1 week geleden
De bevalling van onze collega Nicole, op Curacao!
een geweldige 'team building'
Op 27 juli 2024 is Nicole bevallen van haar zoontje Raf. Onder begeleiding van Lysanne en collega Shauna. Het was een geweldige ‘Team building’ wat dat betreft. We zijn samen werkzaam bij Mirasoon Pregnancy Centre Curacao. Lysanne is de verloskundige alhier, en Nicole is de praktijkassistente. Ze zal hieronder haar ervaring delen met betrekking tot haar thuisbevalling, in het bevalbad, op Curaçao.
40 weken
Op woensdagmiddag 24 juli had ik een controle afspraak bij Lysanne, mijn verloskundige maar ook mijn collega. Mijn zoontje zat nog heerlijk in mijn buik, en alles zag er goed uit. Het was wel een mini mannetje. Weinig vetjes en niet groot. Niet erg, maar daarom hadden we besloten te gaan strippen bij 40 weken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep gestript en wel de deur weer uit. Afwachten wat er zou gaan gebeuren want man, wat was ik zenuwachtig voor de bevalling. Ons eerste kindje, totaal geen idee wat er te wachten staat. En ik als controlfreak wil het liefst alle ins- en outs weten van wat mij te wachten staat. En hier in de verloskundige praktijk vliegen de bevallings verhalen om je oren. Positieve maar ook negatieve ervaringen. Gelukkig kon ik het allemaal redelijk goed relativeren hoor. Elke ervaring is anders, en ik was er klaar voor. Hoe spannend ook. 100% vertrouwen in Lysanne, de kleine, gezonde man en mijn eigen lichaam. Dus laat maar komen! En zo ging ik de middag in met lichte weeen. Yes! Vol enthousiasme Lysanne geappt: Het strippen heeft goed gedaan, let’s go!
Dezelfde avond ben ik naar bed gegaan met de verwachting vanzelf wakker te worden van heftige weeën. Maar de zon kwam op, ik werd heerlijk uitgeslapen wakker met geen krampje meer aan de horizon… balen. Toevallig was Lysanne haar visites aan het rijden en zei ‘ik kom wel even langs’. Eenmaal bij mij thuis bleek ik 2 a 3cm ontsluiting te hebben en dus heeft Lys mij nog maals gestript, en een homeopatisch pilletje gegeven. Hierbij ook wat drukpunten op mijn enkels gemasseerd, en zo maar weer hopen op nieuwe weeen.
Mijn ouders waren bij ons, en ik was heerlijk nog even op pad geweest met ze. Naar de Kooyman (Curaçaose Gamma/Praxis) en een bakkie doen in de tuin… ondertussen nippend aan de koffie wel weer weeën, maar met weinig resultaat.
De dag erna maar weer contact met Lysanne. Ik besloot maar even af te wachten. ‘Hij komt wanneer hij komt’ dacht ik zo. En zo gezegd zo gedaan. Tot de dag erna… Ik wilde gewoon gaan, rammen, mijn zoontje vasthouden! Toch maar weer even overlegd met Lysanne wat te doen, ik wilde ook graag het ziekenhuis vermijden, dus kwam Lys thuis weer even langs. Toch nog een keer gestript, enkele drukpunten getriggerd en afwachten. Hierbij zei Lysanne al ‘er zat toch nog een klein stukje ‘vast’ bij je baarmoedermond, en na deze keer strippen is het allemaal goed los’. En ja hoor, om 10u liep Lysanne de deur uit, en om 13u heb ik haar geappt ‘this is it!’ Toch even aangekeken en rond 15u geappt dat mijn weeen al goed elke 2 a 3 minuten waren. Lysanne zou Shauna (onze andere collega) meenemen en mijn kant op komen. Wat voelde dat ‘officieel’ en spannend. Ik zat lekker op de slaapkamer, op mijn yogabal, met mijn Masseuse Playlist aan. Het bad stond al een paar dagen, het TENS-apparaatje had Lysanne achter gelaten, en die had ik ondertussen al opgeplakt. Dit nam voor mij persoonlijk geen pijn weg, maar ik vond het wel heel chill!
