OPNIEUW EEN ROLLERCOASTER IN…

Donderdag 24 februari 2022

“06:00 uur.Quinn staat ineens erg overstuur en in paniek aan ons bed. Hij heeft ontzettende pijn op zijn linkerborst. Hij is al anderhalve week erg aan het hoesten, maar we hadden het idee dat het eindelijk wat los kwam en minder werd. Het deed zeer bij inademen en als we erop drukten of aanraakten.

Hij kroop bij ons in bed en ik legde mijn hand op zijn borstkast. Zijn hartje ging als een bezetene te keer, bizar snel. Zijn ademhaling was oppervlakkig en steeds bij inademen hield hij zijn adem vast, het lukte hem niet om op een rustige manier te ademen, het deed hem te veel pijn. Ook voelde hij erg warm, dus even getemperatuurd en hij had 38.1 koorts. Zetpil erin van 500mg en heeft toen nog even geslapen. Toen hij wakker werd, had hij geen pijn meer en had hij niet echt ergens last van en dus hebben we hem gewoon naar school gedaan. Wel aangegeven dat mocht de pijn terugkomen, dat hij het tegen de juf moet zeggen en dat zij ons dan mag bellen.

Ik wilde vanalles doen die ochtend, maar Rusland was in oorlog gegaan met Oekraïne, dus veel het nieuws gekeken, verschrikkelijk wat daar gebeurd.

12:00 uur.We werden gebeld, het was de juf van Quinn. Hij was bij haar gekomen met pijn in zijn zij en dat zij mama mocht bellen als de pijn terug was. Ze belde om het even bij ons na te vragen. Danny vroeg hoe hij oogde. Niet echt zoals ze hem kennen, wat pips, maar niet echt heel ziekjes. We overlegden even en besloten dat ze het maar even aan moesten kijken, ging het niet, zouden wij hem ophalen. Ik belde toch voor de zekerheid de huisarts, want die snelle hartslag en pijn op de borst zat me niet helemaal lekker. De assistente vond het ook verstandig om hem even na te laten kijken we konden er om 15:00 uur terecht.

14:15 uur.We stonden op het schoolplein te wachten op Nova en Quinn. Zijn klas kwam de school uit en ik zag een hele bleke Quinn die duidelijk niet lekker was. Hij kwam naar ons toegelopen, niet heel soepel, beetje stijf. Steeds klemde hij zijn kaken op elkaar van de pijn. Zijn vriendje Geert kwam bij hem staan en vroeg wat er aan de hand was. Quinn zou die dag mee gaan met Geert naar scouting, maar dat besloten we maar even te verzetten. We liepen naar de auto, waar ik hem het laatste stukje zelfs moest dragen. Het lopen deed zeer.

Ik heb Danny en Nova thuis afgezet en ben met Quinn doorgereden naar de huisarts. Ruim een half uur te vroeg, maar lang leve Netflix, hij heeft zich wel vermaakte in de wachtkamer.

15:10 uur.De huisarts beluisterde zijn longen, hartslag, checkte het zuurstof in het bloed en temperatuurde hem, nog steeds koorts, 38.3. Of hij Corona kon hebben. “Nee, dat heeft hij ruim 4 weken geleden al gehad zonder klachten”. Ook zij zag dat ademhalen hem erg zeer deed en dat vond ze maar vreemd. Ze besloot hem toch maar voor de zekerheid door te verwijzen naar de SEH, zodat hij even door een kinderarts gecontroleerd kon worden.Snel naar huis gereden en heb ik even een tas ingepakt met wat schone kleren voor Quinn en schoon ondergoed voor mezelf. Voor het geval dat we een nachtje moeten blijven, had ik in ieder geval wat voor een nacht bij ons. Danny bleef samen met Nova thuis en ik zou ze op de hoogte houden.

16:00 uur.Op de SEH hoefde we gelukkig niet mega lang te wachten. We werden door de SEH verpleegkundige naar kamer 3 gebracht. Het eerste wat Quinn zei tegen haar was:”Ik wil geen prikje”.

