help, van versiepoging 2 naar ineens een geplande keizersnede

De titel zegt het al. De 2e poging om het kind te draaien is mislukt. Sterker nog, er was weer geen beweging in het hoofdje te krijgen. De nacht ervoor was er wel iets in mijn buik veranderd en ik hoopte toch ontzettend dat dit het draaien van het kindje was. Die verandering bleek een verandering in positie van de beentjes te zijn. In plaats van opgetrokken heeft kleintje ze nu gestrekt en dat heeft gemaakt dat er niet eens meer over een eventuele stuitbevalling gesproken kan worden. Het is de minst gunstige positie waarin het kind kan liggen. Ineens was daar dus de knal.

Komende dinsdag naar het spreekuur en het komt dus aan op een geplande keizersnede. Voor sommige vrouwen de wens maar voor mij voelt het als één groot drama. Het was mijn grootste droom om mijn kleintje zelf op de wereld te zetten. Ik heb het gevoel alsof ik gefaald heb, alsof er dan niets is voor een ander om trots op mij te zijn, geen spanning voelen met mijn partner over wanneer kleintje zou kunnen komen, geen gepuf, geen pijn, geen bevallingsproces, niet mijn kleintje geboren zien worden en niet eens mijn kleintje vast kunnen houden direct na de bevalling .

Ondanks mijn dikke buik voel ik me even helemaal alleen. Ik kan niets anders dan huilen. Ik ben er even helemaal zat van dat zoveel dingen in mijn leven nooit vanzelfsprekend kunnen gaan en dat dit wonderlijke gebeuren ineens compleet door mijn handen glipt. En het lullige is dat iedereen om mij heen zegt dat ik alles vergeet zodra het kleintje er is maar daar heb ik even helemaal niets aan. Daar ben ik nog helemaal niet aan toe. Ik weet dat er een  groep is die liever een keizersnede heeft en dat er ook vrouwen zijn die het niet zoveel uitmaakt als het kind maar komt. In het ziekenhuis waren ze dan ook zeer verbaasd dat ik ze zowat smeekte om een oplossing van welke aard dan ook om alsnog normaal te kunnen bevallen.

Natuurlijk zal ik dolblij zijn om mijn kleintje te zien, ons wondertje maar natuurlijk bevallen is voor mij op de één of andere manier zo ontzettend belangrijk. Zijn er anderen die dit ook zo ervaren/ hebben ervaren? Hoe zijn jullie daar mee omgegaan. Ik kom er even niet meer uit.