“DEEL 3: De kraamweek en daarna.”

“In eerste instantie wou ik geen kraamhulp in huis hebben. Waarom was ik dit nodig dacht ik nog? Vanuit het ziekenhuis werd dit wel geadviseerd omdat ik wel kraamvrouw was. Oke doe maar dan. Zondag 18 april zou de kraamhulp rond een uur of elf komen want dan konden we nog even rustig opstarten met zijn tweeën. Ik had geen voorstelling erbij wat deze kraamweek in ging houden maar toch werd dat al snel duidelijk toen onze lieve kraamhulp Kim voor de deur stond. We zeiden tegelijk tegen elkaar huh ik ken je van gezicht! Wat blijkt een oude klant van de jumbo in Coevorden waar ik jaren heb gewerkt.

We hebben rustig een bakje koffie met zijn drieën gedaan en ons verhaal vertelt. Normaal gesproken als alles goed was gegaan hadden wij Kim niet als kraamhulp. Ook voor deze dames is dit niet niks. Lily Maelyne lag fijn in haar box vertrouwd en veilig bij ons en dat voelde Kim ook.

Tja wat doe je nu in zo’n kraamweek? We leefden op standje overleven. Veel verdriet en heel veel lieve mensen om ons heen. Dit gun je niemand maar nu zie je hoeveel mensen om je geven. We moesten ondanks het verdriet toch veel dingen regelen. Geboortekaartjes, crematie regelen, herinneringen maken noem maar op.

Kris en ik konden gelukkig wel goed slapen, ondanks de nare dromen elke nacht. Zo had ik gedroomd hoe haar crematie zou zijn, dit gedeeld met Kris en zo hebben wij alles ook gedaan. Mooie ballonnen, mooie roze rozen en lieve mensen om ons heen.

Maandag 19 april moesten we al vroeg opstaan omdat Lily Maelyne opgehaald zou worden om naar het UMCG in Groningen te gaan. We hebben namelijk gekozen voor een obductie omdat wij graag antwoorden willen. Wat voelt het leeg maar gelukkig was ze om 17:15 weer fijn bij ons thuis. Kris pakte een koelpack en ik vette ondertussen haar lipjes in met vaseline. We gingen tegen haar praten en gaven haar kusjes wat voelt dit fijn dat we dit nog konden doen met zijn drieën.

Ondertussen toen Lily Maelyne in Groningen was zou bij ons de begrafenis ondernemer komen. Om 9:30 zouden ze contact met ons opnemen voor een afspraak. Om 10:30 heb ik zelf maar contact gezocht want door een misverstand is dit niet goed doorgekomen bij hun. De begrafenis ondernemer gaf aan niet bij ons huis te kunnen komen i.v.m. de corona toestanden. We konden haar crematie wel via teams overleggen zei ze nog…. Of bij hun op de zaak komen want dat mocht wel, snappen jullie het? Nee wij ook niet. Normaal heb ik de mond groot zat maar die week niet. Let it go. Geen bespreking via teams ben je gek, wij komen jullie kant wel op.

Kim onze kraamhulp was woest, hoe kunnen ze dit nog van jullie vragen? Het is prachtig weer dus dan kun je prima op 1,5m buiten zitten. Wat een onzin herhaalde ze nog. We hebben uiteindelijk er voor gekozen om daar heen te gaan. Kim ging mij helpen met een spijkerbroek aantrekken en maakte ons klaar. Ik moet zeggen dat ik veel geaccepteerd heb die week wat ik normaal nooit snel zal doen.

Bij terug komt hebben wij direct met beide oma’s contact gezocht of ze en aantal dingen voor ons wouden regelen. Dat deden ze natuurlijk met liefde. 26 april hadden we haar crematie, wat fijn dat het 3 dagen later mocht zijn want zelf dachten wij Vrijdag 23 april.

Maarja het lastige van allemaal moest papa Kris doen. Lily Maelyne moest wel aangegeven worden bij het gemeentehuis. Kim had het gemeentehuis gebeld voor een afspraak en de situatie uitgelegd dat ze ons niet gaan feliciteren. Kris ging samen met zijn pa heen zodat hij niet alleen hoefde. Eenmaal aangekomen bij het gemeentehuis vroeg de vrouw achter de balie of wij ook bewijs hadden van haar overlijden? Bewijs? Het moet toch niet gekker worden? Wat verwachten die lui dat wij het mandje mee hadden met haar? Ik was woest toen ik het hoorde. Maar ook Kris wist niet hoe hij moest reageren op dat moment. Er was tenslotte gebeld met de situatie en kris had een brief mee vanuit het ziekenhuis, dit was niet voldoende vond mevrouw. Ze ging het ziekenhuis bellen en dle of de situatie echt waar was.

