Help! Hoe geef ik elk kind genoeg aandacht?

Sinds de geboorte van onze jongste is ons gezin weer even uit balans. Iedereen zoekt opnieuw zijn plek, en in die chaos zag ik ineens iets gebeuren waar ik van schrok. Onze dreumes vertoonde op de opvang gedrag dat écht niet kon. Thuis deed hij dat niet zo, maar het zette me aan het denken: voelt hij zich niet genoeg gezien?

We deden al één-op-één momentjes, maar altijd thuis. En thuis… tja, daar gebeurt gewoon altijd iets. Net als je even met de één op de bank zit, roept de ander dat ‘ie moet plassen, dat er een glas is omgevallen of dat er nu een liedje moet worden aangezet. De aandacht is altijd versnipperd.

We begonnen met één-op-één tijd voor papa’s oudste zoon, zodat hij in ieder geval één keer per maand een moment met papa had. Maar we merkten al snel: dit hebben ze állemaal nodig. Dus besloten we het anders te doen. Het hoeft niet per se groots, het hoeft niet duur, maar we gaan echt even weg. Even uit de situatie, zodat het ongestoord is.

Afgelopen zondag was het de beurt aan onze dreumes. Ik nam hem mee zwemmen. En wauw, wat een verschil. Normaal is hij altijd onderdeel van de drukte, maar nu had hij mij helemaal voor zichzelf. Hij spetterde, lachte en keek me steeds met zo’n blik van: Huh, ben jij er gewoon alleen voor mij? En toen, midden in het zwembad, riep hij opeens: “Mama leuk! Mama leuk!” Mijn hart smolt.

Gisteren was de peuter aan de beurt. Samen naar de Efteling. Geen broers of zus erbij, geen onderbrekingen, gewoon hij en ik. Op een gegeven moment, terwijl we hand in hand liepen, keek hij me ineens aan en zei: “Dit is de allerbeste dag ooit!”

Sinds we dit doen, merk ik zoveel verschil. Minder frustratie, minder strijd om aandacht, minder negatief gedrag. Ze hoeven niet meer steeds te vechten om gezien te worden, want ze weten nu dat hun moment komt.

En eerlijk? Ik geniet hier net zo hard van. Even echt verbinden, zonder afleiding. Zien hoe ze zich gedragen zonder de rest erbij, zonder dat ik steeds mijn aandacht moet verdelen. Het voelt een beetje als vals spelen: de rust en verbinding die je eigenlijk altijd zou willen, maar dan zonder dat je daarvoor het hele gezin stil moet krijgen.

Dus ik ben benieuwd: plan jij wel eens bewust één-op-één tijd buiten de deur? Of denk je nu: hmm, misschien moet ik dit ook eens proberen…?