Alles in mijn lichaam begin te tintelen

Dat ik mijzelf totaal kwijt ben geraakt in onze kinderwens, de miskramen, de vroeggeboorte en vele ziekenhuis opnames van S was het me gelukt om mijzelf bij elkaar te rapen en weer door te gaan met ons leven zoals we altijd deden. Niet wetend dat deze manier van leven alleen maar overleven was. Toen G geboren werd, leek het even of ze alle wonden van de afgelopen jaren heelde. Tot er een deur openging waarvan ik het bestaan niet wist. Ik belande in een heel diep dal. Waar ik maar niet uit lijk te komen.

Het afgelopen jaar heb ik zo hard gewerkt aan mezelf om uit dat diepen dal te komen. Ik ben sterk! Sterker dan ik ooit ben geweest, eindelijk voelde ik een klein steigend lijntje. Tot vorige week, S haar eerst school dag/week. Ik voel pure paniek, er zit een baksteen in me maag. Ik voel in mijn hele lichaam tintelingen, ik sta te trillen op mijn benen. Ik krijg geen lucht alles wordt wazig. Wat is er toch mis met me? Ik heb het niet door, het is een trigger..

Ik heb geleerd dat als ik een slechte dag heb mezelf moet toespreken. Het is oké wat ik voel, laat je niet lijden door dit gevoel. Je lichaam neemt een loopje met je. Maar mijn gevoel heeft me compleet in zijn macht. Mijn lichaam neemt me compleet over, alles wat ik voel is zo intens. Het is een strijd die ik elke dag voer met mijzelf en het is zo verdomd moeilijk. Sommige dagen kan ik het onderdrukken en voel ik me wat beter, andere dagen trekt het aan me om weer dieper het dal in te gaan.

Wanneer houd dit gevoel nou eens op en kan ik weer mijn leven oppakken? Het frustreert me, hoe kan het dat ik het elke keer niet zie aankomen? Hoe kan ik dat ik elke keer een klein stapje vooruit ga en dan weer zo hard dat dal in getrokken wordt?

Ik probeer het om afleiding te zoeken en soms lukt dat me om even uit me hoofd te stappen. Even niet na te denken en gewoon me ding doen. Tot het gevoel me weer overvalt, ik weet dat het erbij hoort en ik erdoorheen moet. Dit hoort op dit moment nu eenmaal bij me, het heeft tijd nodig.

Ik verlang zo ontzettend naar rust, rust in mijn lichaam.. Had ik maar een glazen bol, zodat ik vooruit kon kijken. Wetend wat er komen gaat, maar helaas..