Ik ga niet door het huis sluipen

Ik irriteerde me er rot aan. Van die ouders die zelf even geen leven hadden wanneer hun kind op bed lag. Want, sssst!,straks wordt hij/zij wakker. Ik nam me heilig voor om dat nooit te doen, mocht ik ooit moeder worden. Ik zou de moeder gaan zijn die gewoon de bovenverdieping zou gaan stofzuigen terwijl haar kind een kamer verderop lag te slapen.

Gezellig met z’n drietjes op onze slaapkamer

Onze zoon was net geboren. Hij sliep in mijn armen, in de wieg beneden of in de co-sleeper naast ons bed. We konden praten en het huishouden doen, want hij sliep toch overal doorheen. Behalve in de nacht. Onze zoon sliep bij ons op de slaapkamer in een co-sleeper. Naast mij. Lekker dichtbij. Klein nadeeltje: wij sliepen slecht omdat we hem hoorden ademen, en hij sliep slecht omdat hij ons hoorde slapen (lees: snurken). De nachten waren daardoor erg rommelig en mijn energie-level daalde met grote sprongen. Ik was al niet fit, want bij de bevalling verloor ik bijna 2,5 liter bloed. Niet slapen deed er dus geen goed aan. En onze zoon leek het ’s nachts ook niet geweldig te vinden bij ons op de slaapkamer.

Eigen bedje

Op dag 3 kwam onze kraamverzorgster binnen en stelde voor om Pep te laten wennen aan zijn eigen bedje, in zijn eigen slaapkamer. Blijkbaar zagen we er wat ontredderd uit. Huh?!?!?, wat zegt zij nou?!?!?! Eigen kamer??? Een baby hoort toch een half jaar bij je op de slaapkamer te slapen? Heel rustig zei ze, “Anneke, wij hadden vroeger ook maar één bedje. We gaan gewoon eens kijken hoe hij het daar vindt”. En wat bleek; Pep vond er zijn rust en sliep meteen goed.

Behalve tussen 18.30u en 22.30u. We konden er de klok op gelijk zetten. Niks was dan goed. Pep huilde en huilde. Krijste de longetjes uit zijn lijf. Klokslag 22.30u werd hij rustig en viel dan in slaap. Compleet overprikkeld en doodmoe. En wij ook, want we liepen in die uren met hem rond. Wiegde hem in onze armen. Zongen liedjes voor hem. Hingen hem in de draagzak. Bakerde hem in. We leenden een hartslag knuffeltje van vrienden of reden een rondje met hem in de auto. Niets hielp. We zagen er elke dag als een blok tegenop. Ruim 12 weken lang was dit onze avond.

Slapen doet slapen

De huiluurtjes in de avond hadden ook hun weerslag op de rest van Peps slaapjes. Ook overdag. Met als gevolg, dat als Pep sliep, we (vooral ik, Teun was er wat relaxter in) er alles aan deden om hem te laten slapen. Dus de stekker van onze deurbel ging eruit. We deden boven geen huishoudelijke klussen als Pep lag te slapen en de wasmachine mocht alleen aan als Pep wakker was. Ik sloop door het huis.

Ik deed alles wat ik zei dat ik niet zou doen

Pfff, daar zat ik dan met mijn grote mond. Ik deed alles wat ik had gezworen om nooit te doen. Als ouder zijnde doe je er blijkbaar alles aan om je kindje te laten slapen. Als je maar moe genoeg bent met z’n allen.

Wat slaapgebrek al niet met je doet…

Ps: Een bezoekje aan een Osteopaat deed wonderen. Na de eerste afspraak heeft Pep in de avonden nooit meer zo lang en zo hard gehuild als in de eerste 12 weken. Een blokkade in zijn nek en darmkrampen bleken de boosdoener. Vanaf dat moment leggen we Pep tussen 18.30u en 19.00u in bed en slaapt hij als een roosje.

@annekedekort_atwork