Beeld: @meliss92

Redactie Mamaplaats

“Aangekomen op de camping heb ik de rest van de familie bijgepraat. Daarna heb ik wat spullen gepakt en heeft mijn vader mij met de auto naar het ziekenhuis in Chambery gebracht. Het was inmiddels al 21:30uur ’s avonds en ik zou Roy aflossen. Toen ik eindelijk de ingang gevonden had moest ik wachten. Een verpleegster zou me komen halen om mij naar de juiste afdeling te brengen. Het leek wel een gesloten inrichting waarbij je voor elke deur een pas nodig hebt. Aangekomen bij kamer N1-K-108, liep ik naar binnen en zag Roy daar staan.

Livia lag in een soort van hoog ledikant met spijlen. Ze had allemaal plakkertjes op haar romp waar slangetjes met knijpers aan vastzaten. In haar neus had ze buisjes gekregen in plaats van een kapje. Op haar voet was ook een slangetje met een lampje verbonden. Deze was voor haar hartslag. Roy vertelde dat een röntgenfoto hadden gemaakt waarop te zien was dat er nog veel vocht in haar longen zat. Dat was ook wel te verwachten. Ik nam afscheid van Roy en ben bij Livia gaan zitten. Even later kwam er een verpleegster van de nachtdienst binnen. Ze deed haar best om in het Engels te vertellen wat er vannacht op de planning stond. Het was zo’n lieve vrouw. Ze straalde rust uit en ik kon alles vragen. Ik hoefde alleen maar op de rode knop te drukken.

Hier heb ik veelvuldig gebruik van gemaakt diezelfde avond. Ik was zo bang. Daar zat ik met mijn jongste in een onbekend ziekenhuis waar ik de taal niet machtig was. Daarnaast wist ik niet hoe ernstig de situatie van Livia was. Het enige wat ik kon was volledig te vertrouwen op de verpleegster van de nachtdienst. Die nacht heb nauwelijks geslapen. Dikke ogen van het huilen, de verpleegkundige die Livia elk uur wakker maakte. En bij elk geluid dat Livia maakte stond ik naast haar bed. De volgende ochtend had ik in mijn hoofd dat we terugmochten naar de camping. Dan bleek niet het geval. Ik kreeg te horen van de arts dat er nog teveel vocht in Livia’s longen zat en dat zij aan het zuurstof moest blijven omdat, ze het niet zou redden zonder.

Het bleek dat Livia een serieuze verdrinking had meegemaakt en dat ze het op het nippertje had overleefd. Dat hadden we mede te danken aan ons eigen snelle handelen. Wow, deze kwam even binnen. Mijn jongste dochter van nog geen twee had het bijna niet overleefd. Dit maakte me zo verdrietig maar ik probeerde sterk te zij voor Livia. Ze zou antibiotica toegediend krijgen via een spuitje om ervoor te zorgen dat het vocht in haar longen geen infectie zou veroorzaken.

Ik belde mijn familie om het nieuws te vertellen. Dit was voor iedereen een grote schok. Ik sprak af dat Roy mij in de loop van de ochtend zou komen aflossen. Tegen 10:30 was Roy met Elynn aangekomen. Ze waren er nog geen 5 minuten of het hele team van verpleegsters stond bij onze deur. Het was niet de bedoeling dat er meer dan 1 persoon bij Livia was. Ik probeerde uit te leggen dat we alleen maar gingen wisselen. Daar hadden ze weinig boodschap aan. Ze stonden te wachten totdat ik met Elynn vertrokken was. Ze zijn echt overdreven voorzichtig met de corona. Ik liep met Elynn naar de auto en reed terug naar de camping.”