Traumaverwerking

“Jeetje wat een krullenbol, van wie heeft hij zulke mooie krullen?” 

Ik hoor en zie mijn moeder, waarbij ze haar borsten wat vooruitdrukt om in de startpositie te gaan staan, om te vertellen dat al deze schoonheid van haar geërfd is. Mijn moeder, die de krullen in haar haren krulde met een krultang, heeft haar hele leven (totdat ze kaal werd) volgehouden dat ze een krullenbol is. 

Ik, die mijn krullen nog wel op de strijkplank kon proberen glad te strijken, deed juist erg haar best om geen krullen te hebben. Hoe minder ik mijn moeder leek hoe beter. Af en toe, wanneer ik toch besloot m’n haren niet te föhnen, kon ik weer aanhoren hoe die krullen toch een cadeautje van haar zijn geweest. Om vervolgens te vragen wat ik er allemaal in had gesmeerd en mij niet te geloven als ik zei, krul crème that’s it. 

Ik deed zelfs zo mijn best om geen krullen te hebben, dat mijn man na een jaar huwelijk niet geloofde dat ik een bos vol krullen had en hij helemaal verbaasd was toen ik na een week krul herstel pogingen weer een volle bos krullen showde. 

Steeds vaker deed ik er even moeite voor. Tenslotte was het bij goed onderhoud, minder werk dan met de strijkijzer op de strijkplank. Even kneden en klaar. 

En toen, in februari, viel door Chemo alles eraf.. Poef, weg krullen, weg haar, maar ook weg trauma. 

Mijn dochter, die qua uiterlijk een volledig kopie is van mijn man, heeft ontzettende mooie grote ogen. Dit heeft ze zeker niet van mij, maar ook niet van mijn man. Haar bruine, stijle lokken zijn langer dan mijn haar ooit is geweest. Hier kan mijn moeder geen eer aan ontlenen. Toen mijn dochter een compliment kreeg over haar ogen van een vreemde, durfde mijn moeder hardop te zeggen dat dit dankzij haar was. Gelukkig was deze vrouw dermate mondig dat ze hardop durfde uit te spreken dat ze deze vergelijkenissen echt niet zag. 

We zijn inmiddels bijna een jaar verder, nadat ik afscheid heb genomen van mijn moeder (ze leeft nog gewoon, maar ik wil haar niet meer zien). 

Het herstel is gaande en we zijn er nog niet. Soms word ik nog getriggerd, zoals door de prachtige krullen van mijn zoon en de vraag van wie hij de krullen heeft. 

Of wanneer ik eindelijk kan vertellen aan mijn vader dat we nog een mini mensje verwachten. 

Gelukkig hoef ik me niet af te vragen of ze dit kind wel aardig gaat vinden of niet…