Ik was boos en verdrietig het liefst wou ik daar direct heen. Ik had van alles in mijn hoofd maar wat wou ik daar gaan doen? Beste mevrouw vragen of ze wel verstand had of het gemeentehuis afbranden. Ik bleef rustig thuis maar toch dacht ik daar constant aan.

Ondanks dat we ook tijd nodig hadden met zijn drieën kwam er ook veel bezoek. Iedereen vond het erg lastig om te praten of te vragen. Logisch, dit kom je ook niet dagelijks tegen. Maar man wat voelt het fijn dat er zoveel mensen voor ons zijn, al zeggen ze niks ze waren er wel. In deze week kom je pas echt tegen wie vrienden zijn.

Onze ouders kwamen elke dag even een half uurtje langs, want ook hun waren opa en oma geworden van een prachtig meisje. Mijn broer woont samen met zijn vriendin in Zaltbommel 2 uur rijden maar kwam direct deze kant op toen ik hem belde, ook hun kwamen elke dag eventjes langs bij ons en daar ben ik hun erg dankbaar voor.

Omdat ik erg hou van tattoos mag zij natuurlijk niet ontbreken. Kim pakte haar uit het mandje en legde haar naast mij neer op het grote bed. Ohja die zondag had Kris ons logeerbed in de woonkamer gezet omdat ik veel moest rusten maar ik niet alleen boven wou liggen. Wat een schat is het ook.

We hebben met lippenstift een afdruk van haar handje en voetje genomen. 5 Juli heb ik een afspraak en komt het voor eeuwig op mijn lichaam. Dat verdiend ze!

Ohja corona? Dat kende wij deze weken niet.

We hebben die week mooie herinneren kunnen maken met zijn drieën, dat pakt niemand meer van ons af.

We zijn vandaag twee maand verder, ons meisje is weer fijn bij ons thuis en nu kunnen we haar elke dag weer kusjes geven.

Uit de obductie is niks gekomen waardoor dit prachtige meisje het niet gehaald heeft. We gaan nu beginnen met een traject in Groningen voor een bloedonderzoek bij ons 3e voor een eventuele erfelijke aandoening en op eventuele syndromen. Deze uitslagen duren geen weken maar maanden. Wij hopen nog antwoorden te krijgen maar wij beide denken van niet.

We hebben ontzettend veel kaartjes en bloemen mogen ontvangen dat doet ons ontzettend goed. Kris is sinds vier weken weer aan het werk en dat gaat goed. Ik begin 28 Juni rustig weer het werk op te pakken.

Hoe wij ons voelen? Lastig te beantwoorden. Al voel ik mij kut val ik hier een ander niet mee lastig, ze weten niet hoe wij ons voelen en kunnen ons hier niet bij helpen. We hebben elkaar en dat is in deze tijd super belangrijk.

Elk weekend hebben we dingen op onze planning, ook als zij er wel was deden we dit ook. Dus nu ook. We gaan door hoe lastig het ook is.

Niemand snapt hoe wij ons voelen, dus mensen hou op met dingen te zeggen.

‘ ik snap hoe jullie je voelen ‘ Nee, niemand snapt hoe wij ons voelen als je dit niet meegemaakt hebt.

‘ oh … van die heeft dit ook meegemaakt ‘ Het verhaal van een ander boeit mij op dit moment niet veel, ik ben bezig met andere dingen.

Ik snap dat iemand soms iets wilt zeggen, dat hoeft niet. Een knuffel is soms meer dan genoeg. Maar zeg geen domme dingen want op dat moment krijg ik een kleine error.

Lieve vrienden en familie, bedankt wat jullie allemaal voor ons hebben gedaan!

Lieve Kim ook jij bedankt voor alles! Ik had geen betere kraamhulp kunnen hebben! Ik hoop dat we elkaar nog eens weer zien wanneer Lily Maelyne grote zus mag worden.”

Liefs,

Djamyla