Geen warm water
Toen Lys en Shauna er eenmaal waren was ik alsnog prima aanspreekbaar. Even geklets, overlegd en op mijn verzoek toch even getoucheerd om te kijken op hoeveel cm’s ontsluiting ik zat: 4 cm. Het ging nog goed, weeen opvangen was oke, maar in bad gaan klonk wel erg lekker. Dus het bad gevuld, papa en mama waren druk bezig met pannetjes water koken (want ja, op Curaçao heb je vaak geen warm water in de badkamer ;) en lekker het bevalbad in gegaan, waarna m’n weeen weer afnamen… zit je dan met je goeie gedrag… ‘spetter, pieter, pater, maar mijn zoontje kwam wel later’ dacht hij. Mooi niet: ‘Kom er maar uit Niek, rondjes lopen jij’. Dus hup, weer uit bad, rondjes lopen, door de tuin, door de woonkamer, waar Lys en Shauna geinstalleerd zaten aan de eet tafel, samen met mama. Kletsen, lachen ‘oei wee, even puffen’ en weer verder kletsen. Eigenlijk ging het heel chill en gemakkelijk, maar het schoot niet op. Daarom dat Lys en Shauna hun spullen pakten en even buiten de deur gingen eten. Ik kreeg de opdracht mij even serieus terug te trekken. Squatten, ontspannen, weer op de yogabal en kolven. (Kolven helpt bij de aanmaak van oxytocine, waardoor je baarmoeder samen trekt, en je het eea een zetje kan geven) Dit was om 18:00u. Dus dat heb ik gedaan, in de hoop dat het wat zou toenemen allemaal.
5 centimeter
Om 20:00 kwamen Lys en Shauna weer terug. ‘Hoe staat het er voor Niek?’. Nou, eigenlijk prima… iets te prima, wat wil zeggen dat ik bang ben dat ik niet echt progressie maak. Dus samen even overleggen. Lysanne zei het volgende te kunnen doen: afwachten, vliezen breken, of wonder olie nemen. Die laatste twee opties waren voor mij toch wat prettiger, aangezien ik echt moe begon te worden, en het ‘echte’ werk nog moest gaan komen. Na mijn akkoord weer even getoucheerd, en ik bleek op 5 cm ontsluiting te zitten… Toen Lys dat zei gaf ik direct al aan ‘breek mijn vliezen maar dan’. Mijn vliezen bleken aardig stug te zijn gaf Lysanne aan, en na het breken begon het hoor: de eerste echte zware heftige wee, inclusief overgeven, alles kwam eruit. Ai ai ai, niet relaxed. Ik kan zooo niet spugen… verschrikkelijk. Direct in bad gegaan, die ondertussen ontzettend lekker op temperatuur was, en daar verder mijn weeen opgevangen. Ik begon gewoon op mijn billen, afwisselend met lekker hangend/liggend op de badrand. Ik had een kam in mijn hand (als je hier op de juiste manier in knijpt, worden er punten in je handpalm getriggerd die helpen met afleiding / pijnvermindering) Maurice, mijn vriend, heeft op de yogabal naast het bad gezeten, en heeft mij er zo ontzettend goed doorheen geholpen! Ik voelde zo’n kracht, liefde en zelfvertrouwen daardoor. Ons mini team!
Ik bleef overgeven.... EMMER!
De weeën opvangen vond ik ontzettend prettig in het water. Licht, warm, week. Het grote nadeel was dat ik bleef overgeven. En dat kwam steeds tijdens een wee. Dus ik kon daardoor soms niet lekker de wee opvangen, want spugen in het water wil je natuurlijk niet. Dus elke keer bij het voelen opkomen van de wee was het ‘EMMER!’ … spuug, auw, en weer lekker achterover leunend. Uiteindelijk besloot ik toch maar om te draaien op mijn knieen. Zo kwam ik met mijn bovenlichaam op de badrand, en mijn hoofd op Maurice zijn schouder/nek/borst. Ik kon hem zo fijn knijpen, en hij kon mij prettig vasthouden. En ja hoor… ‘ik heb het gevoel dat ik moet duwen’ zei ik. Nee, nog niet echt persen, maar duwen. Maar bij de eerst volgende wee kon ik het wel persen noemen. Man wat een kracht, wat een power komt er dan vrij zeg, zomaar uit het niets! Eigenlijk hoef je niet eens wat te doen; het komt vanzelf. Persoonlijk vond ik het prettiger dan de weeen daar voor. Die weeen moet je maar opvangen en wegpuffen, zonder resultaat. (Voor je gevoel, want resultaat komt daar zeker wel van!) Nu kon ik, ookal is het intenser, er ‘naartoe duwen’. Je pijn omzetten in kracht. Ik werd ook meer wakker tussen de weeën door, en toen ik opkeek zag ik dat Papa er al was, en Carmen de kraamhulp al naast mij stond. ‘Verrek, ben ik al zo ver dan?’ dacht ik…
Mijn vader mocht er van mij bij zijn, maar zelf wist hij dat nog niet zeker. (Bij een medisch woord, of 1 druppel bloed valt hij al flauw ;) Daarom dat ik het heel prettig vond om hem te zien zitten. Niet dichtbij, maar achterin de slaapkamer, op het hoekje van het bed. Waarbij mama wel wat dichterbij zat. Ontzettend gaaf om hen er bij gehad te hebben. Ik ben erg goed met mijn ouders. <3
Ondertussen was Lysanne al druk bezig met het koekeloeren via een spiegeltje. Shauna assisteerde haar met het licht bijschijnen, en Carmen hield mij in de gaten. Dit alles had ik eigenlijk nog helemaal niet door, tot dat Carmen zei ‘Nou de 27e ga je nog wel redden hoor!’. Verrek, is het nog geen 00:00u geweest dan? En ben ik al zo ver?
