3 x bevallen, 3 x anders. Bevalling #2

Ik sta in de pan met soep te roeren als ik opeens een straal vocht langs mijn been voel lopen.

De broek die ik draag is binnen no-time drijfnat! Het enige wat ik kan denken is: hè hè, eindelijk, onze kleine man komt eraan.

Inmiddels liep ik op week 41 en 2 dagen, totaal van 9 dagen overtijd, best pittig met zo'n flinke buik.

Ik bel de verloskundige, en vertel haar dat mijn vliezen gebroken zijn maar van echte weeën geen sprake is.

Ik mag terug bellen als de weeën wel en regelmatiger aanwezig zijn, nou, niets van te merken, ik neem een kopje soep, het kan immers nog.

Ditmaal mag ik gelukkig thuis bevallen dus besluit vast het een en ander klaar te leggen.

Onze boxspring was niet geschikt om op te bevallen dus gaat het hele spektakel in een klein kamertje op het logeerbed gebeuren.

Inmiddels zijn we wat uren verder en ik merk wel degelijk verschil met de ontspannen houding begin deze avond, zo rond 19.00 moet ik zo nu en dan echt even een wee weg puffen.

Als ze dan om de 6 minuten komen bel ik de verloskundige weer, ze is er binnen een kwartier.

De weeën trekken langs mijn rug en het steekt enorm! Rugweeën, wat een verschrikking!

De verloskundige meet mijn ontsluiting en ik zit al op 7 cm, dat ik vrij snel gegaan gelukkig, de weeën worden heftiger dus de kans dat ik op 7 cm blijf hangen is heel klein.

Om de pijn van de laatste cm wat te verzachten, stap ik onder de warme douche, heerlijk!

Even op adem komen, vooral voor mijn rug een weldaad.

Na bijna 20 minuten onder de warme straal krijg ik ineens een hevige drang om te persen, ik moet eruit!

Ik lig net op tijd op bed als de verloskundige vertelt dat ze al haartjes ziet!

Ze ziet ook de littekens van het inknippen en de hechtingen van de vorige bevalling, ze vertelt mij, dat als ik nog eens een keer in verwachting raak ik vooral moet smeren, met olie, en dan precies op het randje waar je of ingeknipt of uitgescheurd kan raken.

Begin ermee zo'n twee weken voor de uitgerekende datum, het maakt het allemaal net wat soepeler.

Had ik dat eerder geweten! De 45 hechtingen van de vorige bevalling zitten nog vers in het geheugen.

Een perswee, en ik voel het hoofdje branden, wat doet dat zeer! De wee stopt, en het hoofdje schiet weer terug.

Voor mijn gevoel lijkt zoonlief wel een meter te zijn terug geschoten, in werkelijkheid gaat het om enkele cm.

Nog een keer persen en daar is hij! Een prachtig mannetje van 3880 gram geboren om 20.35.

Zijn naam is Finn.

Ik ben gelukkig niet uitgescheurd en door het weinige persen ben ik ook snel weer op de been.

Geweldig zo'n snelle bevalling.