Waarom ik níet terugschreeuwde – en daar trots op ben

Ik moest laatst denken aan een verhaaltje dat ik vroeger altijd hoorde van mijn oudtante:
Twee kinderen maakten ruzie, begonnen te huilen en liepen naar hun moeders. Die moeders besloten zich ermee te bemoeien en vlogen elkaar in de haren. Eén van de moeders trok zelfs een ketting kapot van de ander. En terwijl zij boos naar huis liepen, bleven de kinderen buiten… samen spelend met de kraaltjes van de kapotte ketting.
De moraal: maak nooit ruzie om ruzie tussen kinderen. Want kinderen zijn vandaag vijanden, en morgen weer beste vrienden.

Ik dacht altijd dat ik zoiets nooit zou meemaken. Tot een paar weken geleden, toen ik met mijn drie kinderen naar een indoor playground in Dubai ging. Iedereen was lekker aan het spelen. Ik zat op dat moment met mijn middelste op de grond, onbezorgd te bouwen met blokken. Little did I know dat ik een paar minuten later een vrouw zou horen schreeuwen op een manier die ik nog nooit had meegemaakt.

Ik keek op om te zien wie er zo hard riep, en tot mijn schrik zag ik dat het tegen mijn zoontje van twee jaar oud was. “Where is your mother?!” schreeuwde ze, afwisselend in het Engels en Arabisch. Toevallig versta ik wat Arabisch, dus ik begreep meteen: dit gaat over míjn kind.

Ik rende er direct naartoe. De vrouw draaide zich naar mij om en begon uit het niets een ware tirade. Waarom ik niet bij mijn kind was, waarom ik hem zomaar liet rondlopen. Haar woorden raasden over me heen: mijn zoontje zou haar dochtertje van twee aan het haar hebben getrokken en niet meer hebben losgelaten.

Ik verstijfde. Niet alleen van de schrik, maar vooral omdat ze op een verschrikkelijk harde toon tegen mij én tegen mijn peuter aan het schreeuwen was. Nog nooit had iemand zo heftig tegen mij gesproken.

“Ik vertelde haar dat het niet zwak is om rustig te blijven, maar juist sterk. Dat het makkelijk is om te reageren vanuit boosheid, maar moeilijker om je emoties te beheersen.”

Ik probeerde rustig te blijven en vroeg haar kalm om te stoppen met schreeuwen. Inmiddels stonden alle ouders, kinderen en zelfs het personeel in een kring om ons heen. Zij weigerde te kalmeren. “Ik blijf niet kalm!” riep ze. En dat deed ze dan ook niet.

Op dat moment gingen er duizend gedachten door mijn hoofd. Moest ik terugschreeuwen? Of bleef ik de volwassene in de situatie? Ik koos ervoor om me niet te verlagen tot geschreeuw – zeker niet waar onze kinderen bij stonden. Uiteindelijk trok ze haar dochter bij zich en liep ze weg naar de andere kant van de playground.

Langzaam kwam ik uit mijn bevroren staat. De emoties gierden nog na in mijn lijf. Ik begon mezelf vragen te stellen: had ik moeten reageren? Had ik haar harder moeten aanspreken? Ik voelde me bijna schuldig dat ik zo kalm was gebleven.

Tot mijn zevenjarige dochter naar me toe kwam en vroeg: “Mama, waarom heb je niks teruggezegd? Ze schreeuwde tegen je, hè?” En hoewel ik daar eerst geen antwoord op wist, kwam het vanzelf. Ik vertelde haar dat het niet zwak is om rustig te blijven, maar juist sterk. Dat het makkelijk is om te reageren vanuit boosheid, maar moeilijker om je emoties te beheersen. Dat ik liever een voorbeeld ben dan een medestrijder.

Ze keek me aan, knikte en zei: “Ik ben trots op je. Maar de volgende keer moet je haar wel wat terugzeggen, hoor.” Oeps. Misschien moet ik mijn “je moet terugslaan”-regels voor op school iets nuanceren…

Een halfuur later zag ik de moeder in kwestie vanuit mijn ooghoeken op me aflopen. Ze maakte eerst wat twijfelende bewegingen, maar kwam toen toch mijn kant op. Ze pakte mijn hand, keek me aan en zei: “Sorry.” Ze vertelde dat het haar eerste kindje is, en ook het eerste kind in de hele familie. Ze was enorm beschermend en wist zich geen houding te geven. Het was allemaal nieuw voor haar.

Lees ook

Zakia Picolina: “Mamaaaa, gaan we vanavond weer naar een restaurant?”

Ik legde uit dat ik het begreep, maar ook dat het zeker niet de laatste keer zal zijn dat haar dochter een ruzietje met een ander kind zal hebben. En dat een andere moeder misschien wél anders had gereageerd op het feit dat een volwassen vrouw haar peuter uitfoeterde.

Lesson learned, hoop ik. Voor haar. En ook voor mij. Want eerlijk? Ik ben trots op mezelf dat ik me niet heb laten meeslepen. Dat ik mijn grenzen heb aangegeven zonder mijn waardigheid te verliezen. En dat ik – ondanks alles – de moeder ben gebleven die ik hoop te zijn: kalm, bewust, en met mijn kinderen voorop.

Heb jij ooit zoiets meegemaakt? En hoe reageerde jij? Laat het me weten in de reacties.