Bevallen bij 33 weken met een zwangerschapsvergiftiging.

33 weken zwanger ...

Wat keek ik uit naar het einde van mijn zwangerschap.  Ik was enorm blij als de hele zwangerschap achter de rug was en ik lekker moeder mocht zijn. De zwangerschap was geen pretje.  Van het erg misselijk zijn en hevige buikkrampen hebben naar ( al heel vroeg) bekkeninstabiliteit. Het zat niet echt mee. 

Al snel kwamen we er bij de verloskundige erachter dat mijn bloeddruk aan het stijgen was.  Dit ging vrij vlot, waardoor de verloskundige besloot om me door te sturen naar de gynaecoloog ( aangezien het feit dat mijn moeder zelf een ernstige zwangerschapsvergiftiging heeft gehad bij mij) Weg roze wolk en omgeving ...hallo stress en zakelijke witte bedrijfsruimtes..

Al snel kwamen we samen met de gynaecoloog tot de conclusie dat mijn bloeddruk bleef stijgen ( ondanks veel rust en medicijnen). Het was dan ook een kwestie van zo lang mogelijk rekken geworden.. zolang mijn nieren en leverwaardes in orde ( wel verhoogd maar niet dreigend ) waren konden we het nog wel even aankijken.  Dat is maar goed ook want ik was pas op de helft! De kleine meid in mijn buik deed het prima en had er verder geen last van.  Wel was het de vraag hoelang de kleine meid deze zwangerschap vol ging houden. 

Week 25...

Pff ik kon amper nog een appje versturen omdat ik zoveel vocht vast hield dat ik de ‘home’ button van mijn telefoon  met mijn duim niet kon bereiken.  Het fijne was dat het vocht soms een uur later weer weg leek te zijn ! Ik kreeg steeds vaker hevige hoofdpijn aanvallen waardoor ieder lichtstraaltje en geluidje me eigenlijk al te veel was.  Harde buiken werden heviger en ik voelde de kleine eigenlijk zelden bewegen.  Dit bracht me dan ook regelmatig met spoed naar de gynaecoloog of huisartsenpost.  Verschillende korte opnames volgden ... 

elke keer kregen we hetzelfde te horen ...

‘‘ het wordt nu wel spannend Melissa .. je bloeddruk is enorm hoog en we krijgen hem amper omlaag!’’ zelfs met een hoge dosering magnesium etc werd het resultaat steeds minder . Mijn reactie was simpel: die kleine mag en zal nog niet geboren worden!!!  

de weken erna had ik 3x in de week controle en werd dus af en toe opgenomen op de verloskamers.  Hier hielden ze me bloeddruk goed in de gaten maar ook vooral de kleine meid, want kon die dit allemaal wel aan? 

Ik kan moeilijk beschrijven hoe deze periode was ... angst ( dat ik ineens moest gaan bevallen met alle risico’s die daar bij kwamen kijken ) tot enorme vreugde ( dat alles goed was met de kleine meid en mijn bloeddruk weer even stabiel was ) 

Week 28 ...

Auuuuuuuu weer dezelfde pijn in mijn buik en hoofd.  Nu straalt het uit naar heel mijn lichaam ... een volgende opname tot gevolg ... het vocht in mijn lichaam nam razendsnel toe en mijn nier en leverwaardes gingen achteruit.... het ziekenhuis zwanger verlaten kon ik wel op mijn buik schrijven ... daar lag ik dan weer .. in de gele vierkante kamertje te wachten en te wachten ... door de medicijnen voelde ik me redelijk goed en werd het een lange en saaie rit tot de bevalling . In het bed blijven liggen en naar de badkamer lopen op mijn kamer was het enige wat ik nog mocht.

Week 32 ...

Mijn bloeddruk bleef stijgen en de gynaecologen besloten dat het tijd was voor longrijping voor mijn kleine meid. De 35 weken ging ik namelijk niet halen.. dat was te gevaarlijk voor mezelf en daardoor ook voor het kindje . De longrijping waren 2 prikjes in 48 uur ...en jawel .... 48 uur later werden mijn waardes te laag en mijn bloeddruk te hoog. Inleiden dan maar ....

