Beeld: Canva
Moeder zijn, terwijl je je eigen moeder moet missen
Soms ervaart een vrouw het moederschap zonder haar eigen moeder aan haar zijde — en dat verandert alles. In deze kwetsbare, eerlijke quote deelt Liena (30) haar verhaal over het verliezen van haar moeder, vlak voor haar eerste kindje werd geboren. Over gemis, over moederen zonder voorbeeld, en hoe rouw en liefde zich met elkaar verweven.
“Mijn moeder overleed drie maanden voordat ik zelf moeder werd. Ze was ziek, al een tijd — maar dat het zó snel zou gaan, had niemand gedacht. Soms denk ik dat mijn kind en haar dood elkaar nét gemist hebben, alsof het universum me iets wilde geven op het moment dat het ook iets van me afnam.
Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hoe moet ik dit doen zónder haar?’ Hoe voed je een baby op als je zelf het kind bent dat net zijn moeder verloor? Ik voelde me zó verscheurd. Aan de ene kant was er nieuw leven, aan de andere kant rouw die me kapotscheurde. Iedereen zei: ‘Wat bijzonder, dat je nu zelf moeder wordt.’ Maar niemand zag hoe rauw het voelde. Hoe ik haar wilde bellen na mijn eerste slapeloze nacht. Hoe ik haar stem zocht in de stilte van de kraamweek. Hoe ik haar handen miste bij het vasthouden van mijn kind. Mijn moeder was altijd mijn zachte plek, mijn veilige anker. En ineens was ik die veilige plek voor iemand anders — terwijl ik mezelf amper overeind hield.
“Op de moeilijkste dagen voelde ik haar. In een zin die ze altijd zei. Mijn dochter die me aankeek met een blik die zó van mijn moeder kon zijn geweest.”
Ik weet nog dat ik een rompertje vasthield in de HEMA en in tranen uitbarstte. Niet omdat het rompertje zo mooi was, maar omdat ik me realiseerde dat mijn moeder nooit een foto zou krijgen van haar kleinkind in dat pakje. Ze zou haar geur niet ruiken, haar huiltje niet horen, haar oogjes niet zien oplichten. En zij zou mij nooit zien moederen. Ik zou haar niet kunnen vragen of dit normaal was, of ik het goed deed, of ik het allemaal niet te zwaar maakte in mijn hoofd.
En toch gebeurde er iets moois, ergens in dat rauwe verdriet. Want op de moeilijkste dagen voelde ik haar. In kleine dingen. Een zin die ze altijd zei. Een liedje dat ineens opkwam. Mijn dochter die me aankeek met een blik die zó van mijn moeder kon zijn geweest. Het voelde alsof ik haar kracht, haar zachtheid, haar liefde ergens in mij meedroeg. Alsof het moederschap haar via mij een tweede leven gaf. Er zijn momenten dat ik me zó alleen voel in dit alles. Als mijn dochter haar eerste stapjes zette, huilde ik niet alleen van trots, maar ook van verlies. Want ik kon het niet met haar delen. Ze was er niet om te juichen, om te zeggen: ‘Dat deed jij vroeger ook.’
Je kind verliest zoveel meer dan dat…
Moederliefde stopt niet bij overlijden. Ze transformeert. Ze leeft door in hoe ik mijn kind wieg, hoe ik troost geef, hoe ik zachte woorden fluister als het donker wordt. Alles wat zij me gaf, geef ik nu door. Dat is de kracht van moederliefde na verlies. Je kunt rouwen en liefhebben tegelijk. Dat je moeder kunt zijn terwijl je zelf een moeder mist. En dat het niet altijd licht hoeft te zijn om waardevol te zijn. Verdriet heeft me gelaagd gemaakt. Zachter, maar ook sterker. Soms denk ik: misschien kijk je wel mee, mam. Misschien ben je er, ergens tussen de regels, tussen de lach van mijn kind en het zachte gefluister van de wind door de gordijnen. Misschien ben je nog steeds mijn moeder. En misschien ben ik juist daardoor, des te meer, de moeder die ik nu ben.”
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”