“Is een kind echt zo flexibel? De waarheid is pijnlijker dan je denkt…”

22 mei 2025

SimonevdK

Serie Blogger

Wij zijn een gezin van vier, maar als je ons niet kent, zul je dat aan de buitenkant niet zien. Dan zie je een gezin van drie en zul je misschien denken dat Juul ons enige kind is.

Niets is minder waar. Wij zijn dat gezin van vier, met Mees in ons hart altijd bij ons, en Juul — uiteraard ook in ons hart — maar ook fysiek altijd bij ons.

In de praktijk is hier natuurlijk wel het een en ander veranderd nadat wij afscheid moesten nemen van Mees. En dat gaat niet vanzelf. Vermoedelijk zal het dat nooit doen. Gaan we naar het theater of een concert, dan hebben we drie plekken nodig in plaats van vier. Gaan we uit eten, dan is een tafel voor drie voldoende. Gaan we naar de bioscoop, dan zijn drie plekken genoeg. Gaan we naar een pretpark, dan hebben we drie entreetickets nodig — en zit er in een achtbaan altijd één van ons alleen.

Allemaal praktisch, maar wel heel beeldend voor hoe er voor ons altijd iemand mist. Hoe Mees mist.

“Gaan we naar een pretpark dan hebben we drie entreetickets nodig én zit er in een achtbaan altijd een van ons alleen.”

Lees ook

SimonevdK: “Ik zou het niet kunnen”

Voor Juul gaat dit op een ander vlak ook nog verder. Zij heeft de aandacht van papa en mama helemaal voor zichzelf. Ze wil niet meer aan tafel op haar “oude” plekje, maar aan het hoofd, met papa en mama naast zich. Ze hoeft niet op haar beurt te wachten. Ze hoeft niet te overleggen over wat er op tv gekeken wordt. Maar ze heeft ook geen maatje meer om na het eten nog even mee te voetballen. Ze mist het om gevraagd te worden voor een potje Mario Kart. Ze wordt niet uitgedaagd, geplaagd of geïrriteerd — en kan dit ook niet terugdoen. Ze kan na school altijd afspreken en hoeft geen rekening te houden met de afspraken die er vroeger konden zijn als Mees ook ergens wilde spelen.

En toch… lijkt het alsof zij hier snel aan wendt. Dat ze wendt aan de nieuwe situatie is ergens begrijpelijk, maar ook pijnlijk.

Als wij een weekend lang een logee hebben, of een dag met een ander gezin optrekken, dan vindt Juul dat heel gezellig en fijn. Maar we merken ook dat ze het op een bepaald punt lastig vindt om onze aandacht te delen met een ander.
Dat ze rekening moet houden met de ander, op haar beurt moet wachten en simpelweg wat meer geduld moet hebben.

Als we op zo’n moment van aandacht delen even met haar kletsen, komt vaak wel naar boven dat ze Mees ontzettend mist — en dat ze het supermega-oneerlijk vindt dat zij alleen is.

Dit gaat door merg en been.
Dit gevoel van missen — en het verdriet van je kind zien — vind ik misschien wel tien keer erger dan mijn eigen verdriet.

Het lijkt dus alsof ze wendt aan de situatie zoals die nu is: fysiek met z’n drieën. En Juul komt flexibel over. Maar in werkelijkheid denk ik dat ze het soms, meer dan logisch, lastiger vindt dan ze doet lijken.

We moeten hier met elkaar onze weg in vinden. Misschien wel honderd keer van richting veranderen, stoppen, achteromkijken — en het weer opnieuw proberen.

Met elkaar komen we er wel. Op ons tempo, op Juuls tempo. Mees gaat toch wel met ons mee. Welke richting we ook op gaan.