gang. Ja je hoopt dan toch dat t wat doet he? En dat t alsnog allemaal vanzelf gebeurd. Die zaterdag leek op een gewone zaterdag, geen pijn geen weeën, niks aan ‘t handje behalve dan dat we wisten dat we de dag erna óf als t tegen zou zitten die maandag waarschijnlijk een baby in onze armen zouden hebben.

Zondagochtend 6 juni moesten we om 06.00 uur bellen of er plek was in t ziekenhuis, aangekleed, make uppie op, parfummetje erbij, tja je kan maar beter op je best beginnen aan die bevalling toch?! zat ik nerveus beneden in de woonkamer om te horen te krijgen dat het “te druk” was en het nu ff niet uitkwam of we rond 10.00 uur konden komen. Helemaal prima! Ik heb een ontbijtje gemaakt en ben daarna even een dutje gaan doen op de bank. Na 45 minuten werd ik vervelend wakker… nekpijn, beetje een soort vreemd gevoel in m’n lichaam, emotioneel.. net alsof dat dutje m’n hele mood verpest had ik was zo huilerig en bang, voelde me ineens niet goed meer, ik snapte er niks van! Mezelf bij elkaar geraapt zijn we naar het OLVG Oost gereden en daar hebben we aangegeven hoe ik me voelde en dat ik niet snapte wat dat nou was. Ze stelden me gerust, gooide het op de zenuwen en begonnen met prikken van het infuus, (dat overigens bij de 6e poging pas lukte) en van die onhandige banden om je buik en het toucheren… “oh u heeft al 3,5/4 cm en we zien op de monitor dat u zelf al best goede weeën heeft, heeft u dat niet door?” Ik had niks door, geen pijn. Maar dat zou dat “nare wakker worden” - gevoel kunnen verklaren 😂 zelfs bij een 3e bevalling kun je nog zo lekker naïef reageren met “huh oh echt?”

Bij het toucheren kwam de verloskundige erachter dat er een arm en handje voor de uitgang zat. (Het zal ook niet easy gaan hé) Camden lag al weken in mn buik met arm en handje langs zijn hoofd en dat drukte vreselijk op mn lies, dus ik had deze wel moeten zien aankomen eigenlijk… maar toen ze zei “ohhjee” kneep ik ‘m toch wel even

“Okay, we moeten een keuze maken” zei de verloskundige

1: We wachten af of de bevalling zelf doorzet en hij z'n handje weghaalt, dan bel je ons als er iets veranderd, mag je nu weer naar huis

2: Het wordt nu een keizersnede

3: We zetten de weeopwekkers aan en hopen dat ie de druk voelt van het samenpersen van je baarmoeder en zelf z’n arm weghaalt. Maar breken dan toch nu je vliezen en zit t armpje vast dan moeten we een spoedkeizersnede uitvoeren

John en ik keken elkaar aan van… really??? Dit zou toch allemaal zo gepiept zijn een inleiding? In vergelijking met de vorige 2 bevallingen zou dit allemaal smooth moeten gaan. Maar nee, we hebben een dwarsligger hoor! (Again) Na kort overleg besloten we om de boel te starten en te zien wat het zou doen, erin geloven dat ons kindje het wel zou snappen allemaal en zn handje zou weghalen. John verwachtte een voetballer, en zei dat ie z’n handen niet nodig had in het leven, dus vanzelf wel goed zou gaan liggen 🤐

Om 12.30 uur hebben ze de wee opwekkers door t infuus gegooid en om 13.00 voelde ik een soort aardverschuiving in mn buik. John zei meteen “ik zei het toch hij heeft z’n arm weggehaald hij snapt dit” ik wist dat ie gelijk had want ik voelde hem bewegen onderin zo heftig dat t wel dat armpje moest zijn en meteen zakte hij dieper mijn bekken in. Elke 45 minuten tot een uur voeren ze de oxytocine op. Voelde ik amper wat van, lichte weeën die goed weg te puffen waren tot 15.45 uur waarbij ze kwamen checken en weer toucheren “ja hoor! Ik voel haartjes z’n handje is weg voor de uitgang, zal ik meteen ff je vliezen doorprikken?”

