Deel 2: Een allesbehalve vlekkeloze bevalling

“Twee keer bevallen vlak achter elkaar”

“Het vervolg…”

“Op dat moment was het rond 5.00 uur in de ochtend. Mijn ‘eigen’ verloskundige was mee (nou ja, ‘eigen’ – het was een invaller, dus ik kende haar nog niet). Maar wat een lieve, geduldige en begripvolle verloskundige. Zonder haar had ik het niet gekund. Samen hebben we in 2,5 uur alles op alles gezet om de baby eruit te persen. Zonder succes – de uitdrijvingsfase verliep niet goed. Van twee keer in bad liggen, tot op de baarkruk of in bed: alle mogelijke posities hebben we geprobeerd om de baby eruit te krijgen. Ik had genoeg krachtige weeën (te krachtig – ze kwamen zo snel achter elkaar dat er geen tijd was om op adem te komen), maar toch ging het niet goed.

Mijn man en ik zagen op de Doppler zelf dat de hartslag van de baby veel en veel te laag was. Dit ging niet goed. Rond 7.30 uur was het tijd om in te grijpen. De verloskundige drukte op de noodknop van het ziekenhuis, en binnen no time stond er een heel team van artsen, gynaecologen en verpleegkundigen in de kamer. De kamer stond ramvol, want het was toch echt een zorgelijke situatie – al lieten ze dat niet aan ons merken. Eerst moest ik van onder worden ingeknipt om ruimte te maken voor de vacuümpomp. Alleen raakten ze hierbij een adertje, waardoor ik 1,5 liter bloed verloor… oeps.

Myrthedb: “Welja, hoe groot is de kans dat het bij mij nou misgaat?, dacht ik…”

Vervolgens werd er geadviseerd om de vacuümpomp te gebruiken, want ze konden het hoofdje al zien zitten. De gynaecoloog waarschuwde nog dat er 10% kans was dat het mis zou gaan en de pomp zou losschieten. Welja, hoe groot is de kans dat het bij mij nou misgaat?, dacht ik…

Je voelt het al aankomen. Inderdaad, bij mij ging het mis. De artsen, gynaecologen en iedereen die eromheen stond, werden geraakt door klodders en spetters bloed. Wat een rampscenario was dat – overal bloed. Maar toen ging het nog twee keer mis. De pomp schoot los, en de baby zat muurvast in mijn bekken… Dus drie keer dat de vacuümpomp niet lukte. Er was geen enkele beweging in mijn bekken te krijgen. Ondertussen werd ik aan alle kanten behandeld: meerdere infusen werden geplaatst, en ik zakte steeds verder weg. Ik begon meer in een waas te leven en kreeg alles steeds minder bewust mee…”

“To be continued…”