Dreumes en peuter

Mijn dreumes is nog 2 maanden lang een dreumes, voordat hij de peuterbrigade van zijn zus komt vergezellen. Dit gaat me allemaal veel te snel.

Ik stond gisteren voor de peuterschool van mijn dochter te wachten tot ze vrij was. Mijn dreumes, die aan mijn been vast geplakt zat , ziet z’n zus en rent door de meute peuters om z’n zus te knuffelen. En dit is niet zomaar een knuffel, dit is niet de variant van, het moet maar… Nee dit is de – omg ik heb je zolang niet gezien ik hou van je- knuffel

Ik heb echt werkelijk waar geen idee hoe het gelukt is om 2 van zulke lieve kinderen groot te brengen en een groot deel van deze lof kan naar mijn man, want tijdens Chemo heb ik weinig opvoeding gedaan.

Zo vraagt mijn dochter bij elke hoest, “jij oké?” en komt ze elke ochtend even tussen ons in liggen om te knuffelen.

Mijn zoon, een echt mannetje, heeft een talent voor grapjes. Hij roept je er ook altijd even bij. “Mama, tijt (kijk)”, vervolgd door een kunstje of een kietelsessie.

Beide kindjes zijn altijd erg bezorgd om elkaar. Wanneer ik even boven ben en 1 van de 2 moet huilen (en de ander is hiervan niet de veroorzaker) komt diegene altijd even onder aan de trap roepen dat ik moet komen.

Mijn hart stroomt dan ook regelmatig over van geluk.

Dat jullie maar zo’n goede band met elkaar mogen houden!