Verslagen, stap ik de deur uit.

Wat ik vandaag hoorde doen mijn oren echt klapperen. Het maakt me verdrietig maar vooral heel boos. Zoals vele van mijn volgers weten heb ik geen makkelijke tijd achter de rug en doe ik er alles aan om te herstellen.

Het heeft me heel veel bloed, zweet en tranen gekost om te komen waar ik nu sta. Ik ben er nog niet maar eindelijk voelde ik een licht puntje, tot vandaag. Ik begrijp gewoon niet dat mensen zo wreed kunnen zijn, oordelen over hoe ik mijn leven leef en daar een invulling aangeven. Ik moet het van me afschrijven want het vreet aan me.

Nu ik net weer een beetje mijn leven begin op te pakken.. Voelt het weer alsof ik dingen doe die niet mogen. Ik zit ziek thuis en dat is niet voor niks. Het moeilijk om niet te kunnen doen wat je wilt doen. Werken, de leuke sociale uitjes die ik vroeger non-stop had en noem het maar op. Eén jaar lang heb ik alleen maar op de bank en/of op bed gelegen en rond het huis geleefd omdat ik mentaal niet in staat was/ben. Nu ik langzaamaan op krabbel durf/kan ik eindelijk de deur uit. Ik moet opnieuw alles uitzoeken en daar heb ik het zwaar mee. Mijn energie level is laag, ik kan mij slecht concentreren en ben gauw overprikkeld. Voor ik het weet ben ik over mijn grens heen en check ik uit. Op deze momenten ben ik niet meer in het hier en nu maar ben ik compleet in mezelf gekeerd. Het is nog erg zoeken tot hoever ik kan gaan, maar uiteindelijk zal ik er komen.

Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe. Voel me op het moment leeg en down. Waarom beïnvloed de mening van andere mij zo? Terwijl de hulpverleners zeggen dat ik alles doe om te herstellen wat in mijn macht ligt? Ik weet dat ik het los moet laten en dat ik leuke dingen moet doen om uit de put te komen, me gezin heeft er lang genoeg onder geleden. Maar waarom voelt het dan zo slecht? Mensen zien mij in het echt één paar seconden voorbij lopen of op social media en denken och die meid is lekker aan het “genieten” van het weertje en de tijd met haar kinderen.

Ze beseffen niet dat het beeld wat je op social media ziet nog geen 10% is van de werkelijkheid. Of als je me twee tellen ziet lachen, dat ik de oude ben. Iedereen draagt een masker, de een net iets meer dan de ander. Iedereen deelt immers grotendeels het “mooie” plaatje toch? Betekend dit dat ik niks meer kan/mag delen? Geef ik een verkeerd beeld af als ik een foto en/of filmpje plaats dat ik eventjes één uurtje met me kinderen aan het water zit? Of in de speeltuin? Mijn hoofd maakt overuren? Waar doe ik goed aan. Heel lang ben ik stil geweest en nu ik juist weer de dingen probeer op te pakken waar ik veel energie van kreeg, krijg ik te maken met de harde oordeel van mensen uit mijn naaste omgeving. Moet ik dan maar stoppen met dingen te delen op social media?

Diep in mijn hart weet ik dat ik de mening van een ander los moet laten, dat hun geen besef hebben wat ik door maak. Dat het meer over hen zegt dan over mij. Maar het raakt me meer dan ik dacht, het doet pijn dat ik mezelf moet verantwoorden waarom ik de dingen doe die ik doe. Ik probeer zo hard mijn best te doen om uit dat diepe dal te komen, maar het voelt alsof ik het niet goed doe? Moet ik maar thuis blijven en hopen dat ik me vanzelf weer beter ga voelen? Hoe moet ik me in godsnqam weer de oude voelen als ik niks meer kan en mag doen? Wat moet ik doen…

Mijn hoofd maakt overuren..