“Vuur in zijn ogen: ‘mijn dochter wordt nooit meer vervoerd met een doek over haar heen, ook zij mag gezien worden.’”

Toen de verpleging met June een paar stappen in de kamer was, maakte hij haar duidelijk dat zijn dochter NOOIT meer met een doek over haar heen, om haar verborgen te houden voor de rest van het ziekenhuis, rond werd gereden. De verpleegkundige schrok hier een beetje van en zei zacht dat June zo nog naar de patholoog-anotoom moest worden gebracht..

‘Dat kan wel zo zijn, maar niet meer in dat bakje met een doek over haar heen’ zei hij. Vanaf dat moment liet hij haar niet meer los, de verpleging hielt de gangen naar de afdeling waar June moest zijn vrij, en Dwight liep daar met zijn dochter, in een lekkere warme doek en dicht bij papa. Zoals elke newborn.

Stelde hij haar gerust op de operatietafel, deed zo veel mogelijk zelf en zorgde ervoor dat hij haar kon ophalen toen ze klaar met haar waren.

Ik schreef al eerder over dat ik vind dat vaders vaak worden vergeten in het rouwproces, vandaar dat ik dit wil uitlichten met de mooiste, persoonlijke foto’s die op dat moment zijn gemaakt. Want de liefde en zorgzaamheid spat er van af. mijn vriend deed hier wat ik niet kon. Hij beschermde zijn dochter, en liet geen dingen gebeuren die tegen ons gevoel ingingen. Held! Papa! Onze dochter had vast 100x gezegd dat jij haar superheld was, want dat ben je ook !