Ik vertelde het hele verhaal, zijn temp werd gemeten en gaf 38.7 aan. Hij kreeg drie plakkers op zijn borst en werd aangesloten op de monitor. Ook werd zijn bloeddruk gemeten, 126/75, hij begon rood te piepen, dus aan de hoge kant. Nadat ze de basis controles had uitgevoerd moesten we wachten op de kinderarts. Quinn lag daar op het grote bed maar een beetje voor zich uit te staren en ik kreeg moeilijk echt contact met em. “Mama, mag ik hoesten?” Ik antwoordde met ja en hij begon meteen te hoesten, dat zat hij dus al de hele tijd tegen te houden :(Ik mocht hem een zetpil geven en niet veel later, rond 17:20 uur, begon hij in slaap te vallen, hij was doodmoe, arm jochie.

De kinderarts kwam en heb ik het verhaal verteld en ook hij heeft Quinn nog even onderzocht. Hij zou gaan overleggen met zijn collega en dan zouden we meer horen.

18:50 uur.De kinderarts had overlegd met zijn collega en er waren vier dingen.

1. Ze dachten aan een gekneusde rib door het hoesten.2. Ze wilden voor de zekerheid wel een longfoto maken om zeker te weten of er geen longontsteking zat, zoja, zou hij antibiotica krijgen en mocht hij naar huis. 3. Door de pijn op zijn borst en om iets met de hartspier uit te sluiten gaan ze ook een hartfilmpje maken. Ze verwachtten daar niets op te zien, maar ivm de pijn wilden ze het voor de zekerheid wel even doen.4. Ze willen ook bloedprikken

Ze hadden wel echt een vermoedden dat het een gekneusde rib zou zijn, maar ze wilden voor de zekerheid wel al het andere uitsluiten.

Als eerste werd het hartfilmpje gemaakt. Dat was zo gepiept. Quinn had erge honger en wilde niet bloedprikken. Ik had hem beloofd dat als we het ziekenhuis uit zouden gaan, dat we dan lekker samen naar de McDonalds zouden gaan. Daar had hij wel zin in!

19:50 uur. De verpleegkundige had een projector aangezet op het plafond met een mooie film over de Efteling, zodat hij afgeleid zou zijn, maar op het moment dat de verpleegkundige de band om zijn arm deed voor het bloedprikken, raakte hij totaal in paniek. Ook mocht hij een VR-bril proberen, maar ook dit vond hij maar niets en hij werd ook echt boos. Hij wilde niet bloedprikken. Uiteindelijk besloten ze het via een prikje te doen in zijn vinger, helaas hebben we em wel weer met drie personen vast moeten houden. Iets wat je echt niet wil bij een kind, maar het is bij Quinn zowat de enige manier… 🙁

20:30 uur.De zetpil begon eindelijk te werken en hij voelde zich een stuk beter. Gaf aan dat hij geen pijn meer had en dat we wel bij de McDonalds konden gaan eten en naar huis konden gaan. De foto van zijn longen was inmiddels ook gemaakt. Dit deed hij super goed! Ik vond de foto er wel wat afwijkend uitzien, de ene long had meer zwart dan de andere long, maar als leek wist ik niet wat dat kon betekenen. Hij heeft een klaplong gehad de dag na zijn geboorte, had ie dat nu weer? Ging er door mijn hoofd.

21:20 uur.De foto konden ze niet goed beoordelen. Ze hadden er eentje van zijn rug gemaakt, voor de longen, maar ze wilden er ook nog een vanaf de buikkant en zijkant, dus het zou allemaal nog langer duren…

