DEEL 1: ”Frustraties”

”Weet je

Eigenlijk besef je pas hoe mensen omgaan met mensen die rouwen, als je zelf degene bent die rouwt.

Omdat ik nu op 100% ziek sta, moest ik naar de bedrijfsarts. Dat is nu eenmaal iets wat er moet gebeuren als je niet kunt werken.

Ik dacht dat een bedrijfsarts het beste met jou voor had en je wel wilde helpen. Helaas is mijn ervaring anders. Ten eerste had mijn bedrijfsarts zich niet ingelezen in mijn situatie. (Terwijl mijn werkgever, met toestemming van mij, de situatie wel had doorgegeven).  Toen ik bij hem aan tafel kwam zitten vroeg hij hoelang ik al ziek was. Vond ik persoonlijk een vreemde vraag, aangezien ik niet ziek was. Dit was dan ook het antwoord wat ik gaf. De beste meneer vroeg zich toen wel af waarom ik dan een afspraak bij hem had. Oké, beetje raar.. en zeker geen goede basis voor een gesprek. Maar ja, het moest nou eenmaal.

Nadat ik had uitgelegd waarom ik hier zat, heeft hij mij, voor mijn gevoel, een lange 5 minuten, met open mond zitten aanstaren, want het was toch wel heel erg waarom ik hier zat. Alles om het nog ongemakkelijker te maken en het liefst liep ik weg. Maar ja, daar bereikte ik niks mee.

Daarna vond hij toch wel dat ik zo snel mogelijk weer ging werken, want anders zou ik grote angst gaan ontwikkelen tegen het werken en dan zou ik misschien nooit meer kunnen werken. Oké, beste meneer. Dat gaan we dus even niet doen. Ik bepaal zelf wel wanneer ik weer ga werken en hoe ik dat dan ga doen.

De beste meneer was het daar eigenlijk niet mee eens, maar gaf het uiteindelijk op, omdat hij denk ik wel inzag dat ik niet van mening ging veranderen.

Maar goed. De afspraak was ten einde. Niet echt wat bereikt, behalve het feit dat ik echt voor mijzelf ben opgekomen, ook al werd het mij niet makkelijk gemaakt.

Daar ben ik best wel trots op!”