Beeld: Anika
De operatie. Een jaar na het, werken met gips, incident, word ik geopereerd aan een duim dat niet meer functioneel was sinds deze gebeurtenis.
De operatie vind plaats in een streekziekenhuis en er is verschrikkelijke haast. De afgesproken verdoving werkt niet, ik heb het koud en de aderen laten zich niet zien. Ik word geprikt, geport en er is een mevrouw boos op mijn slechte aderen en de veroorzaker van het uitlopen van de agenda. Na 6x prikken wordt er besloten dat het met een andere techniek verdoofd moet worden en met een diepe zucht word ik rennend naar een andere plek gebracht. Er komt een verdoving in mijn schouder en zonder voorbereiding word er aan me getrokken en gesleurd. Er komt iemand testen of de verdoving is gelukt en prikt me met een prikkertje.
“auw”, zeg ik.
De man lacht en zegt, “dat doet geen pijn” je voelt misschien dat ik je raak.
Hij prikt vervolgens in mijn voet en ik zeg wederom dat het zeer doet. “Ja, dat doet echt pijn hè?” zegt hij terwijl hij me van de rem haalt een meeneemt.
In de operatiekamer komt er ineens een vreemde arts naast me zitten. Zonder zich voor te stellen, want haast, vertelt hij al vrij snel dat hij gaat beginnen.
Je raad het… Zonder goede verdoving gil ik als een speenvarken… Hij mompelt wat naar de anesthesioloog, deze komt dichtbij en zegt, “je gaat nu slapen”… En weg was ik.
Ik word wakker op de uitslaapkamer en niemand benoemd wat er is gebeurd. Er worden zeker 4 patiënten na mij naar binnen gerold en ik zie ze allemaal weer vertrekken. Inmiddels begonnen aan mijn 3e ijsje, word me vertelt dat ze het zo druk hebben en ik dus nog wat langer moet wachten. De chirurg, die ik niet kende, liep mijn bed voorbij en ik roep hem bij me. “Is alles gelukt?” vraag ik voorzichtig.
Er zijn inmiddels al 3 uren verstreken en ik lig er nog steeds. De onbekende arts kijkt me aan, “Ja hoor, er was niets met je duim aan de hand, dus ik heb hem weer dichtgemaakt.”
Alsof ik deze info al wist, loopt de chirurg ook weer weg. Hij had haast…
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Selfcare, Afvallen & Shoppen
Ziek zijn kan erg eenzaam voelen, vooral als je denkt dat anderen je niet begrijpen
Dat weekend vormt voor mij een belangrijk moment in het hervinden van mijn kracht
Wanneer ik in de nacht weer machteloos naast het bedje sta
Het onbekende betreden.
Ik wilde zo graag hormoon vrij leven..
Ziek zijn is niet alleen fysiek zwaar
Het voelt niet goed, ze heeft duidelijk iets onder haar leden
Het voelde als of er iets goed mis was met ons meisje
De gezelligheid van kerst
Overleven, groei en hoop op de toekomst
Een spannend moment van loslaten..
Een kleuter haar eigen keuze’s laten maken
De engel en de bengel
Suikerprikken: zonder suiker
Het leed dat diëten heet…
Hobbel de knobbel 2.0
DEEL 5: “In Nederland heeft iedereen altijd haast”
DEEL 4: “In Nederland heeft iedereen altijd haast”
DEEL 3: “In Nederland heeft iedereen altijd haast”
”In Nederland heeft iedereen altijd haast”
De kinderarts liet het aan genetica over
Ik schreeuw: “Kom op vent! Huilen!”
Met grof geweld trek ik de protheses uit het topje
Eindelijk kan ik zeggen dat ik van mezelf hou
Definitief afscheid nemen van je buik
Voelt alsof ik mijn baby uit m’n bekken duw
Met een zucht van opluchting veeg ik tranen weg
Zorgen na de 20-weken echo
Uitvliegen en loslaten
Update: over ons draakje
Melkkraantjes
Het wordt een…
Ziek, zieker, ziekst
Mijn diabetes is vermist
We krijgen de stempel nu vast wel
Zwanger solliciteren
Lieve papa
Je rugzak
DEEL 1: ”En dan staat je wereld op zijn kop”