Beeld: Canva

Redactie Mamaplaats

“Het ‘paradijs’.“

“Daar zit ik, als drenkeling aangespoeld op de plek die iedereen vreest, waar iedereen bang voor is; opname. Opname op de Moeder Baby Unit. De storm was te sterk, ik ging kopje onder,

Ik zit op mijn kamer in n hoekje op één van de twee stoelen. Mijn kamer…kil, droevig, klinisch. Net daarvoor thuis het moeilijkste moment ever gehad; afscheid genomen van mijn 2 mooiste liefste knapste mannen, MIJN mannen. Wanhoop overheerst; mijn kinderen, ik ben ze voor altijd kwijt. Angst dat mijn leven voorgoed voorbij is. Dat ik ze nooit meer zie. Tranen, wanhoop, boosheid, verward. Dit afscheid is het moeilijkste ever. De jongste vragend wat ik ga doen en wanneer ik weer thuis ben, de oudste die zijn emoties niet laat zien. Mijn tranen lijken niet meer te stoppen. Ik knuffel ze en wil ze niet loslaten. Ze knuffelen hun zusje, niet wetende dat we voorlopig niet thuis komen. Afscheid van mijn man. Huilen, vasthouden en elkaar niet los kunnen laten. Niet wetende wat de komende tijd ons brengt. Een vader die afscheid moet nemen van zijn dochter, haar met 2 wk oud in handen van vreemden laat. Pijn, verdriet.

Ik loop de woonkamer binnen waar 4 andere moeders zijn. Trillend van angst, moeheid en eenzaam. Ik ga op de bank zitten. Ik huil, kan alleen maar huilen. Iza Mae dicht tegen me aangeklemd, mijn neus in haar o zo kleine mooie wangetjes die mijn tranen blijven opvangen. Ondertussen stopt mijn hoofd niet met denken aan mijn knulletjes die zo ver weg voelen, die zo ver weg zijn. Voor altijd. Mijn man, mijn allesjes. Kwijt.

Er komt een (geweldige) moeder naast me zitten. Ze vraagt of ze me mag aanraken. Ik kan alleen knikken. Dan doet ze waar ik zo naar verlangde: ze gaf me een stevige knuffel en zei dat niemand hier wilde zijn, maar het nu de beste keus is.

Het komt goed, echt. De andere moeders kijken meelevend naar me, knikkend. Iedereen ziet en voelt dezelfde pijn, dezelfde angst. Onze ogen, onze ogen vertellen allemaal hetzelfde: ik ben bang.

Het komt goed..toch? Ik ben vast de uitzondering waarbij het niet beter wordt.

Dan is het voor deze sterke moeders tijd om naar therapie te gaan. Ik blijf zitten, alleen, op de bank. Mijn woorden vinden geen weg door mijn tranen.”