Melkkraantjes

De confrontatie! Daar was hij dan eindelijk! Ik kreeg een rondleiding in het academisch ziekenhuis waar ik ga bevallen. Kamers voor bevalling, kamers na bevalling, kamers voor opgenomen moeders.

Ik werd enthousiast van alle prikkelarme mogelijkheden. Sterrenhemel, dubbele rolgordijnen, dimbare lampjes en allerlei attributen waar je gebruik van kunt maken.

Tijdens het gesprek met de alleraardigste verpleegkundige, sneed ze gelijk heel eerlijk het onderwerp aan: voeding.

Ze had mijn dossier gelezen, ik hoef dus geen bitchy opmerking te maken over dat protheses geen melkkraantjes hebben. Ze bereidde me rustig voor op het moeten meenemen van een flesje en voeding.

Huh? Serieus?

Zo gewend dat ik voeding bij me heb (in mijn borsten) zette ik mezelf even voor het blok.

Ooh shit, ja zonder borsten heb je geen voeding.

“Bizar, ik heb 25 potten koemelkvrije voeding gekocht, want dit kind heeft koemelkallergie, maar dat ik daarvan een pot moet meenemen, inclusief een flesje, had ik niet bedacht”, zei ik tegen haar.

Ze kijkt me lachend aan, “daar ben ik voor” benoemt ze.

Ze is nieuwsgierig waarom ik nu al weet dat dit kindje koemelkallergie heeft. Inmiddels is er een patroon, een glas koemelk betekent 2 dagen de baby slecht voelen, de baby beweegt dan amper. Dit gebeurde de voorgaande zwangerschappen ook en de baby’s hadden koemelkallergie waarbij ze slap werden, bloeddruk dat daalde, shock gevaar en 2 dagen vermoeid waren.

Plus, dankzij baby nummer 1 en bioresonantie is het vermoeden dat niet alleen papa (bewezen koemelkallergie), maar ook mama koemelkallergie heeft gehad vroeger. Dan blijft er weinig rek meer over.

Wanneer ik na dit gesprek manlief en de kinderen ga ophalen, besef ik mij dat ik straks geen kind op mijn borst ga hebben die gelijk mag aanhappen, maar dat ik daarvoor een flesje moet klaarmaken.

Dat ik misschien wel een hemdje wil aanhouden, met protheses erin. Maar huid op huid contact is zo belangrijk!

Ik vertel mijn man alles en besef me dat dit misschien allemaal wel niet aan de orde is.

Er zal tijdens de bevalling een kinderarts aanwezig zijn. Want de baby meet nog steeds asymmetrisch met te korte armen en benen. Als dit na de bevalling gezien wordt, maar ook bestempeld wordt als mogelijk gevaarlijk, zal de baby waarschijnlijk al snel worden meegenomen. Dan blijft er weinig van het gouden uurtje over.

En dit alles vooropgesteld dat de derde ook via een natuurlijke weg ter wereld komt uiteraard.

“In dit ziekenhuis is het normaal dat de anesthesie bij je op de kamer komt,” zeg ik tegen mijn man.

“Dat klinkt fijn, maar daardoor kan het voorkomen dat je 2 uur op een ruggenprik moet wachten,” zeg ik daar achteraan.

Manlief kijkt me aan met schrik in zijn ogen.

“Ja, dus ik kan niet gezellig ’s avonds alweer de oudste in bad doen, zoals de vorige bevalling,” grinnik ik.

“Nou ja, in ieder geval raak ik niet oververmoeid van borstvoeding geven…”