”Ongeluk zit in een klein hoekje”

Ik ben druk in bespreking over het werk als mijn telefoon gaat, het is de kinderopvang. Het eerste wat ik denk is is hij nou weer ziek..

Goedemiddag Mandy, met de Adjunct hoofd, we willen je graag even vertellen wat er gebeurt is. Mijn hart begint als een malle te kloppen en ik neem een diepe teug adem. Stein was moe en dus heeft de leidster hem op bed gelegd. Hij ging snel slapen maar na twee minuten werd hij krijsend wakker. Ondertussen klopte mijn hart nog harder want ik had geen idee waar dit verhaal heen ging en of alles oké met mijn kind was.

De leidster ging bij Stein kijken en zag hem op de grond liggen. Ze is vergeten het hekje te sluiten en Stein is uit het bovenste bedje naar beneden gevallen. Mijn adem stopt en ik vraag voorzichtig of het goed met Stein gaat. Ja, hij ligt hier nu in mijn armen te slapen, pfoe ik kan weer adem halen. Ze had geleerd op bhv dat ze na zo’n ongeval het kind eerst moeten laten liggen. Maar Stein lag zo te huilen dat ze besloot hem voorzichtig op te pakken en mee de groep in te nemen. Daar heeft ze samen met de andere leidster hem gecontroleerd op breuken etc. en behalve een bult op zijn hoofd konden ze niks afwijkends vinden. Stein was zo moe dus hebben ze hem terug in bed gelegd waarna hij direct weer in slaap viel. Toen zijn ze mij gaan halen, ik heb hem direct weer wakker gemaakt omdat ik hem toch voor de zekerheid nog een keer wou controleren. Daarna is hij weer in mijn armen in slaap gevallen en daar ligt hij nu. Wij willen je toch graag adviseren om nog langs te dokter te gaan. Ik kraam wat woorden uit en hang op.

Ik begin als een malle te trillen en er lopen wat tranen over mijn wangen. Ik zeg tegen mijn vader kun je nu de dokter bellen Stein is uit het bovenste bedje gevallen. Vraag of mijn moeder nu met mij mee kan in de auto hem ophalen. Ik werk samen met mijn ouders, vandaar dat ik hun om hulp kon vragen. Het enige wat ik kon denken was alsjeblieft laat er niks in zijn hoofd aan de hand zijn, alsjeblieft. In de auto bel ik met een trillende stem mijn man, die vervolgens vanuit onze woonplaats direct in de auto springt. Stein gaat naar de opvang in de plaats waar ik werk en wij wonen 10 minuten verderop. Mijn telefoon gaat, het is mijn vader, de dokter heeft gezegd dat hij niet mag slapen en dat we direct mogen komen. Maar hij ligt nu te slapen, ik zeg tegen mijn moeder geef gas en we rijden het parkeerterrein op.

Samen stappen we uit en ik ren naar binnen. Ik ren de groep in en roep hij mag niet slapen, hij mag niet slapen! Ik pak hem uit de armen van de leidster en probeer hem wakker te maken. Dit lukt niet, dus ik zet hem overeind op de bank en gelukkig gaan zijn ogen open. Vervolgens vraag de adjunct hoofd of ik de situatie wil zien, ik denk waarom maar loop toch achter haar aan, werp een blik de slaapruimte in en draai mij om. We moeten nu naar de dokter. Ze vragen of we zijn jas aan willen doen en ik zeg dat dit niet nodig is omdat ik hem wel bij mij eronder hou aangezien we toch geen autostoel bij ons hebben. De adjunct hoofd geeft aan dat dit misschien nog gevaarlijker is dan wat er net is gebeurt maar het interesseert mij op dat moment niks en ik loop zo de deur uit. Hij moet nu naar de dokter!

Eenmaal bij de dokter aangekomen wisselt mijn man mijn moeder af en na verschillende controles lijkt alles in orde te zijn. We krijgen voor de zekerheid het advies hem ‘s nachts iedere twee uur wakker te maken mocht hij toch een hersenschudding hebben opgelopen. Die nacht heb ik zijn bedje maar voor de zekerheid op onze kamer gezet en ben ik bij hem gebleven. Gelukkig is de nacht ook helemaal goed gegaan en was er niks vreemds aan hem te merken. Al met al hebben we veel geluk gehad. Ik heb hem de volgende dag lekker thuis gehouden en voor mijzelf was het toch stiekem ook wel even fijn om bij te komen van de schrik.

Een paar dagen later hebben we een gesprek gehad op de kinderopvang. Dit is super goed verlopen. Ze waren heel lief en duidelijk zelf ook enorm geschrokken. Ze hebben direct stappen ondernomen om dit in de toekomst te kunnen voorkomen en hulp gevraagd hoe ze juist met dit ongeval om moesten gaan (ook in de begeleiding naar de betreffende leidster toe). Ik voelde mij ook een stuk minder boos en toen het gesprek afgelopen was kon ik mij nog meer neerleggen bij het feit dat het een ongeluk was. Nou hielp het natuurlijk absoluut mee dat Stein er met een schrammetje van af is gekomen. Ze hebben ons een bloemetje gegeven en ik ben met een goed gevoel naar huis gegaan. Vandaag was hij voor het eerst weer bij de opvang, ik was hier stiekem toch behoorlijk gestresst over, maar ze hebben mij gedurende de dag extra foto’s gestuurd en natuurlijk is alles zoals normaal goed gegaan. Morgen gaat ie weer en langzaamaan zal het vertrouwen weer groeien.

Maar een ongeluk zit in een klein hoekje en je allergrootste geluk kun je zo maar verliezen. Ik hou je vanavond weer extra stevig vast!