Daar is ze dan, ons kleine wondertje

Na bijna een week weeën die niet door wilden zetten moest ik me vrijdag de 13e om 7:30 melden op de afdeling verloskunde. Eerst werd ik weer aan de ctg gelegd om de conditie van de kleine meid vast te stellen. Gelukkig bleek deze goed genoeg om ingeleid te worden. Om 9:00 uur kwam de verloskundige om de vliezen te breken, in de hoop dat dit voldoende zou zijn om de weeën op gang te helpen. 

Helaas, zoals ik al verwacht had werden ze niet sterker en om 10:00 uur werd het infuus aangebracht voor de weeënopwekkers. Iets wat moeilijker bleek dan verwacht omdat mijn aders blijkbaar nogal dus zijn en ze er dwars door prikten. Ik heb dus nu mooie blauwe armen en handen, maar het was voor een goed doel dus dat kan me weinig schelen.

Om 10:30 hadden ze het voor elkaar en werd het apparaat aangezet. Ik had ze van te voren gewaarschuwd dat het dat heel snel zou gaan en ik kreeg gelijk. Na 10 minuten heb ik mijn man op de bel laten drukken omdat de weeën zo heftig waren en zo snel achter elkaar kwamen dat ik het niet meer kon houden. Er werd gekeken of ik voldoende ontsluiting had, maar die zat nog maar op 5. Na kort overleg heb ik toen pijnstilling gekregen.

Rond 10:10 kon ik het echt niet meer houden en moest ik heel veel moeite doen om niet te persen. Weer gecheckt en om ongeveer 10:15 kreeg ik groen licht. Genoeg ontsluiting, u mag persen. 4 minuten later had ik McKensey in mijn armen. En de gyneacoloog had gelijk. Ze is klein. Ze bleek 2585 gram te wegen. Maar gelukkig was dat het enige. Ze was verder kerngezond en deed het super.

Helaas was het van korte duur, want ze bleek vruchtwater binnen gekregen te hebben waardoor ze misselijk was en de voeding niet binnen kon houden. 's Avonds was ze hierdoor zo moe en verzwakt dat ze niet meer de kracht had om zelf te drinken. Dus met een spuitje elke keer voeden en hopen dat de misselijkheid snel over zou gaan.

We wisten dat ze in elk geval een dag moest blijven ivm haar geboortegewicht, maar als de temperatuur en de glucose goed waren zou ze de volgende dag mee naar huis mogen. Bij elke controle waren die allebei goed, maar het eten wilde nog steeds niet goed lukken. De volgende dag bleek ze dan ook te veel te zijn afgevallen waardoor ze ondanks de goede glucose en temperatuur toch nog minstens 1 nacht moest blijven.

Gelukkig was inmiddels het vruchtwater uit haar buikje waardoor de misselijkheid over was en ze de voeding goed binnen hield. 's Middag had ze ook weer voldoende kracht om de borst te pakken en er een beetje uit te krijgen. Voor de rest werd ze bij gevoed. 's Nachts was inmiddels de bv ook redelijk op gang gekomen en kreeg ze voor het eerst voldoende binnen waardoor ze geen bij voeding meer nodig had.

De volgende morgen meteen weer gewogen en ze was niet meer afgevallen. Haar gewicht was gelijk gebleven. Dat in combinatie met het feit dat ze ook voldoende bv binnen kreeg was voor de kinderarts genoeg en mochten we naar huis. Ik was echt dolblij. Ze waren allemaal heel lief en begaan in het ziekenhuis, maar je bent toch het liefst gewoon thuis. Bij je man en je kinderen. Als gezin genieten van dit moois. Het lekker samen doen.

We zijn nu 2 daagjes weer thuis en ze is vanmorgen weer gewogen. Ze doet het zo goed. Ze is zelfs al 5 gram aangekomen. Ze is ook een super tevreden meisje. Ik ben nu echt aan het genieten. Van haar en ook van haar trotse grote zus en broer. Want trots dat zijn ze. En ze zijn echt super lief voor haar. Heerlijk.

Ik wil iedereen hier nog even bedanken voor alle lieve woorden en steun. Dat heeft mij echt goed gedaan als ik er weer door zat. Nu ga ik eerst even genieten.