DEEL 4: “In Nederland heeft iedereen altijd haast”

Het laatste kind. De bevalling van onze laatste stond op de planning. Dit gaan we anders doen dan de middelste. Geen gehaast! Ik laat me niet wegjagen! Mijn bevallingsplan was kort en simpel, Prikkelarm en kalm aan…

De dag van de inleiding had iedereen haast, toen we in de middag (we moesten er om 7 uur zijn) nog niet geholpen waren, heb ik ze meegedeeld dat ik geen gehaaste bevalling wil en weer naar huis ga.

Volledig onthaast ging ik naar huis, een enorme last viel van mijn schouders en ik weet zeker dat daarom ’s nachts alsnog natuurlijk de bevalling is gestart. Dit kwam het ziekenhuis niet zo goed uit. Ik zou bellen om 6 uur hoe druk ze het hadden en eigenlik wilden ze de inleiding afzeggen, want druk druk, haast, haast.

Bij mijn bevalling moesten 2 gynaecologen aanwezig zijn (stuit bevalling) en de aanwezige verpleegkundige was de rust zelve. De ruggenprik werkte maar half dus ik had of rechts, of links (afhankelijk van de kant waarop ik lag) volledig weeën.

Omdat het kereltje het niet meer goed had in mijn buik, kregen we haast. De haast die ik niet wilde hebben, kregen we toch. De oxytocine werd aangezet en rap verhoogd, elke minuut een pers wee en opschieten…

Zonder persweeën persen, het lichaam is er al uit, maar het hoofd moet ook nog.

Op m’n buik, met haast naar het kamertje ernaast.

Dankzij haast, leeft onze baby…

Terwijl ik er nog lig, heeft de gynaecoloog haast met de placenta en heeft de rest haast met omkleden en schoonmaken.

Geen golden hour, want de baby is al in doeken en wanneer de kinderarts de baby volledig heeft nagekeken, wordt hij weer in doeken gewikkeld want we moeten de kamer verlaten. Doordat de ruggenprik niet goed was gezet, had ik geen gevoel in beide benen en moest ik toch maar proberen in de rolstoel te gaan zitten. Toen het echt niet bleek te lukken werd ik rollend van het ene bed op het andere verplaatst, ze hadden haast.

Eenmaal op zaal wisten we te voorkomen dat onze baby meerdere keren werd geprikt. Wij stonden er bovenop en de gehaaste verpleegkundige, die door de haast dingen vergat, moest van ons eerst alles verzameld hebben voordat ze mocht beginnen. Tijd om te douchen, was er niet. Tijd om naar het toilet te gaan, was er ook niet. Nadat de verpleegkundige boos werd toen ik voor de 2e keer in bed had geplast, omdat er geen tijd was om mij te helpen, besloot ik mezelf van bed af te tillen. Met behulp van mijn man, die de rolstoel tegen het bed schoof, heb ik mezelf uit bed getild.

Toen er om 23:00 nog niemand was geweest om te helpen douchen, ben ik zelf, met behulp van de rolstoel, gaan douchen. Eindelijk konden alle vieze kleren uit en kon ik het zweet uit mijn haren wassen.

We moesten een aantal nachtjes blijven, maar mijn man durfde niet goed te slapen. Te pas en te onpas werd de kamerdeur open gegooid want door de haast en de mindere medische noodzaak vanuit ons, kwamen ze wanneer ze tijd hadden.

Sondevoeding was even noodzakelijk en de verpleegkundige had zoveel haast, dat ze na het plaatsen (dit was poging 8), zo met haar schaar, de sondeslang doorknipte. Poging 9, 10,11 en 12 waren dus gecreëerd uit haast en volledig onnodig.

Een excuses kregen we niet, want ze was uit haast weggerend en is nooit weer terug gekomen.

Na ontslag hadden wij dus haast om naar huis te gaan..