23:37 uur.De kinderarts kwam samen met nog een kinderarts en verpleegkundige de kamer op. Ze konden de longfoto niet goed beoordelen, ze dachten wat te zien en wilden daarom toch een CT-scan maken, maar dan zou er ook bloed geprikt moeten worden. Weer paniek bij Quinn. De kinderarts begon te vertellen over toverzalf, maar nee, Quinn trapte er niet in en dus besloten ze/we lachgas te gebruiken. Ik ging op het bed liggen, Quinn tussen mijn benen, tegen mij aan liggend. Quinn moest een kapje op zijn neus, wat met veel moeite lukte, maar hij hield eerst weer een tijd zijn adem in. Toen hij weer ging ademhalen, begon hij weer tegen te werken. Er werd mij aangeraden om een verhaaltje te vertellen, dus ik begon maar te vertellen over dat hij op het strand was en met dolfijnen ging zwemmen. Ik bleef maar praten en verzon maar van alles. Hij werd een stuk rustiger wanneer ik tegen hem praatte. Het bloedprikken ging niet mega gemakkelijk, omdat hij ondanks het lachgas af en toe toch tegenwerkte, maar uiteindelijk zat het infuus. Ook namen ze gelijk maar even een PCR test (Covid-19 test) af. Daarna was hij totalloss. We werden naar de CT-scan gereden en vanaf daar naar de kinderafdeling, hij zou sowieso een nachtje blijven. Tijdens de CT-scan heeft hij half geslapen, dus daar heeft hij niet veel van meegekregen.

01:00 uur.Quinn werd opgenomen op de kinderafdeling. De arts zou straks nog even komen voor de bloeduitslagen en de uitslag van de CT-scan. Bed opgemaakt voor Quinn, mijn stretchbed opgemaakt en ondertussen viel Quinn heerlijk in slaap. Hij had geen koorts meer, de metingen op de monitor waren goed en de PCR test was negatief. We hebben alle vier Corona gehad vorige maand, dus ik had ook niet anders verwacht.

01:30 uur. Ik zag de arts lopen samen met de verpleegkundige. Ze gingen naar de kamer naast die van ons, maar kwamen al gauw onze kamer op. Quinn lag heerlijk te slapen. Of ik even mee wilde komen, want dan konden we wat makkelijker praten, zonder Quinn wakker te maken. We liepen naar de kamer naast ons, er waren drie stoelen neergezet. Ik nam plaats, evenals hun. De eerste woorden die de arts zei:

”Het ziet er niet goed uit”.

Ze begon te vertellen over een massa in zijn borstkas dat er niet hoort. Cellen die aangemaakt worden, die daarna afgebroken horen te worden, maar dat dit waarschijnlijk niet gebeurd is en dat dat is gaan woekeren. Het drukt tegen de vertakkingen van de longen en bij het hart.

Ze had het over het PMC in Utrecht, dat ze daar overleg mee hadden gehad en dat ze hem Prednison moesten gaan geven, om te kijken of de zwelling af zou nemen. Ze had het over Lymfoom, geen idee waar ze het over had, ik snapte er echt niets van. In mijn hoofd dacht ik wel, ‘denken ze aan kanker?’ maar ze noemden niets wat daar mee te maken had (dacht ik, omdat ik niet wist wat het PMC was en dat een Lymfoom een tumor is), dus ik vroeg het ook niet. Ook zouden ze hem antibiotica geven ivm de koorts, want die was niet echt verklaarbaar. Ze zou nog even overleggen met de IC en het PMC, maar er was een grote kans dat hij vannacht nog overgeplaatst moest worden naar het PMC per ambulance, omdat hij kortademig was geweest en hij plat liggen niet fijn vond.Na het gesprek belde ik Danny en vertelde het hele verhaal. Toen ik zei:”Het PMC” zei hij meteen: “Dat is het KIKA ziekenhuis”. En toen schrok ik. Toen pas had ik door dat ze bij Quinn dus een massa hadden gezien in zijn borstkas dat misschien wel kanker kon zijn. We waren minuten stil aan de telefoon, we waren beide sprakeloos. Het was niet te bevatten. Hoe dan? En hoe moesten we dat gaan doen met Nova? En waarom wij? Waarom overkomt ons dit en vooral, waarom Quinn?

We zijn gedwongen weer een rollercoaster in te stappen, een rollercoaster waarvan je als ouder hoopt nooit in te hoeven stappen…Wordt vervolgd…“