“Ik moest mijn eigen emoties opzij schuiven en gaan zorgen voor vrouw en kind.”

“Eigenlijk was alles zoals we het ooit gedroomd hadden we waren gelukkig en hadden eigenlijk alles wat ons hartje begeerde, in januari waren we getrouwd en tegelijkertijd kochten we ons eerste huis we waren in verwachting van ons eerste kind het leek wel een sprookje.

Natuurlijk waren er tijdens de zwangerschap wel een paar kleine dingetjes maar daar had eigenlijk alleen mijn vrouw last van, voor mij waren waarschijnlijk de zwangerschapshormonen van mijn vrouw het ergste en daarom was ik totaal niet bezig met mogelijke risico’s of andere complicaties die bij een zwangerschap kunnen horen.

12-8-2009 mijn vrouw was 37weken en 3 dagen zwanger en de dag begon zoals alle andere we hadden vakantie en waren lekker aan het genieten in de tuin het was tegen de 30 graden, zoals bijna elke avond zaten we in tuin gezellig met onze buren te kletsen met een hapje en een drankje. Ik had shoarma besteld en mijn vrouw nam een hapje en toen gebeurde er iets, ze zei tegen mij dat het heel raar proefde heel taai was ze had geen goed gevoel in haar mond. verder geen aandacht aan besteed en lekker gaan slapen.

13-8-2009 mijn vrouw gaf tijdens het ontbijt weer aan het zelfde te proeven en had last van tranende ogen maar voor mij geen reden om er ook maar iets achter te zoeken totdat ze iets later met de buurvrouw in de tuin staat, en die vraagt wat ze heeft gedaan het lijkt wel of je een tia hebt gehad.

Haar linkerkant van het gezicht hing een beetje af en reageerde niet meer goed dus toen toch maar even de huisarts gebeld en die stuurde ons door naar de eerste hulp, daar kregen we te horen dat het niet iets was om ons echt zorgen over te maken het zou gaan om een aangezichtsverlamming van Bell ook wel Bellse Parese genoemd iets wat wel vaker voorkomt tijdens een zwangerschap en meestal ook weer over gaat. Er werden nog wat onderzoekjes gedaan en we konden weer naar huis. Wel kreeg ze een een korte Prednison kuur.

14-8-2009 we hadden om 9:00 uur een afspraak staan voor een echo en gingen niks vermoedend naar het ziekenhuis eenmaal aangekomen werden wij al snel aangesproken door de gynaecoloog, we kregen te horen dat ze toch actie wilden ondernemen omdat er afwijkende waardes waren en dit icm een prednison kuur.

Ze gingen de bevalling opwekken en ik kon terug naar huis om de bevallingskoffer op te halen toen ik terug in het ziekenhuis lag mijn vrouw al op de verloskamer aan het infuus, ik vind het allemaal wel spannend maar maakte mezelf helemaal geen zorgen niet wetend wat er komen zou later die dag.

We hadden veel lol samen en waren vooral bezig met de gedachte dat straks ons kindje er was filmen, foto’s maken en samen even bespreken of dat we de naam wel zeker wisten, het duurde allemaal best lang en er veranderde niet veel rond 17:00 uur ging ik naar het restaurant om even een broodje te gaan eten en om buiten nog even te gaan roken toen ik terug kwam was de situatie ineens heel anders ze hadden het opwekken verhoogd en dat was gelijk te merken mijn vrouw lag nu continu aan de CTG en om de 5 a10 minuten weeën. Ik zag mijn vrouw voor het eerst echt afzien.

Later die avond kwamen er steeds meer doctoren langs om te kijken hoe het ging en werd er ook weer een echo gemaakt ik zag dat de situatie veranderde ik merkte aan de artsen dat er iets niet helemaal ging zoals het hoort, ze gingen de weeën nog meer opwekken en mijn vrouw kreeg een ruggenprik ik zag dat deze niet goed gezet was hij lekte veel vloeistof maar er was geen tijd meer voor een nieuwe te zetten ik heb dit niet tegen mijn vrouw gezegd omdat ik haar niet nog meer van slag wilde brengen. Rond 23:00 uur werd er een naaldje in het hoofdje van onze kleine gezet, dit om zijn zuurstof te meten. Daarna kregen we te horen dat we haast moesten gaan maken.

Rond middernacht kregen we te horen dat binnen een uur ons kindje geboren moest gaan worden de weeën werden nog verder opgewekt en mijn vrouw kreeg persdrang ondanks dat ze geen volledige ontsluiting had moest het nu gebeuren.

