Ik ga ouders ongegeneerd in hokjes plaatsen

We zitten in de weken dat er regelmatig een extra vrije dag is. En dus, hobbeldehop, richting de kinderboerderij. Wij waren duidelijk niet de enige en terwijl Jens in één rechte lijn op de speeltuin afstormde (geen dier gezien die dag, maar goed), heb ik het mijzelf comfortabel gemaakt met mijn snoet in de zon en Isa naast mij in de buggy.
En terwijl ik daar zat, observeerde ik het zogeheten ‘kinderboerderij-volk’ eens nauwkeurig.

Meermaals heb ik intern gegniffeld. Wat lopen er toch interessante figuren rond.
Tegenwoordig mogen we natuurlijk niemand meer in hokjes plaatsen, maar ik ga het toch even ongegeneerd doen. Het mag, want ik bén ook een hokje. Of twee.

Let op:
– We hebben de ‘ik houd mijn kind nauwlettend in de gaten en zodra het valt of piept of geluid maakt spring ik er bovenop’ ouder. Soms zelfs allebei de ouders. Meteen worden er doekjes, drinken en wat eten tevoorschijn getoverd wanneer er tranen verschijnen of een gil gegeven wordt.
– De ‘wij hebben twee kinderen dus we zorgen allebei voor één kind’ ouder. Die zien elkaar vervolgens ook niet meer. De één staat bij het klimrek en de ander zit in de zandbak. Heel gezellig, zo’n uitje met het gezin.
– De ‘ik schrik op van m’n telefoon als m’n kind ineens naast mij staat’ ouder. Deze ouder heeft duidelijk niet zo’n zin in dit uitje, of heeft veel belangrijke dingen te doen op de telefoon. Wat het ook is, hij of zij is zo geconcentreerd dat het ietwat verward opkijkt als het kind even wat komt zeggen of vragen. Of huilt.
– Vaders met hun ziel onder de arm omdat ze een dagje vrij hebben en iets met de kinderen moeten doen. Dit zijn ze gewoon minder gewend. Het is vooral werken door de weeks en zo’n dagje extra vrij lijkt ietwat ongemakkelijk voor ze.
– De ‘ik geef mijn hippe kledingstijl één op één over op mijn kind’ moeder. Moeder en dochter lopen zo ongeveer in dezelfde stylisch laarsjes, met dezelfde soort jassen, in dezelfde natuur tint kleuren, met hetzelfde kapsel. Erg grappig.
– Dan hebben we niet te vergeten ook nog de opa’s en oma’s. Ook altijd een feest als zij er zijn. Kinderen proberen nog even net wat meer voor elkaar te krijgen bij opa en oma. Gelijk hebben jullie, kinders!
– De ‘we maken van alles een foto’ ouders. Och och hier maak ik mij ook schuldig aan. M’n kinderen hoeven maar boe of bah te zeggen en ik wil het vastleggen.
– Tot slot, de ‘ik kan niet stilzitten’ vaders (kuch mijn man, kuch). Die bouwen mee aan de zandkastelen, klimmen ook op de rekken en glijden achter de kinderen aan van de glijbaan. Want ze moeten er toch niet aan denken om even niks te doen!

En dan, rond 16.30 uur begint het ware oververmoeidsspektakel. De kinderen worden moe, willen niet mee naar huis, gaan huilen, gaan treuzelen, er ontstaan discussies. En op precies dit moment was het ook aan mij om weer in actie te komen en de kinderen mee naar huis zien te krijgen.
Na ongeveer 4 onderhandelingen en 3 discussies en wat omkoping met een koekje kwam Jens gelukkig weer met ons mee.

Al mijmerend kom ik tot het besef dat we als ouders natuurlijk allemaal zo onze eigenaardigheden hebben.
Dat we ons eigen werk, hobby’s en karakters hebben. En toch allemaal samen bij die kinderboerderij. Verbonden door de kinderen. Met her en der een knikje of glimlach vanwege de herkenning. We doen het toch maar zo met z’n allen!