Lysanne heeft mij echt in mijn bubbel laten zitten, en niet echt op de hoogte gehouden van hoe/wat o.i.d. Hier vroeg ik ook niet om, dus eigenlijk best prettig vond ik persoonlijk. Stel ik vroeg hoe het er voor stond, en Lysanne zou aangeven dat het nog niet echt opschoot had ik dat als flinke domper ervaren denk ik. Toch kreeg ik zo’s boost nu ik wist dat ik er bijna was!
Na mijns inziens heb ik zo goed mogelijk geluisterd naar Lysanne tijdens het persen. Dit was ook echt mijn voornemen ‘Niek, luisteren naar Lysanne, meer niet. Dan moet het goedkomen!’.
Achteraf bleek dat ik niet helemaal deed wat Lysanne zei, en dat Lysanne af en toe even dacht ‘Sjonge jonge zeg, Nicole…’. Tsja… Ik zat toch echt op een andere planeet.
En daar kwam het: de laatste oerkracht, waarbij ik automatisch naar beneden reikte om mijn eigen zoon tussen mijn benen vandaan te kunnen pakken. WAUW! Met de geboortekam nog in mijn handen zat ik daar ineens, onze zoon in mijn armen, vol liefde, kijkend naar Maurice, en maar herhalend ‘HIJ IS ZO MOOI, OCH LIEFJE TOCH JE BENT ZO MOOI! SCHAT KIJK NOU, HIJ IS PERFECT!’ Stipt 23:30u. Op 27 juli 2024.
Dit is Rafael Rene de Koning! Vol emotie kijkend naar mijn vader Rene. Vernoemd naar hem. Mijn vader heeft het gefilmd. Het duurde een paar weken voordat ik dat terug keek, maar toch is het prachtig om te zien, omdat je als barende vrouw er toch niet helemaal bewust bij bent.
Golden hour
‘The Golden Hour’ vond ik erg belangrijk. Ik wilde wachten met het knippen van de navelstreng, de baby niet direct wassen, en zodra het kon snel aanleggen in verband met het zuigreflex. Dit verliep ontzettend goed allemaal. Het enige wat op zich liet wachten was mijn placenta.
Al vrij snel ben ik uit bad gestapt en op bed gaan liggen. Man wat vond ik dat bizar ook. Ik stond zo ontzetten te trillen. Niet van de kou, maar puur de hormonen en adrenaline die door mijn lijf gierden. Na 45 min was mijn placenta alsnog niet losgekomen, dus hebben we met behulp van een oxytocine prik een handje geholpen.
Raf dronk direct goed, en al vrij snel wilde ik onder de douche. Lekker even afspoelen en terug in bed. Dit ging erg goed. Ik was maar weinig bloed verloren, en had verder geen hechtingen of andere middelen nodig dus ik voelde mij fysiek eigenlijk best oke. Na een snelle douche weer lekker in bed. Er werd direct beschuit met muisjes gebracht en om 02:00 was iedereen de deur uit.
Alles bij elkaar verliep zo vlot, zo fijn. De eerste fase was erg goed te doen, en vanaf het breken van de vliezen op 5cm ontsluiting (om 20:00u), in een rap tempo naar de 10cm ontsluiting en de persweeen (om 23:00u) en een halfuurtje later was Raf er.
Zelf ben ik eigenlijk tijdens de zwangerschap erg fit gebleven. Ben heerlijk blijven fitnessen. Ik ben masseuse en deed dit op Klein Curacao. Vaak met de boot heen en weer. Dit heb ik tot week 28/30 nog gedaan. Daarnaast optijd begonnen met dadels eten en frambozenblad thee drinken. Na het fitnessen stretchen en veel oefeningen gedaan mbt de bevalling. Al met al denk ik dat dit ook heeft bijgedragen aan het vlotte beloop van de bevalling maar zeker ook mijn herstel daarna.
De beste teambuilding ever
Om dit te mogen doen onder begeleiding van mijn collega’s voelde zo fijn en vertrouwd. Lysanne is erg rustig. Laat veel aan jou zelf over. Doet alles in prettig overleg en weet op een liefdevolle manier toch professioneel te zijn. Chapeau! Een ontzettend fijne en goeie ervaring!
