Duizendmiljoen verdrietig

Als ik Juul naar bed breng wil ze altijd dat ik, na het voorlezen, nog even bij haar kom liggen. Soms is ze zo aan het treuzelen, nog even dit, nog even dat, ik heb nog dorst, nog even dit afmaken… en altijd de mededeling “ik hou niet van slapen” (daar snap ik sowieso niets van…) Het liefst ga ik na een knuffel en kus naar beneden. Lekker in rust een kop koffie, neerploffen op de bank met een serie of nog even verder werken aan onze webshop zonder steeds gestoord te worden. Maar eigenlijk geef ik altijd toe aan haar verzoek nog even bij haar te blijven, blijkbaar heeft Juul dit nu nodig, we kletsen nog even wat en ik krijg mega veel kusjes en knuffels en ze valt veel sneller in slaap.
En ach dat kwartiertje later aan de koffie maakt dan ook niet meer uit.
Stiekem zijn dit mega fijne momentjes.

Als ze dan na het treuzelen en “tijdrekken” zover is en ik bij haar kom liggen kletsen we meestal nog wat, soms over school, over vriendinnetjes, over wat er allemaal is gebeurd, wat indruk maakte of gewoon wat ze maar kwijt wil.

Zeker de eerste weken nadat we afscheid moesten nemen van Mees, zorgde dat regelmatig voor tranen. Om de dingen die zij vertelde, dingen die gebeurd zijn, hoe ze Mees (bijna) overal in weet te betrekken, iets wat gezegd is door iemand wat indruk maakte, door iets waar Mees écht bij had moeten zijn, dingen die mij raken omdat we Mees zo mega missen en omdat ik het zo graag, zo anders had willen zien, voor mezelf maar ook voor haar.

Als ik Juul dan vraag of zij ook verdrietig is dat we Mees zo moeten missen antwoord ze
“Mama, ik ben duizendmiljoen verdrietig, maar ik heb geen tranen”
Wow… dat komt binnen, verdrietig maar geen tranen… Slik.
En ergens is het helemaal niet gek. Ik ben altijd verdrietig, maar het is niet zo dat ik huilend de dagen doorkom. Blijkbaar geldt dat ook voor haar.

Ergens wist ik het wel, ze heeft al die tijd niet gehuild. Ze kan haar emoties wel benoemen, toen Mees in het ziekenhuis lag en kort na zijn overlijden was ze vooral boos, heel erg boos. Daar kwam later ook verdrietig bij, duizendmiljoen dus, zonder tranen.

Voor een 6-jarige vind ik het kunnen benoemen van emoties al heel wat. Dat is voor volwassenen soms al een uitdaging en ook echt niet gek bij zulke heftige life events.

Wij missen onze zoon, die nog veel meer was dan dat, hij maakte mij voor het eerst moeder, hij was het eerste kleinkind (aan mijn kant van de familie) hij was en is de enige kleinzoon tussen (inmiddels) allemaal meiden, hij was ons vriendje, onze gezellige, eigenwijze stuiterbal, onze spiegel, en vooral Mees, onze Mees.

Maar ook Juul mist niet alleen haar broer, hij was ook haar voorbeeld, haar beschermer op het schoolplein, haar maatje, haar speelkameraad als er geen andere vriendjes/vriendinnetjes waren, haar “partner in crime” voor ondeugende grapjes, een leeftijdsgenootje om mee op te groeien, haar stoere, sterke en dappere broer.

Ik denk dat wij er goed aan doen dat we hier open met haar over praten, onze eigen emoties blijven benoemen en natuurlijk blijven we Juul haar gedrag in de gaten houden, daar zijn zeker dingen in veranderd, daar zijn we alert op we proberen haar daarin te volgen en geven haar tijd, alle tijd die ze nodig heeft….