“Ik heb iets verdachts gezien op de foto’s…”

“Het was mistig en het regende toen ik in de auto stapte op weg naar mijn afspraak voor een mammografie, maar ik had geen idee dat deze dag nog veel donkerder zou gaan worden..

Ik ging eigenlijk voor wat onschuldige klachten, maar de huisarts kent me al sinds ik een tiener ben, en weet dat ik altijd het zekere voor het onzekere neem, en gaf me daarom een verwijzing voor een mammografie om dingen uit te sluiten. ‘Gewoon even op controle’ zei ze, ‘het is helemaal niet zo spannend en pijnlijk als vele beweren, je zult zien dat het allemaal mee valt.’

Nou, daar zat ik dus, ruim op tijd, want ik ben liever 15 minuten te vroeg dan 5 minuten te laat. Precies om half 12 werd ik naar binnen geroepen en mocht ik mijn bovenlijf uitkleden. Ik heb nog nooit eerder foto’s van mijn borsten laten maken dus vond het best spannend. Een lieve mevrouw kwam me halen en begon me in verschillende houdingen tegen een machine aan te duwen, wat erg ongemakkelijk was en waarschijnlijk ook alles behalve charmant uitzag..

‘Twee foto’s van iedere borst en dan zijn we klaar’ zei ze. Ze stuurde de foto’s meteen door ter beoordeling en ik mocht plaatsnemen op het bed in een kamer ernaast. Daar zat ik dan 10 minuten lang in mijn eentje, op een bed naast een echo apparaat, wachtend op de uitslag. Ik wilde me alweer aan gaan kleden zodat ik erna meteen door kon naar mijn kindjes, maar toen werd er op de deur geklopt en kwam een grote, iets oudere meneer binnen, en ik kon van zijn gezicht aflezen dat er iets aan de hand was. ‘Ik heb de foto’s beoordeeld en ik heb iets verdachts gezien, dus ik wil nog even een echo maken’.

Mijn wereld stond even stil. Tranen rolde over mijn wangen en ik kon deze meneer alleen maar vragend aankijken. ‘En wat heeft u dan precies gezien?’ vroeg ik, want nu wilde ik het weten ook. Ik kreeg te horen dat ik kalkspatjes had in mijn rechter borst. Ik had geen idee wat dit was, en wilde alleen maar weten of dit iets goedaardigs of kwaadaardigs was. ‘Dat kan ik helaas nu niet zeggen, hiervoor moeten we u doorverwijzen naar het borstcentrum’ kreeg ik te horen. ‘Zie het als een geluk bij een ongeluk. Je komt voor het een en we vinden iets heel anders.’ Ook werd me gevraagd of kanker voorkomt in mijn familie.. ‘Maar lieve meid maak je nu niet teveel zorgen totdat we meer weten’. Alsof geen zorgen maken nu nog een optie was. Op de echo kwam hij gelukkig niks anders meer tegen en ik mocht me aankleden. Ik kreeg wel te horen dat ik deze dag nog een telefoontje kon verwachten om een afspraak voor een punctie in te plannen omdat het toch meteen verder onderzocht moet gaan worden. Omdat het, in het ergste geval, een voorstadium van borstkanker kan zijn. Watblief?!?! 🥺😭 De haast waarmee het gepaard gaat baard me zorgen. ‘Sterkte en heel veel succes’ kreeg ik nog te horen voordat ik de kamer uitliep.

Toen ik buiten kwam voelde ik me nog somberder dan het weer. Ik moest al deze informatie nog verwerken. ‘Wat als het kwaadaardig is?’ En zou de echoscopist meer weten dan hij vertelde? Ik kon mijn gedachten niet stop zetten en voor ik het wist zat ik gevangen in mijn eigen hoofd, tussen paniekgedachten, angst, en worst-case scenarios.

Dat manlief nu duizenden kilometers verderop zit maakt het allemaal nog zoveel erger. Ik wil gewoon even janken en getroost worden, en horen dat het goed gaat komen.. maar ik heb ook twee kindjes die het allemaal nog niet snappen wanneer mama huilt, dus ik vecht tegen mijn tranen, adem een paar keer diep in, maak de deur open, en zet mijn beste nep-glimlach op wanneer Mila en Atlas al op me af komen rennen. En ik knuffel ze, extra hard en extra lang.. 🥺

*wordt vervolgd”