Zorgen na de 20-weken echo

Nadat ik opnieuw het academisch ziekenhuis heb gebeld, omdat er wellicht medisch geen noodzaak is om nog eens te kijken, maar het geestelijke aspect toch ook mag meewegen, kreeg ik een extra groeiecho toegezegd.

Ook daar moesten we nog even op wachten, dit wilde ze net voor 24 weken inplannen (de guo staat op 26 weken).

Ik kan dit wel, kom op, je derde kindje!

In verwoede pogingen mezelf afleiding te bieden, zet ik de naaimachine op tafel.

Mijn zoon en dochter hebben sinterklaas cadeautjes geruild. De jongenspop is nu toch voor mijn dochter en mijn zoon mag haar Dino hebben. Ik pas een stuk stof uit de kast om wat te oefenen. Ik ben gestart met naailes, maar de naaimachine is nog niet aangeraakt omdat de eerste les vooral gericht was op patronen tekenen.

Ik had al benoemd dat ik de beginnende beginner van de beginnersklas was en mijn eerste project (4 babydekens) inmiddels 2 jaar geleden is en ook mijn laatste was.

Het broekje lukt nadat hij 3 keer uit elkaar gehaald moest worden door een foutje.

Ik trek het broekje aan en het elastiek knapt. Oké, notitie in brein, elastiek kun je niet naaien..

Nadat ik de instellingen van de naaimachine niet meer goed krijg en ik bijna ontploft, vraagt manlief vriendelijk een voorzichtig of ik het apparaat alsjeblieft wel opruimen tot de 2e naailes. Ik was er tenslotte al 2 dagen mee bezig…

Hij heeft gelijkt..

Wat onzeker loop ik het pas gestofzogen huis opnieuw te stofzuigen.

Mijn hobby (klussen) is tijdens de zwangerschap alleen voor kleine projecten geschikt. Ik kan nou eenmaal niet met platen van 25 kg gaan sjouwen. Ik had al een cavia hok gebouwd, elk plaatje bleef onder de 10 kg.

-we zijn vrijwilliger bij het dierenparkje in het dorp en er werden ineens buiten het seizoen cavia’s geboren. Deze hebben we in huis genomen en staan nu in een lelijk plastic hokje op de grond-

Toen ik het nieuwe binnenverblijf rechtop wilde zetten, merkte ik dat dit eigenlijk te zwaar was.

“Laat je dat caviahok nou even voor wat het is?” Vraagt mijn man licht geïrriteerd toen hij thuis kwam.

“Toch stiekem je project afmaken hè?” ondertussen kijkt hij bezorgd.

“Het viel allemaal wel mee!” roep ik nog wanneer hij de boodschappen uit de auto haalt. Maar het feit dat ik moeite heb met opstaan verraad mijn leugen.

“Ik ben weer obsessief mezelf aan het bezighouden”. Biecht ik op wanneer ik mezelf op de bank heb gehesen. Als ik stilzit gaat mijn brein naar een kind met down, of een kind met dwerggroei, of nog erger… Tilliften, hoog/laag bedden en rolstoelbusjes.

“Zal ik maar gewoon ophouden met tegen de regels van Nederland aanschoppen, een extra echo inboeken en daar dan voor betalen?” De tranen stromen over m’n wangen als ik dit benoem.

“Ja”, als jou dit gerust stelt”.

“Ik heb geen idee” antwoord ik..