Zwanger van onze baby

Ik vertrek alleen naar mijn oma, waar mijn vader ook zal zijn, want mijn kinderen moesten echt een middagdutje doen. 

Mijn oma vertelde hetzelfde verhaal een aantal keer. Ik kon heel moeilijk een leuke ingang vinden, totdat ik bedacht maar gewoon in het verhaal mee te gaan. 

Ze begon opnieuw. Puzzeltjes, ze kon ze niet meer zien, want ze heeft nog maar 5% zicht. 

Ik pak de echo’s uit de tas en laat deze aan oma zien. 

“Kun je dit ook nog zien oma?” 

Jaaa dit kon ze wel! Dit was zijzelf! 

Ik moet lachen om de logische gedachtegang, een zwart wit foto, tuurlijk! 

Ik geef de echo aan mijn vader. “Kun jij het wel zien papa?” 

Hij kijkt wat vreemd, “van wie is dit?” 

“Dit is van mij”

“Wanneer zijn deze gemaakt?” vraagt hij. 

“Vanmorgen”, antwoord ik. 

javascript:void(0)

“Maar dit is een baby?” hij kijkt me nog steeds vragent aan. 

“Ja pap, ik ben zwanger.”

Oma lacht heel hard. In plaats van mij te feliciteren vertelt ze aan de aanstaande opa hoe zwaar hij het gaat krijgen met 3 kleinkinderen. 

Mijn vader heeft plots iets in zijn oog en pakt een doekje. Super lief om te zien dat hij er een traantje om kan laten. 

“Ik dacht dat dit niet meer mogelijk was?” komt er dan uiteindelijk uit. 

Ik vertel hem alles en mijn vader sluit af met: “Dit is dan wel een dubbel wonder hè?” 

“Ja pap, dat is het”. 

Eenmaal thuis ben ik blij dat ik vanaf nu openlijk kan vertellen dat er een baby in mijn buik groeit. 

Mijn dochter roept heel hard, “jaaa baby!” 

Ze rent naar de eendenkooi en wijst naar de baby eend. 

“Mama? Baby eend ja?” 

Ehhh, mama heeft een baby eend in haar buik? 

“Ja mama”. Zegt ze vol overtuiging. 

“En waar is dan de mensenbaby?” 

Nee die hoefde ze niet meer. De baby eend was meer dan prima..