En daar gingen we… stortvloed aan vruchtwater en meteen heftige weeën, 5 cm ontsluiting letsgoooo! Om 16.30 kon ik de inmiddels sterkere weeën nog goed opvangen met tussendoor wat gebrabbel van John die tegenover me op t snoeiharde bankje zat met z’n bus Pringles. Wij nog lachen want ik had hem een lijst met Not to do’s meegegeven. Smakken, was er een van! Stipt bovenaan op het lijstje stond GEEN voetbal kijken, gewoon helemaal niet, niet op de tv en ook niet met je bakkes op je telefoon. Voetbal was een No Go.

En voor de mensen die net in tunen: deze vent zat bij de bevalling van Lewis in het Amc in 2017 de gehele wedstrijd Bayer Munchen - Paris Saint Germain te kijken! Incl geluid op standje doof, naast het bed terwijl ik doodging van de pijn en niet meer wist waar ik het zoeken moest met 2,5 uur persdrang en geen ontsluiting. 😑 Dus je snapt wel dat er dit keer een Not To Do lijst was als je je kind geboren wou zien worden 🙃

Ergens tussen 16 en 17 uur was er een personeelswissel en kregen we een andere verloskundige en verpleegster, super lieve dames die zich allebei goed hadden ingelezen in mijn dossier en het bevalplan gezien hadden. De verpleegster nam haar rol als halve sjamaan op zich en ging als een soort mantra steeds bij elke wee fluisteren “ssssttttttt keer naar binnen Iris, even terug naar de aarde pak je moment ga meeeeee op die golf duw maar mee naar beneden en hhuuuuummmmmmm hummmmmm, pak hem vast, terug naar de aarde en naar je core” John zat daar als een Deer in the headlights te kijken van wat voor een ceremonie is dit dan???? Ze wist me te helpen met m’n ademhaling en John erbij te betrekken door samen de ademhalingsoefeningen die we geleerd hadden bij Jenny van Zussas toe te passen (insta: zussas). Helemaal geweldig natuurlijk maar het was wel ff lachen! 😬😆 moet je net bij ons doen, zo lekker nuchter als de pest

Rond 17.00 uur zei de verpleegster dat het misschien wel fijn zou zijn als ik even ging douchen, warm water en staan dat zou de boel wat sneller doen gaan en wat dragelijker voor me maken dan in dat bed blijven liggen. (Ik ging lekker in dat bed trouwens) Ging ze hoor, Annie met d’r infuuspaal en zak om m'n arm naar de badkamer, John erbij op de toiletpot zittend en filmen (die fotos en filmpjes zijn zoooo vreselijk om te zien! Vraag me niet waarom ie dat nodig vond) na een uur dacht ik dit is toch niet te doen!! Ik wil terug naar dat bed, doe toch normaal zoveel pijn is niet goed voor een mens! Terwijl ze alle snoeren weer rechttrokken en me goed in dat bed hesen zag ik dat de tv boven mn bed aanstond op zendertje groen veld met rennende poppetjes en een bal, ja hoor DE uitzwaaiwedstrijd van Oranje voor het EK. Ik snauwde “ben je serieus? Maak die tv uit man wat mankeert jou” waarop John zei “dat deed de verpleegkundige het stond al aan toen je onder de douche ging” (mag ik jullie er even op wijzen dat hij me dus nu net pas vertelde dat hij het wel opgezet had!!! zijn leven zou er zooo anders uitzien als ik toen niet zo verging van de pijn en dit wist hé, single life enzo) 😂🤣

