Beeld: Canva
Zwanger na miskraam: “Hoop is soms de zwaarste last om te dragen…”
“In februari 2023 voelde ik het weer, die spanning die alleen een moeder die hoopt op nieuw leven kan begrijpen. Het was tijd voor een test. Niet voor de eerste keer, want zwanger raken was bij ons nooit echt een probleem, maar zwanger blijven bleek een ander verhaal. Toch, daar was hij: een minuscuul, bijna onzichtbaar streepje. Zo klein, maar zo vol belofte.“
Zwanger na miskraam
“Het was een moment van gemengde emoties. Het geluk van een positieve test, vermengd met de angst die alleen ervaring kan brengen. Waarom zou het dit keer anders zijn? Waarom zou deze zwangerschap wel blijven? Na overleg met de gynaecoloog mocht ik starten met medicatie om deze keer een succesverhaal te schrijven, na meerdere hartverscheurende miskramen.
De dagen daarna voelde ik het langzaam binnenkomen. De testlijnen werden sterker en mijn hoop groeide met elke ochtend. Maar net zo snel als de vreugde kwam, sloop de angst binnen. Zou het nu wel goed gaan? Elke dag voelde als een overwinning, want waar de teleurstelling eerder vaak rond de vijf weken kwam, was ik dit keer nog steeds zwanger.
Op de derde verjaardag van onze oudste dochter vertelde ik mijn oma dat, als alles goed zou gaan, er weer een kleintje onderweg was. Het was een speciaal moment, gevuld met hoop en voorzichtige blijdschap. De eerste echo stond die week gepland, een moment waar ik zowel naar uitkeek als tegenop zag.
De dagen kropen voorbij, terwijl ik me zo intens zwanger voelde. Misselijkheid die me uit balans bracht – misschien deels door de zenuwen. Maar toch voelde ik me verbonden met dit kleine wezentje in mij, vastbesloten om te blijven groeien.”
Gezinvolgeluk: “De verloskundige bleef stil. Haar ogen schoten heen en weer over het scherm terwijl ze mijn baarmoeder onderzocht.”
De dag van de echo
“En toen, eindelijk, brak de dag van de echo aan. Met trillende handen en een hart vol angst lag ik op die bank bij de verloskundige. Het beeld verscheen op het scherm en daar, midden in het zwart-witte universum van mijn baarmoeder, zag ik hem. Ons kleintje. Een piepklein embryo. Het was echt, het was daar – een mijlpaal waarvan ik niet had durven dromen.
Maar de verloskundige bleef stil. Haar ogen schoten heen en weer over het scherm terwijl ze mijn baarmoeder onderzocht. ‘Heb je eerder een keizersnede gehad?’ vroeg ze uiteindelijk. Ja, dat had ik. Onze oudste werd geboren via een keizersnede.
Wat ze daarna zei, sloeg in als een bom. Het leek erop dat ons kleintje zich had genesteld in het litteken van die keizersnede, een zeldzame en potentieel gevaarlijke situatie waar weinig over bekend is. In dat moment wisten we nog niet welke achtbaan van emoties, beslissingen en onzekerheden voor ons lag.
Complicaties na een keizersnede: “De huisarts zag al met één blik dat ik niet in orde was”
Toch, ondanks de zorgen, klampten we ons vast aan de hoop. Misschien zou het goed komen. Misschien zou ons kindje zakken en zich veilig nestelen. Ik maakte foto’s van de echo en deelde het hoopvolle nieuws met vrienden en familie. Iedereen duimde mee, want als het embryo zou zakken, kon alles goed komen toch?
Maar de weken die volgden, zouden ons leren dat hoop soms de zwaarste last is om te dragen. Wat ons toen te wachten stond, was niets minder dan een emotionele hel…”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Amber werd extreem te vroeg geboren: “Wil ouders niet bang maken, wel voorbereiden”
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”