Sophie (32)
Beeld: Canva
”De dag dat ik leerde loslaten: hoe mijn dochter mij sterker maakte”
De roze wolk? Die bleef bij mij in de doos. Mijn bevalling was een complete achtbaan: spoedkeizersnede, tranen, en een gevoel van falen dat bleef hangen. Maar mijn dochter? Zij liet me zien dat je soms moet loslaten om sterker te worden.
Niet wat je verwacht als je verwacht
Daar lag ik, 36 uur na het begin van mijn bevalling, op een operatietafel. De TL-lampen boven me leken me uit te lachen. “Dit is niet hoe het hoort te gaan,” schoot door mijn hoofd. Ik had visioenen van huid-op-huidcontact en een serene eerste ontmoeting met mijn baby. Maar in plaats daarvan voelde ik alleen een kille operatie en een golf van onzekerheid.
Heb je dat ook ooit gedacht? Dat je lichaam je in de steek laat? Ik wel. En ik haatte mezelf om dat gevoel.
Een heftige start
Toen ze haar eindelijk omhoog hielden, was ik te moe om iets te voelen. Ze huilde, iedereen glimlachte, en ik dacht alleen maar: Waarom voel ik niets? De volgende dag keek ik naar mijn litteken in de spiegel. Rood, gezwollen, en een constante herinnering aan hoe het “anders” ging. Het voelde alsof ik gefaald had.
De kraamverzorgster kwam binnen met de woorden: “Je moet het echt even rustiger aan doen.” Rustiger aan doen? Ik wilde het liefst onder de dekens kruipen en er nooit meer onder vandaan komen.
Het licht in de chaos
En toen gebeurde het. Terwijl ik haar de fles gaf, keek ze me aan. Haar grote, donkere ogen boorden zich in de mijne, en ik voelde iets dat ik niet eerder had gevoeld: acceptatie. Ze gaf niet om mijn litteken of mijn tranen. Voor haar was ik perfect.
Dat moment werd mijn reddingsboei. Steeds vaker zag ik het licht in kleine dingen. Haar lachje toen ik een liedje zong. Hoe ze in slaap viel met haar handje in de mijne. Ik realiseerde me dat het oké was om niet perfect te zijn.
Sterker door kwetsbaarheid
De weken daarna waren zwaar, maar ze maakten me sterker. Ik liet mezelf huilen als ik dat nodig had. Ik accepteerde hulp – iets wat ik eerder nooit zou doen. En ik ontdekte dat het niet gaat om hoe je begint, maar om hoe je doorgaat.
Mijn litteken is nog steeds een herinnering aan een pittige tijd. Maar nu zie ik het als een symbool van kracht. Ik ben een moeder. Niet perfect, maar precies goed voor mijn dochter.
Waarom ik dit deel
Ik deel dit verhaal voor jou, de moeder die zich soms alleen voelt. Jij bent niet alleen. Je hoeft geen superheld te zijn. Het is oké om te vallen en weer op te staan. Jij bent genoeg, precies zoals je bent.’
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
OOK INTERESSANT
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”