“Daar heb je die bijter…”

Mijn dreumes van bijna twee bijt en duwt. En ik vind het vreselijk. Voor de andere kinderen, voor hun ouders… voor de juffies… en eerlijk? Ook voor mezelf. En voor hem. Want voor hem is dit toch ook niet leuk? Hij wil niet dat andere kinderen huilen door hem. Hij wil niet steeds “nee!” en “au!” horen. Hij wil niet degene zijn die andere kinderen pijn doet. Maar in het moment weet hij het gewoon niet anders op te lossen.

Toen hij een baby was, werd hij op de opvang een paar keer gebeten. Hele tandafdrukken in zijn voorhoofd. Ik wist wel dat het geen gemeen gedrag was, maar toch… Hoe kon een kind dat doen? Waarom gebeurde het steeds? Mijn hart brak als ik hem weer met zo’n afdruk ophaalde.

En nu, een jaar later, ben ik die ouder. Die ouder die bij het ophalen hoort: “Hij heeft geduwd.” Of: “Hij heeft gebeten.” Ik had nooit gedacht dat ik in deze situatie zou komen. Mijn oudste van vier heeft nooit gebeten. Mijn driejarige heeft het af en toe geprobeerd, maar dit… Dit is nieuw. Ik had er vroeger zelfs een mening over. Tot nu.

Laatst lag ik in bed en ineens kwamen de tranen. Niet omdat ik boos was op hem, maar omdat het me zo raakte. Het voelde machteloos. Voor die andere kinderen, voor hun ouders, voor de juffies die het steeds moeten oplossen, voor mijn kind, voor mezelf. Ik wíl niet dat hij dit doet, maar ik weet ook dat hij het niet expres doet. Hij is klein, zijn emoties zijn groot, en hij weet soms gewoon niet hoe hij ermee om moet gaan.

Toen werd me geadviseerd een bijtring mee te geven. Maar dat is het niet. Dit gaat over emoties, over onmacht, over iets willen zeggen en niet weten hoe.

Ik werk er thuis hard aan. Ik geef hem woorden: “Wil je iets niet? Dan mag je nee zeggen.” Ik leer hem alternatieven. Soms werkt het. Soms niet.

Toen ik nog op de groep stond, wist ik precies hoe ermee om te gaan. Het kind dat pijn had troosten, benoemen dat het pijn doet, en het bijtende kind niet afstraffen maar begeleiden. Want bijten en duwen is geen gemeen gedrag. Het is onmacht. Een gebrek aan woorden en zelfregulatie.

Toch voelt het anders als het je eigen kind is.

Ik vraag me af: zijn er meer ouders die dit meemaken? Die vaker te horen krijgen dat hun kind geduwd of gebeten heeft? Die zich schamen, zich afvragen wat ze verkeerd doen, die het zo graag anders willen?

Ik weet dat dit overgaat. Dat hij zal leren hoe hij zijn emoties kan reguleren. Tot die tijd blijf ik hem begeleiden, uitleggen, troosten. En hopen dat andere ouders zien wat ik nu zie: geen ‘stout’ kind, maar een kind dat zijn weg nog zoekt.