Geboren om 22.47? M'n mond valt open van verbazing

Deel 2.

Van wat ik hieronder heb opgeschreven, weet ik veel niet meer en ben ik over bijgepraat. Ik zat zo in mijn bubbel en heb bepaalde dingen niet bewust meegemaakt. Er kunnen triggers in voorkomen over de intense bevalling die ik heb doorgemaakt. 

De ambulance reed met veel kilometers per uur, zwaailampen en gillende sirenes over de straten. De angst dat de druk verminderd is, geeft me lichtelijk hoop. Wat nou als ik nog genoeg vruchtwater heb en er bijna geen ontsluiting is? Weeënremmers erin en rust houden. 

Ik merk dat ik niet positief kan denken. Al snel besef ik namelijk dat dat vast niet het geval zal zijn. Wanneer we aankomen in het UMCG, worden we bij de spoedingang door de bewaking opgevangen. Bij elk punt, lift of deur staat een bewaker om mij zo vlug mogelijk naar de verloskamer te krijgen. 

Eenmaal aangekomen kom ik een kamer binnen, met een groot team aan specialisten die stilzwijgend toekijkt hoe ik naar binnen word gereden. De stilte staat me niet aan, het beangstigd me. John komt niet veel later gelukkig binnen. Ook hij kijkt angstig. 

Er wordt een CTG gemaakt om te kijken of het hartje van de kleine nog actief is. Dat wist ik al wel, want wat was ze weer druk in mijn buik. Ze zal de weeën heus voelen. Er is een goede hartactiviteit te zien, wat erg fijn en vooral geruststellend is. 

Ze geven mij magnesiumvia mijn infuus. Dit om toch een klein beetje de kleine meid wat te ondersteunen bij haar ontwikkeling, voor hoelang het ook nog maar mag inlopen dit infuus het is fijn. Ik krijg er alleen ontzettende hitte aanvallen van en een droge keel. Totaal niet belangrijk op dat moment.

Ze onderzoeken mij ook en toucheren van onder en terwijl ik weer wat meer weeën en druk voel, hoor ik haar zeggen volledige ontsluiting. Ik kijk iedereen  aan en denk nog, dit kan niet.. en dat blijkt ook. Ze heeft de kleine meid gevoelt en ze ligt in stuitligging, niet verwonderlijk met dit termijn. Maar wel zaak om goed te kijken hoe ze wordt geboren. Ze toucheren nogmaals en komen er inderdaad achter dat de kleine met de lichte persweeën naar buiten wurmt met haar ledematen. Ik voel haar zo goed bewegen en alles doet zo gillend veel zeer. Dan zien ze dat ze niet verder komt. Ze toucheren weer en komen erachter dat mijn baarmoedermond vrijwel helemaal weer dicht zit(bijna tot geen ontsluiting) rondom haar schouders/nek. Ik moet nu wel vaart maken maar het lukt moeizaam. Er wordt besloten om iemand naast mij met haar volle gewicht op mijn onderbuik mee te duwen. In de hoop dat ze door die extra druk er geheel doorheen komt. Dit is echt zeer pijnlijk en het blijkt niet voldoende mee te helpen. Ik krijg twee knippen inwendig in mijn baarmoedermond en weer voel ik het volle gewicht op me komen tijdens het mee persen. Ik schreeuw een keer gewoon weg omdat ik niet weet wat ik moet en waar ik het vandaan moet halen, de pijn is zo intens. Ze praten me toe dat ik nu echt mijn krachten moet sparen om mee te persen, maar de perswee is er niet.. nog een knip volgt bij de baarmoeder en nog komt ze niet. Dit gaat allemaal zo snel. En dan hoor ik iemand zeggen, "meid het spijt me maar ik moet nu een noodactie ondernemen", en ik schreeuw het uit. Schijnbaar is haar hele hand met onderarm in mij en lepelt onze dochter uit mij. Met 24 weken en 5 dagen is ze geboren en er gaat gelijk een team met haar bezig. Ik val flauw. Kom weer bij met complete leegte, angst en ik roep iets in de trant van dat ze vast wel dood zou zijn... 

Mijn man naast me met tranen over de wangen geeft me een dikke kus en mag gelukkig de navelstreng door knippen en ik zie ze opeens haar inpakken en in de couveuze doen. John komt bij me en zegt nog dat hij bij haar blijft. Mij wordt gezegd dat ik straks bij ze mag komen na mijn operatie en ze verlaten de kamer. Ze leeft!! Ze wordt geholpen en haar papa is bij haar. Ik vaar op adrenaline en voel me sarcastisch worden. Nou spreek ik mezelf toe, je maakt er wel weer een voorstelling van en ook weer een rotzooitje.. 

Wanneer ik de verpleegkundigen naast mij hoor praten over de geboorte tijd, valt mijn mond open van verbazing.. 22 uur 47. NIET WAAR?! Ze kijken mij aan en ik vraag ter bevestiging of haar geboorte tijd 22:47 uur is. Ja, zeggen ze, dat klopt. Ik krijg tranen in mijn ogen en voel een lichte glimlach opkomen. Ik vertel ze, dat onze tweede dochter, genaamd Beau is geboren 1 jaar, 1 dag en 1 minuut later dan haar grote zus Vieve. Ze kijken me met ongeloof aan. 

Ik wordt gereed gemaakt voor de OK. Schijnbaar vind ik dat ook allemaal hartstikke hilarisch en voel helemaal niet door de adrenaline wat voor geweld eigenlijk mijn lichaam heeft doorstaan. Ik weet nog dat ik zelfs nog met de vraag rond spookte wat ik dan nu "medisch gezien" heb. Geen totaal ruptuur want dat zijn de lagen in de huid en weefsel tussen vagina, perineum en anus. Zo was ik mijn eigen gedachtes en de gedachtes van de specialisten aan het vullen. En ik kreeg nog lachend van die mensen terug dat ze nog nooit die vraag hadden gekregen, al was dit ook wel zeer uitzonderlijk wat er is gebeurt. Ow, dacht ik, misschien kunnen ze het nu benoemen naar die specialist. De anesthesist spreekt heel fijn met me en dat ik aan mooie dingen mag denken alvorens ik ga slapen. Ik leg mijn hoofd eindelijk rustig neer en ga slapen met een glimlach en een traan, denkend aan dat ik TWEE dochters mag hebben.

Ongeveer anderhalf a twee uur later ben ik zo goed als weer bij op de uitslaap kamer, heb een waterijsje op na erge misselijkheid en ben ik op van de zenuwen maar vol nieuwsgierigheid naar Beau. De nacht verpleegkundige van de kraamafdeling haalt me op en brengt me naar de NICU afdeling( Neonatologie Intensive Care Unit). Beau haar eigen kamertje komen we binnen waar ik een verslagen, trotse maar angstige man zie staan en die lach die hij me geeft maakt me rustig. Mijn man, de vader van mijn beide dochters. En nu mogen we samen genieten van onze dappere dodo. Kleine mooie Beau. Mijn zonnestraal, je leeft, je beweegt. We zijn zo intens dankbaar en gelukkig op dit moment. Een klein en kort moment maar wat fijn. Ik wordt samen met John naar de kraamafdeling gereden.. in een roes van adrenaline, narcose, vreugde en spanning denk ik aan jou meisje. Over een paar uurtjes mogen we weer naar je toe, rust maar even uit en spaar je krachten druktemakertje...

Trending op Mamaplaats: Dit is wat een babynaam zegt over de ouders!