Om 19.10 lag ik dus weer in dat bed en zei de verloskundige “nou… dat hielp niet veel, nog steeds 5.5 tot 6 cm” Ik riep “okay morfinepomp graag!” Binnen een paar minuten ging er een morfine koppeling op mn infuus en kreeg ik een pompje in mn hand met drukknop en mocht ik NA elke wee drukken, Hey! dat vertellen ze je niet van te voren hè dat je pas na je wee mag drukken. Dus eerst ga je door de hell van die wee en dan pas krijg je drugs in je lichaam dat je ff 1 minuut van de wereld brengt je je ogen dicht kan doen, je het gevoel hebt dat je ff weg doezelt ennnnnnnn dan moet je weer 3 minuten wachten om op dat knopje te drukken (oh en die weeën wachten niet hoor! Die komen meerdere keren achter elkaar net wanneer je niet op je knopje kan drukken want hij doet t nog niet! Maarrrrrrrrrr ik raad het elke vrouw aan whahhahhhhhahaa het was de eerste keer in mn leven dat ik drugs gebruikt heb, doe mij ff zo een pompje thuis! Joeee 😂🙋‍♀️

En een droge smoel joh! Ik kon er nog net uitkramen dat ik ijs wou. De lieve ietswat zweverige verpleegster ging opweg naar de vriezer om ijs voor me te halen. Ze was nog maar net terug met dat ijs toen ik siste dat ik t NU moest hebben, dus John dat raketje met zn leven vasthouden en steeds tegen m’n mond houden ik kon nog net high as fuck en met een droge smoel als karton tussen de weeën door het woord “ijssss” uitkramen.

Besef je even dat John dus gewoon als een soort mental coach hier naast het bed stond en maar bleef zeggen dat ik het zo goed deed, je bent een kanjer jij kan dit, jij kan dit mop. Ga zo door, nog ff hij is er zo en dan kan je hem eindelijk zien (en ondertussen de hele ziekenhuis toevoer aan vreetwerk in z'n mik stopte) maar hij stond er, met nat washandje, ijsjes, ijsblokjes, water met een rietje en m’n klamme handje vast te houden. (Duurde precies 38 minuten dit plaatje)

Om 19.46 uur voelde ik een soort druk en merkte dat ik met het wegpuffen van de weeën m’n kin (en onderkin) automatisch op mn borst duwde als ik dit pers gevoel had. Ik riep “ik ga nu persen ik kan het niet tegenhouden, hij komt al” De verloskundige was net terug weer terug de kamer in gekomen en antwoordde “nee joh zo snel gaat dat niet maar ik ga eens ff kijken” ze trok haar handschoenen aan. De verpleegster stond inmiddels aan het infuus te kloten en wou de morfinepomp afkoppelen toen ik riep “ik hou hem niet tegen! vang hem opppp hij komt!!!!!” En met 1 perswee werd Camden om 19.49 uur gelanceerd in de armen van de verloskundige! Die net zo verbaasd was als wij 🤣🤣🤣  Terwijl John net z’n aardappelprutje aan het wegwerken was zag ie zijn zoon gelanceerd ter wereld komen. 

Welkom op de wereld Cammie!

“sorry oh sorry sorry hoor lieffie ohh sorry moppie” bleef ik maar zeggen. Ik vond het zo sneu dat ie zo snel geboren was en gelanceerd werd, arm klein ding! Dat moet toch schrikken zijn geweest voor hem.Dat je dan van een warm bad door een klein gaatje geperst wordt en er loei snel en snoeihard uit schiet… beetje een slechte kermis ervaring op eurodag 😄🙈 

Camden woog met z’n 38 weken toch een goeie 3840 gram. Dat in combinatie met zo een snelle geboorte maakte dat ze hem 24 uur ter observatie wilden houden en zijn suikers checken enzo, dus bleven we een nachtje slapen. Cam deed het meteen al super goed, z’n suikerwaarden waren goed, niks aan de hand! De volgende dag mochten we om 12 uur al naar huis lekker bij de rest van het gezin zijn. Thuis hadden de jongens samen met oma het huis versierd en waren ze super blij om hem dan eindelijk te zien. De naam viel bij beiden in de smaak al vond Lewis al maanden dat z'n broertje Mozes zou heten.😇😅 Trots waren we! Super trots dat ik dit gewoon een 3e keer geflikt had en we nu compleet waren met onze 3 boys.

Hoe de kraamweek en de weken erna verliepen en hoe snel het allemaal mis ging lees je in de volgende blog…