Wat was dat een opluchting !!! Ik voelde mezelf achteruitgaan en had meer vertrouwen in de zorg van de dokteren voor mijn kleine meisje dan in mijn eigen lichaam... de longrijping had zijn tijd gehad en dus kon ik betere situatie bedenken dan dat mijn kleine meid nu ter wereld kwam. de ballon werd geplaatst en de volgende ochtend kwamen we helaas tot de conclusie dat het niets uit had gemaakt.  Ik kreeg pilletjes om de  bevalling op te wekken . Weer verstreek er een dag en een nacht ... er gebeurde niets. Ik kreeg extra pilletjes ... en jawel ik kreeg rond 12 uur in de avond last van mijn buik . Er gebeurde wat! Wat was ik blij! Mijn vriend probeerde nog snel wat slaap te pakken en om half twee maakte ik hem wakker. ‘ schat het gaat gebeuren ‘ ..ik riep snel de gynaecoloog  en vertelde dat ik last had ...Steeds meer last ... een half uurtje later voelde het alsof ik geen lucht meer kreeg .. ik raakte volledig in paniek .. dokter de baby moet NU gehaald worden!!! Dit zijn geen weeën , dit is iets anders.  Ik krijg geen lucht! Zitten en/ of liggen was onmogelijk.  Mijn hartslag was en enorm hoog en mijn bloeddruk behaalde een torenhoge piek.  Mijn moeder werd op mijn verzoek gebeld.  Eigenlijk ben ik vanaf dit moment grote stukken kwijt.  De klachten die ik had kwam door het vocht in mijn lichaam en rondom mijn hart.  Ze waren ook bang dat er wat met mijn aorta was ( gelukkig was dit niet het geval!) mijn lever en nierwaardes kelderde extreem en ik zat ineens middenin een zeer heftige zeangerschapsvergiftiging... het ene onderzoek ( voor mijn hart en aorta )na het andere volgde ... van het ene moment dat ik dacht dat ik eindelijk mijn mooie meisje op de wereld mocht zetten , lag ik op bed met minstens tien dokteren om mij heen die allemaal op een ander vlak en hun eigen specialiteit met mij bezig waren.  Ik en de dokteren moesten eerst voor mijn eigen leven vechten... daarna kwam de kleine pas... 

Mijn moeder arriveerde en ik was nog nooit zo blij dat geweest dat ik haar aan kon kijken. Ik vertelde haar dat ik niet meer kon, dat ik voelde dat ik aan het einde stond. ik vertelde dat ik op was en van haar hield.. en dat ze de kleine moesten redden... 

wat moet dat ontzettend zwaar voor haar zijn geweest.  Zij wist wat ik voelde ( aangezien ze het zelf heeft gehad)en merkte heus dat ik afscheid aan het nemen was. Ze heeft me hand vastgehouden ... en dat is eigenlijk het laatste dat ik weet.  

Het volgende korte moment is op de intensive care ( geen idee toen dat ik daar lag)  ik werd precies om de 5 minuten wakker en voelde me dan weer wegzakken ... een verschrikkelijk gevoel.  Toen ik echt bijkwam mocht op hoge uitzondering mijn kindje even bij mij op de borst ( hier weet ik helaas niets van)   Het volgende moment wat ik me herinner is dat ik uiteindelijk van de intensive care terug mocht naar mijn eigen kamer.  

Op mijn kamer kreeg ik uitleg wat er allemaal gebeurd was en dat ik een prachtige en GEZONDE dochter had gekregen. Dat haar papa zich enorme zorgen heeft gemaakt om ons en de kleine meid het heel goed deed in de couveuse. Er iedere dag verhaaltjes door het personeel en papa waren bijgehouden en ik later alles rustig kon lezen .

Onze kleine meid is geboren bij 33 weken. Ze woog 1600 gram en maakte het gelijk heel erg goed! 

Dezelfde dag nog mocht ik even met bed en al bij mijn dochter gaan kijken. Het was maar tien minuten en helaas kan ik me deze ook niet herinneren.  Schijnbaar bloeide ik enorm op en was ik een enorm trotse moeder! Na al een aantal dagen mocht ik naar huis ! Ofja de couveuse afdeling.... 

mijn kleine meisje heeft ongeveer 3 weken op de couveuse afdeling gelegen. Zei was vanaf het begin af aan enorm sterk❤️ Gelukkig geen gekke dipjes en haar ontwikkeling liep boven verwachting . Wat was ( en ben ) ik trots !! Ik was zoveel mogelijk bij haar en ging alleen naar huis om te slapen. Het waren zeer spannende weken. Zo’n klein mensje met enorm veel en grote snoeren aan haar vast. 100 toeters en bellen aan haar kleine lichaampje en een doorzichtig huidje. 

Wat heeft ze het ontzettend goed gedaan?? ze mocht dan ook eerder dan verwacht mee naar huis ! 

 Herstel bij mezelf  ( mentaal en fysiek) is nu ruim 4 maanden na de bevalling nog steeds gaande. Het zal ook nog wel even duren.. maar potverdikkie wat was het die ellende waard ? het is raar dat je zo weinig weet van de bevalling en de periode erna.. maar als ik in haar mooie oogjes kijk voel ik enorm veel liefde en kracht... koester ik de mooie momenten die we nu samen meemaken, ben ik enorm dankbaar dat wij saampjes op deze wereld mogen zijn en geniet ik  van elk moment.