Realitycheck van een moeder op haar sterfbed

Het was op haar sterfbed dat ze zich besefte dat ze haar kinderen dit meer had willen geven.

Wat als?

Wat als je ineens geen tijd meer hebt.
Geen tijd om je kinderen te zien opgroeien.
Te zien veranderen van een mini mensje naar een mooie jonge vrouw vol plannen.

Je soms jonge kinderen achterlaten als je doodgaat is niet te bevatten.
Achterlaten terwijl alles in je schreeuwt dat je dit niet wilt.

In de periode naar het afscheid toe merk ik aan Astrid (43 jaar, ongeneeslijk ziek en 2 kinderen van 6 en 8 jaar) dat ze veel nadenkt. Over wat ze haar kinderen nog wil meegeven.
Ze vertelt ook dat ze zo opgeslokt is door de drukte van het werk- en gezinsleven. Ze schaamt zich bijna als ze vertelt dat ze liever meer tijd met de kinderen had doorgebracht.

En jij?

Denk jij wel eens ‘stel dat ik nog maar kort te leven heb, geef ik mijn kinderen dan wat ik ze wil geven?’

Welk gevoel geeft deze gedachte je?

Tevredenheid.
Trots.
Of besluipt je een gevoel dat je nog zoveel meer had willen zeggen of doen?

We hebben het nu over een stel-dat scenario. Gelukkig! Het mooie daarvan is dat je invloed kunt uitoefenen op de impact die jij maakt op je kinderen. Nu, morgen en alle dagen die jullie samen nog hebben.

En ik?

Ik sta hier regelmatig bij stil. Vaak getriggerd door mijn werk. Bijvoorbeeld als één van de ouders van een gezin is overleden. Dit zijn de momenten dat de kwetsbaarheid als moeder me bijna verstikken.

Dat is vaak het moment dat ik me bewuster ben dan ooit wat ik meer wil doen. Een kleine selectie van deze hersenspinsels:

➰Avontuur. Meer tijd creëren voor de avontuurlijke kant die mijn kinderen hebben. Na het eten, terwijl het eigenlijk al bedtijd is, toch naar buiten gaan met z’n allen. (Terwijl ik eigenlijk zin heb om iedereen in bed te leggen en eindelijk op die bank te ploffen, want moe). Rondjes fietsen door een onbekende buurt en alle speeltuintjes uitspelen. In het donker pas terugfietsen met een glimlach van oor tot oor.

➰Geen orde maar chaos thuis. Direct stoppen met het dagelijks opruimen van de zooi die drie monsters 😉 achterlaten. Deze tijd besteden aan stoeien, spelen en praten over wat ze meemaken in hun spannende kinderlevens.

➰I love you. Deze zin zeggen we in huis veel tegen elkaar. Mijn man en ik tegen elkaar, maar ook tegen de kinderen. Het besef dat ze elke dag horen dat we van ze houden, maakt me dankbaar. Ze weten dat ze geliefd zijn. En… als ik soms tegen ze uitval dat ik gek van ze wordt, weten ze dat dat over hun gedrag gaat. Niet over wie ze zijn als persoon. Dat verschil vertel ik ze. En dat wil ik blijven doen. In de overtuiging dat ik ze als moeder meegeef dat ze alle drie goed zijn zoals ze zijn.

Nu jij!

Wat zou jij meer/ anders of precies hetzelfde doen als je ineens weet dat de tijd dringt?

Liefs,
Hanne