“Vragen of verwijten.”

“2,5 jaar zijn verstreken sinds mijn bevalling. Een bevalling die heel veel impact op mijn/ons leven heeft. Er is 1 ding wat voor mij echt elke keer weer een moment is waar ik zat van ben.

De mensen die denken te weten wat er met mij is. En dat het allemaal niet zo zwaar is. Ik schrijf nu een keer van me af dus sorry als de punten, komma’s, hoofdletters en zinnen niet kloppen.

Het verhaal van mijn bevalling is te lezen op mijn pagina. Ja ik zit thuis en ben huismoeder en ik werk niet want ik ben voorlopig arbeidsongeschikt. En dat ben je niet zomaar. Ik doe leuke dingen met me gezin en soms alleen met nora. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen door velen. Want als ik zo gezellig kan doen kan ik toch ook wel een paar uurtjes werken? Waarom is ze zo lui en wil ze niet werken? Haar vriend betaald bijna alles waarom brengt ze niks in? Waarom doet ze niet haar best? Dit zijn dingen die mensen zich afvragen en hoe langer het duurt hoe meer het van vragen naar verwijten wordt ,dat mijn vriend alles voor ons betaald. Ten eerste hoef ik me niet te verantwoorden waarom wij het soms niet redden in deze tijd iedereen mag hier eerlijk over zijn behalve ik want ik werk niet dus mag ik daar ook niet over mee praten. Als ik wat meer in breng hebben we die problemen niet. 

Sinds de bevalling heb ik eventjes therapie gehad wat niet deed wat er verwacht werd. Ik ben door het ziekenhuis aan me lot overgelaten en moet alles zelf uitzoeken. En dan gooide corona ook nog eens roet in het eten en werden al mijn afspraken afgezegd. Ik woon in de provincie groningen waar geen enkele arts iets weet over een eclamptisch insult en de na sleep ervan. Dit jaar mag ik eindelijk een scan van mijn hoofd waar ik 2 jaar lang zelf om gevraagd heb, en eindelijk naar een gespecialiseerde dokter/professor in maastricht. Die mij kan vertellen wat er precies met me is en waarom alles zo moeizaam en pijnlijk gaat. In een tijdsbestek van 2,5 jaar 1 psycholoog gezien en een arts die me gelijk weer wegstuurde dan kan je toch niet verwachten dat ik weer beter ben ondanks dat ik in jou ogen toch niet ziek ben? 

Deze gedachten doen me pijn en elke keer verantwoord ik me weer waarom ik niet werk. Het is niet nodig maar ik doe het toch. Want accepteren dat ik niet werk is vooral voor werkende mensen een probleem. Want die paar uurtjes kan ik toch wel opbrengen? “