“Mijn baby verdween, maar voor mij bleef hij bestaan”

Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik die twee streepjes op de test zag. Mijn hart sloeg over en ik voelde een golf van blijdschap. Ik word mama. Vanaf dat moment was alles anders. Mijn toekomst had ineens een ander doel. Ik hield mijn hand op mijn buik en stelde me voor hoe hij zou groeien, hoe ik zijn eerste schopjes zou voelen, hoe ik hem straks in mijn armen zou houden.

De eerste echo bevestigde wat ik al voelde: hij was daar. Een kloppend hartje, een klein, nieuw leven. Ik was op slag verliefd. Ik begon voorzichtig te dromen. Ik dacht na over namen, over hoe zijn kamertje eruit zou zien. Mijn wereld draaide om hem.

Maar toen kwamen de krampen. Eerst probeerde ik het te negeren. Dit hoort erbij toch? Ik las overal dat het normaal was, dat je lichaam aan het veranderen was. Maar diep vanbinnen voelde ik iets anders. Een angst die ik probeerde weg te stoppen, maar die steeds sterker werd. Toen ik bloed verloor, wist ik dat ik mezelf niet langer voor de gek kon houden.

De rit naar het ziekenhuis was een waas. Mijn man hield mijn hand vast, maar ik voelde me alleen. Zo ontzettend alleen. De arts keek naar het scherm en werd stil. Ik wist het al. Toch bleef ik hopen op een wonder. Misschien was het gewoon even niet goed zichtbaar? Misschien was er nog een kans? Maar toen kwamen de woorden die mijn hart in duizend stukjes braken:

Mijn lichaam hield hem nog vast, maar hij was er niet meer. Ik kon niet geloven dat het over was, dat mijn baby er nooit zou komen. Ik wilde schreeuwen, huilen, rennen, alles behalve daar liggen en dit ondergaan. Maar ik kon niets. Ik voelde me leeg.

En toen kwam het zwaarste: ik moest bevallen. Mijn lichaam moest nog doen wat het zou doen, alleen dit keer zonder het mooie einde. Geen blije tranen, geen eerste huiltje, geen vreugde. Alleen afscheid. Ik hield hem even vast, zo klein, zo stil. Ik probeerde elk detail van hem in mijn hoofd op te slaan. Dit was alles wat ik ooit van hem zou hebben.

Toen ik weer thuis was, draaide de wereld door. Mensen zeiden lieve dingen, probeerden me te troosten. “Je bent nog jong, je kunt het opnieuw proberen.” Maar hoe kan ik opnieuw beginnen als dit kindje nooit vervangen kan worden? Hoe kan ik verder als ik zijn naam nog steeds wil zeggen, als ik nog steeds ’s nachts wakker schrik omdat ik denk dat hij er nog is?

Wat me het meest pijn deed, was dat het voelde alsof hij voor iedereen behalve mij nooit echt bestaan had. Mensen vroegen een tijdje hoe het ging, maar al snel leek het alsof ik weer ‘normaal’ moest zijn. Alsof er niets gebeurd was. Maar er was iets gebeurd. Mijn baby was er. Hij groeide in mij. Hij had een kloppend hartje. En nu is hij er niet meer. Maar voor mij zal hij er altijd zijn.

Soms vraag ik me af of ik het ooit écht een plek kan geven. Of het gemis ooit minder wordt. Of ik ooit weer zonder tranen naar een baby zal kunnen kijken. Maar wat ik wél weet, is dat hij bestond. En dat ik nooit zal stoppen met hem missen.

Misschien lees je dit en begrijp je precies wat ik bedoel. Misschien heb jij ook een kindje verloren en voelt het alsof de rest van de wereld het is vergeten. Maar ik wil je dit zeggen: ik ben het niet vergeten. En jij hoeft dat ook niet te doen.