Op vakantie zonder mijn dochter

De koffers zijn gepakt, de paspoorten liggen klaar. Samen met mijn zoon van 17 ga ik een paar dagen naar Lissabon. Geen zon, zee en strand meer voor hem, dat vindt hij niks aan. Dus wordt het een actieve vakantie, met een bezoek aan mijn nicht die daar woont. Ik kijk er enorm naar uit. Ik ben gek op reizen. Hoe zonniger, exotischer en verder weg, hoe beter.

Maar jarenlang zat reizen er voor mij niet in. Toen mijn dochter nog thuis woonde, bleven we als gezin binnen Nederland. Onze vakanties bestonden uit een Landal-huisje, altijd dicht bij een AH. We moesten vijf jaar lang een strikt ketogeen dieet volgen in de hoop haar epileptische aanvallen te verminderen. Gewone medicatie hielp niet, dus moesten we alles afwegen tot op de gram nauwkeurig. Haar maaltijden samenstellen was pure wiskunde. Op vakantie gaan en daar óók nog dat gepuzzel? Daar had ik echt geen zin in. En dan nog de stress: wat als er iets gebeurt in het vliegtuig of op de vakantiebestemming? Ik zag het niet zitten.

De vakanties in Nederland waren wennen. Natuurlijk, de meeste jonge gezinnen vliegen niet zomaar naar verre landen. Maar voor mij voelde het alsof ik altijd in diezelfde fase bleef hangen. Waar andere ouders hun kinderen zagen opgroeien en steeds verder konden reizen, bleef ik steken in de peutertijd. Mijn kind had te veel zorg nodig.

Jaar in, jaar uit waren vakanties eerder een verlenging van de dagelijkse zorg dan een moment van ontspanning. Uitslapen? Vergeet het maar. Epilepsie neemt geen vakantie. De zorg ging gewoon mee, alleen op een andere locatie. In plaats van haar dagbesteding was ze dag en nacht bij mij. En voor haar was het ook niet makkelijk. Met haar autisme waren een nieuwe omgeving en een ander ritme vooral stressvol. Slapen in een vreemd bed? Geen pretje. Het was eigenlijk een lose-lose situatie.

Toch hield ik lang vast aan die droom van “samen op vakantie”. Maar op een gegeven moment moest ik eerlijk zijn naar mezelf. Die droom was van mij, niet van haar. Zij had die behoefte niet. Voor haar was het vooral verwarrend en onrustig. Ik besefte dat ik haar niet per se een plezier deed door haar mee te nemen. Misschien was het zelfs egoïstisch van mij om te denken dat ze gelukkiger zou zijn als ze erbij was.

Dus nu gaat ze niet meer mee. En dat is echt geen straf voor haar. Op haar woongroep heeft ze rust en regelmaat. Dat is háár vakantie. Ze heeft haar vertrouwde begeleiders, haar vaste routine, haar veilige omgeving. Daar voelt zij zich het best. En ik kan nu eindelijk reizen zoals ik dat wil. Mezelf op nummer één zetten voelt nog steeds een beetje onwennig. Maar ik weet dat het oké is. Dat ik het verdien. En dat mijn dochter gelukkig is waar ze is.

Dus ik verheug me op Lissabon! Op de stad ontdekken, quality time met mijn zoon. Alle aandacht voor hem, zonder afleiding. Op het proeven van nieuwe gerechten, het verdwalen in smalle straatjes, het opsnuiven van de sfeer van de stad. Gewoon, net als elke andere moeder, even lekker weg en genieten. En dat voelt goed.