Ik merkte aan alles dat het niet goed ging ik zag me vrouw lijden en een gespannen sfeer bij de artsen na ongeveer een uur kreeg mijn vrouw haar 3e perswee en nu moest het gebeuren het hoofdje kwam in zicht en 2 doctoren begonnen op haar buik te duwen de gynaecoloog begon aan het hoofdje te trekken en de kinderarts stond klaar. Ik kon niks anders als toekijken en mee puffen.

Mijn zoon kwam ter wereld en ik zag dat de navelstreng om zijn nekje zat er werd geknipt en ik zag de bloed spetters eraf vliegen gelijk werd mijn zoon in de handen van de kinderarts geduwd en hij werd levenloos en blauw weggedragen het was niet goed, ik heb dit moment nog vers op mijn netvlies staan. De daarop volgende minuten leken wel een eeuwigheid te duren, ik moest kiezen of achter mijn net geboren zoon aan of bij mijn vrouw blijven ik heb voor het laatste gekozen omdat ik bij mijn zoon niks kon betekenen en mijn vrouw had me nodig. Ze vroeg aan me of onze zoon dood was ik wist het niet en probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat het goed kwam. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat ze onze zoon aan het stimuleren waren met zuurstof en zijn borst aan masseren waren.

Na enkele minuten hoorden we een eerste geluid van onze zoon hij proestte en er was een ademhaling, ik mocht komen en ik heb nog een stukje navelstreng af mogen knippen daarna hebben ze hem verder onderzocht en in de couveuse hij was erg verzwakt hij kreeg een apgar score 2 bij de geboorte en na 10 min een score van 8.

15-8-2009 de officiële geboortedag van onze zoon Jordy om 01:42 uur mijn zoon was inmiddels naar de couveuse afdeling gebracht en mijn vrouw was naar haar kamer gebracht, ik wilde eigenlijk in het ziekenhuis blijven maar er werd mij geadviseerd om naar huis te gaan om even te gaan slapen. na een heel kort nachtje weer terug naar het ziekenhuis.

Eerst naar mijn vrouw om daarna samen naar de kleine te gaan kijken, daar lag hij op de couveuse afdaling ruim 8 pond en veruit de grootste tussen alle prematuren baby’s overal slangetjes en stickertjes om alles in de gaten te kunnen houden hij was erg verzwakt en had een bacterie opgelopen tijdens de bevalling waarvoor hij antibiotica toegediend kreeg, de volgende dagen werden we geleefd mijn vrouw moest zelf echt herstellen van de bevalling en ik ging elke dag om 6:00 uur ochtends naar het ziekenhuis en in de avond tegen 11 uur weer naar huis ik wilde zoveel mogelijk daar zijn om er te zijn voor mijn vrouw en kind.

Op dag 3 mocht ik mijn mannetje voor het eerst gaan wassen en oh wat voelde dat fijn maar toch maakte ik mezelf zorgen ik vond dat hij erg geel was en gaf dat aan bij de verpleegkundige daar werd een beetje luchtig op gereageerd het zou niet zo erg zijn, ik vroeg of dat ze dat nog even konden testen om mij gerust te stellen.

Die middag kwam de kinderarts binnen en vroeg of we even wilden gaan zitten, ze hadden toch een test gedaan en deze was niet goed hij was inderdaad te geel en onder de lampen zou niet meer helpen hij moest een bloedwisseltransfusie ondergaan het bloed was besteld en zou die nacht binnenkomen. Om 2:00 uur die nacht zouden gaan de transfusie gaan doen deze ingreep zou ongeveer 4 uur gaan duren, dit was voor mij even de druppel en ik ben boos weggelopen naar buiten ik moest even mijn emoties laten gaan ik heb gebeld met mijn vader en alles losgelaten. Na een kwartiertje heb ik me weer bij elkaar geraapt. Ik moest de emoties uitschakelen en gaan zorgen voor vrouw en kind.

Na overleg met de dokter over hoe en wat ze gingen doen werd mij gevraagd of ik erbij wilde zijn, omdat de hele ingreep handmatig gebeurde en een foutje zo gemaakt kon worden was ik dat extra oog om alles in de gaten te houden. Uiteindelijk 3 ½ uur heb ik alles gecontroleerd wat de arts deed en ondertussen mijn zoontje rustig gehouden door hem te strelen over zijn hoofdje en zijn handjes vast te houden. Operatie was geslaagd.

De dagen hierna zagen we ons mannetje grote stappen maken en op dag 9 mochten we eindelijk naar huis om te gaan genieten van ons gezinnetje.

Dit was hoe ik het als vader heb ervaren wil je meer zien van ons gezin en hoe de ander gebeurtenissen in ons leven zijn verlopen volg me dan op mamaplaats of op mijn insta @papagiedo.”