Je wilt genieten van het moederschap, maar…

Ze zei het met tranen in haar ogen, ergens halverwege ons gesprek:

“Ik wil het zó graag anders. Genieten van mijn kinderen. Niet steeds die korte lont. Niet elke avond met schuldgevoel in bed. Maar het voelt alsof ik alleen maar aan het overleven ben.”

En als ik eerlijk ben? Ik snap haar. Want dit is wat zó veel moeders voelen, maar niet hardop durven zeggen.

Het moederschap is prachtig. Intens. Liefdevol. Maar het is óók zwaar. Confronterend. Overweldigend. En vaak voelt het alsof je geleefd wordt. Alsof je constant ‘aan’ staat. Alsof je vooral aan het managen bent – de planning, de emoties, de rommel, de verwachtingen – terwijl je eigen behoeften ergens onderaan de lijst bungelen.

En dat genieten waar iedereen het over heeft? Dat voelt soms als een mythe. Iets wat je zou moeten doen, maar wat je in de praktijk gewoon niet kán voelen. Omdat je lichaam gespannen is. Omdat je hoofd overloopt. Omdat je hart snakt naar ademruimte. Wat we vaak doen, is nog harder ons best. Meer structuur aanbrengen, strenger zijn voor onszelf, nog een tandje erbij. Maar hoe harder we rennen, hoe verder we bij onszelf vandaan raken.

De waarheid is: je kunt het moederschap niet écht omarmen als je in overleefstand staat. Want in overleefstand ben je alleen maar aan het fixen, oplossen, doorduwen. Terwijl wat je eigenlijk nodig hebt… mildheid is. 

Zodat je stil kunt worden bij wat er onder die frustratie zit. Onder dat schuldgevoel. Onder de controle.Want daar – juist daar – ligt de sleutel. De sleutel naar rust. Naar voelen. Naar écht aanwezig kunnen zijn, met jezelf én met je kind.

Niet perfect.
Niet foutloos.
Maar écht.

En dat is waar het genieten begint. Niet in de afwezigheid van chaos, maar in de aanwezigheid van jezelf.