”In Nederland heeft iedereen altijd haast”

“In Nederland heeft iedereen altijd haast”, was de uitspraak van de mevrouw die ons voordeed hoe je een diepe massage moest geven aan een baby.

“We hebben helemaal geen tijd voor zo’n massage van een uur” zei ze met een pop in handen.

“En onze baby’s zijn daar ook aan gewend”, vervolgde ze.

Ik kijk naar mijn baby, die al 15 minuten ontspannen op het aankleedkussen ligt. Ze heeft gelijk…

“En dan is dit ook nog eens de 3e, dat is dan helemaal druk”. Ik knik lachend, maar ze raakte me.

Altijd haast – cultuur

Haast je

Het begon in de zorg, mijn eerste carrière loopbaan – baantje. Iedereen deed z’n ding, had rust, was ontspannen en de cliënten die ooit eens geweldadig waren, waren dit niet meer.

Er werd zo nu en dan wat van de tijden afgesnoept, vanwege de bezuinigingen en daardoor kregen de collega’s wat meer haast. Vast personeel, amper roulatie en dus kan het tempo weer wat opgevoerd worden vanuit hogere hand.

Er hoeft dus maar 1 bijzondere situatie te ontstaan en daar heb je de haast. Taken blijven liggen, want geen tijd. Overuren werken, mensen worden ziek door de haast, de collega’s die dit opvangen raken overwerkt en het cirkeltje is rond.

Haast je!

Het moet nog sneller, nog efficiënter en de bewoners van deze zorginstelling gaan van een huisje buitenaf, met schaapjes en een grote tuin, naar een flat…

Als kersverse volwassene, had ik nooit gedacht dat dit enkel de introductie was van onze haast je – cultuur.

Want moet je zelf deelnemen aan de zorg, dan ben jij dus de gedupeerde en niet de gehaaste!

Terwijl ik, nog steeds werkende in het zorgstelsel, mijn duim lelijk uit de kom trek tijdens het uitoefenen van mijn hobby, kom ik in het gips.

Mijn werkgever heeft op dat moment 2 medewerkers voor de nacht in dienst en ik ben daar 1 van. Geen enkele dagdienst collega ziet het zitten om de nachten te werken en ik word vriendelijk verzocht om te komen werken, waarbij ik zelf voor vervoer moest zorgen. Als enige medewerker in het pand, verschoon ik die nacht 3x een bed-plas incident. Ik ren van vleugel naar vleugel en haast me iedereen te helpen.

Mijn duim overleeft deze nacht niet, ik moet geopereerd worden…