4. De geboorte van Finn deel 1

In mijn vorige blog konden jullie lezen over het nieuws dat onze Finn mogelijk niet in orde zou zijn, omdat zijn beentjes een afwijkende meting gaven. Terwijl ik bedrust had kreeg ik last van mijn rug en op de ctg was ineens toch weeënactiviteit te zien. 

Ik kan het mij zo goed herinneren allemaal. Het moment dat er werd bevestigd dat ik lichte weeënactiviteit had vond ik zo vervelend. Ik hoopte echt dat ik mijn kindje nog even zou beschermen in mijn buik. Dat ik nu toch weeën had, had ik niet verwacht. Het was echt een gevoel van onmacht en een gevoel dat ik het niet meer onder controle had. Ondanks dat was ik vrij rustig tegenover de zusters. 

Ik had mijn man gebeld en aangegeven dat ik lichte weeën had. De arts had aangegeven dat ze dachten/hoopte dat het wel zou zakken, de weeënactviteit was minimaal. 

17.30 uur: Ik kreeg mijn avondeten en nog gebeurde er niet veel. Het was een zeurderige rugpijn die wel vervelend was. Je kon nu wel merken dat het in vlagen terug kwam. Ik had bij de controle nog gevraagd wanneer mijn man mocht komen als het wel zou doorzetten. De zuster vertelde dat ze helaas vanwege de coronamaatregelen erg streng zijn. Ze had het heel graag anders gewild. De regels waren nu zo scherp dat je maar één iemand bij de bevalling mag hebben en deze persoon mag pas komen als de bevalling echt door gaat zetten. Hij/zij mag pas gebeld worden als je echt gaat bevallen en je naar de "verlos"kamer/ruimte moet. Ik kon mij er niet veel van voorstellen, maar het zou vast wel goedkomen. 

Ondertussen nam de pijn in mijn rug wel heel licht toe. De zusters konden aangeven dat ze nu wel konden aannemen dat ik rugweeën had. Zucht, ook dat nog.... ik had tijdens de zwangerschap best wel want dingen gelezen over de verschillende soorten weeën. Rugweeën, buikweeën, beenweeën etc. En ik las ook dat rugweeën toch wel heftig konden zijn. Wie weet zakte de rugweeën wel af? En kreeg ik toch nog normale weeën? Ik had werkelijk geen idee wat er zou gebeuren.... 

Rond 22 00 uur heb ik mijn man maar aangegeven om te gaan slapen. Mocht het vannacht toch door gaan zetten dan kon ik hem bellen en dan kon hij komen. Ik vond het wel erg spannend allemaal, ik had mijn man graag in de buurt gehad, maar helaas mocht dit niet. 

Om 22.30 uur kwam de dienstdoende arts nogmaals checken. Ik werd aan de ctg gelegd en eigenlijk was er nog niet veel verschil. Heel gek, want de rugpijn was wel erger... Ik gaf bij de arts aan dat de pijn wel toenam, maar het was nog goed te doen. Hij zei ook dat hij niet het idee had had het snel zou gaan. Omdat ik de hele dag + halve nacht al wakker was en nog niets had geslapen, wilde hij nog even overleggen of ik het misschien fijn vond om een slaapmedicatie te krijgen. Door al het nieuws van vandaag en de weeënactiviteit kon het zijn dat ik niet goed kon slapen. Mogelijk als ik zou ontspannen zouden de weeën ook afzakken. Omdat ik al 34+4 weken zwanger was wilde ze ook geen weeënremmers geven. Dit doen ze alleen als iemand onder de 34 weken gaat bevallen. De arts wilde ook graag bespreken of ik het fijn vond om een injectie te krijgen voor longrijping voor Finn. Als de weeën toch zouden afzakken (waar de arts vanuit ging) dan had Finn tenminste de extra longrijping gekregen. Prima natuurlijk! Ik wilde alles aannemen zodat ons kindje maar gezond zou zijn. 

22.45 uur: ik kreeg de injectie voor de longrijping en ook via het infuus een slaapmedicatie. Deze zou binnen 30 minuten gaan inwerken. Mocht ik naar het toilet moeten was mij aangegeven dat ik de zuster moest oppiepen. Blijkbaar kan je erg duizelig worden bij het lopen en ze wilde niet dat ik zou omvallen. Nogmaals gevraagd: wat zou er gebeuren als de weeën wel zouden doorzetten? Voel ik dit dan? Word ik er wakker van? De arts gaf aan dat als het zou doorzetten ik er wel wakker van zou worden. Maar ook gaf hij nogmaals aan: dat bij veel vrouwen de weeën afzakken als ze ontspannen. Mocht het wel doorzetten dan had ik toch wat uurtjes kunnen slapen, zodat ik genoeg energie zou hebben voor een eventuele bevalling. Nou daar lag ik dan. Ik bracht iedereen via whatsapp op de hoogte dat ik zou gaan slapen d.m.v. slaapmedicatie. Rond 23.00 uur heb ik mijn mobiel weggelegd en ging ik slapen.... 

En ik viel in slaap, enorme diepe slaap... maar die slaap werd ineens verstoord door.... rugweeën. Ik moest echt mijn lichaam gaan strekken omdat het echt zeer deed. Omdat ik nog half slaperig was heb ik eerst nog een tijdje de pijn weggestopt d.m.v mijn lichaam te strekken en ik viel ook steeds in slaap tussendoor. Hierdoor voelde het als een droom, waar ik niet helemaal uit kwam. Uiteindelijk werd ik toch wakker en keek ik op de klok, het gevoel werd echt vervelend. Wat bleek: het was pas 00.05 uur?!?! Wat?! Ik had misschien net 45 minuten geslapen, dus de weeën waren dus echt snel aan het doorzetten. Ik ben best wel onzeker over mijzelf en ook nu wist ik niet wat te doen? Zal ik de zuster oppiepen? Of nog even wachten? En wanneer ga je meepuffen (de pijn was namelijk heel hevig, maar ik schaamde mij voor mijzelf om te gaan puffen). Ik heb mijn mobiel gepakt en ben de weeëntimer erbij gaan pakken, dit allemaal in het donker. De weeën kwamen om de 2-3 min... na 5x  tijd meten ben ik de zuster maar gaan oppiepen. Ik was echt wel bang op dit moment. Ook de zuster kon nu wel aannemen dat de bevalling was begonnen. Tijdens de gesprekken met de zuster moest ik echt wel gaan zuchten en even stoppen met praten, zo heftig kwamen de weeën. Ik vroeg of ik mijn man mocht bellen, maar tot mijn verbazing mocht dit nog niet. Ik schrok hier wel even van. Ze kon mij geruststellen en gaf aan dat ze nog 1x een CTG wilde maken om een beeld te hebben hoeveel minuten er tussen de weeën zaten. Pffff..... weer 30 minuten aan dat apparaat?! Ik vond het echt niet leuk, maar het waren helaas de regels.... daar ging ik dan met flinke rugweeën opnieuw aan het CTG apparaat.... 

Vervolg: de geboorte van Finn deel 2