Ik heb mij zelden zó geschaamd voor m’n kind

We moesten ‘even’ een bestelling ophalen bij een woon/accessoires winkel. Het was eind van de middag: 16:30. Elke ouder weet dat het rond dit tijdstip pittiger kan worden met de kinderen. En ja, ze waren moe. Jens had niet geslapen en Isa die was in een of andere sprong waardoor haar temperament nogal versterkt was.

En heel eerlijk, zelf ben ik ook moe na een dag met de kinderen. Maar goed, de bestelling moest even opgehaald. Mijn idee was: even de winkel in, bestelling halen en dan de winkel weer uit. Geen hogere wiskunde, had binnen een paar minuten gepiept kunnen zijn.

Naast ons was er verder geen kip in de winkel. Ik vraag bij de kassa naar onze bestelling, de mevrouw bij de kassa roept via haar walkie talkie (zal vast anders heten in winkels maar goed) naar haar collega in het magazijn of ze de bestelling wil komen brengen.

Prima, dacht ik. Even wachten en dan komen ze.

Maar dit duurde niet even. Dit duurde heel heel heel lang.

Jens ziet in elke situatie een klimtoestel dus begon met op de stoelen te klimmen. Pedagogisch onderlegd als ik ben zei ik tegen hem dat ie niet met z’n laarzen op de stoelen mocht. Gevolg: hij bedacht dat ie z’n laarzen dan beter uit kon doen. Geen gek idee, dus prima.

Maar toen ging ook z’n jas uit en die smeet hij ergens op de grond. Want ja, die heeft ie er vast ook liever niet bij, bij z’n klim avonturen.

Vervolgens ging het van kwaad tot erger. Hij begon de trappen op en af te rennen, rolde over de grond, zat hij aan alles wat los en vast zat en schreeuwde keihard.

En natuurlijk zei ik er wat van. In principe is dit niet hoe ik het liefst zie dat m’n kinderen zich gedragen in een winkel.

Kun je je die mevrouw bij de kassa nog herinneren? Die mevrouw van de winkel stond letterlijk op 2 meter afstand. Te kijken. Ze deed niks. Stond gewoon.

Ik denk dan, doe in elk geval alsóf je potjes of kaarsen aan het sorteren bent! Kijk niet zo. Af en toe kwam er ook een correctie vanuit haar. ‘Het is niet zo slim om hier zonder je laarzen te lopen jongen’.

Ik voelde me zó bekeken! Ik voelde zo veel ongemak.

Wat had ik moeten doen? Helemaal uit m’n pannetje flippen tegen Jens? Ik heb ‘m zo vaak gecorrigeerd maar waarschijnlijk voelde hij heus wel dat ik niet echt super streng zou zijn. Ik voelde niet de vrijmoedigheid om hem heel streng aan te spreken. Want wat waren m’n opties? Weggaan zonder bestelling? Hem in z’n eentje in de auto zetten? Ik wist ook niet hoe lang het nog ging duren dus ik probeerde vooral het te sussen in de hoop dat het snel kwam. Oké ik weet heus wel dat hij ruimte voelde en ik best wat meer urgentie in m’n correcties had kunnen stoppen. Ik weet het allemaal wel maar soms lukt het even niet.

Tegen de tijd dat m’n wanhoop naar standje maximaal was gestegen vroeg ik de vrouw die nog steeds 2 meter bij mij vandaan stond te kijken of het pakketje bijna kwam. Ze vertelde mij toen doodleuk dat ze in het magazijn bezig waren met een andere bestelling. Dus dat het nog wel even kon duren.

Toen dacht ik 2 dingen: 1) dan haal je toch zelf even deze bestelling? Ik zal écht niks jatten. 2) had je dat misschien ieeeets eerder kunnen zeggen? Als ik had geweten dat het zo lang had geduurd, was ik met m’n monsters even door de winkel gaan lopen. Of had ik er een spelletje van gemaakt. Dan had deze hele situatie niet hoeven te gebeuren.

Nou, terwijl m’n turbo’s door die winkel gingen zag ik uiteindelijk de bestelling aan komen.

Jens zag daar vervolgens opnieuw een uitdaging in en besloot dat het al prima tijd was om alle kaartjes van m’n bestelling te trekken en de bestelling ook door de winkel te smijten.

Begrijp mij niet verkeerd, Jens en Isa zijn de allerleukste kinderen ooit. Ze zijn schattig, lief en hebben (ja heus) een enorme dosis humor. Ik wil ze never ever ooit kwijt.

Maar, heel soms transformeren ze tot onmogelijke monsters. Daar ben ik toch zeker niet de enige in? Alsjeblieft..? Haha.

De moedeloze tranen stonden inmiddels al in m’n ogen en terwijl ik een gillende Isa optil, m’n bestelling erbij probeer vast te houden en Jens opdraag de rest mee te sjouwen prop ik het hele zooitje weer in de auto.

Gelukt, bestelling is binnen. Maar. Dit. Nooit. Meer. Op. Deze. Manier.

Nadat ik weer afgekoeld ben en Jens lekker bij mij komt kroelen, zie ik eindelijk weer even hoe klein hij eigenlijk nog maar is. Dit helpt soms, bij het relativeren!