Gaan we de kleine verliezen?

De hele rit kon ik aan niks anders denken. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werd ik door de ambulance beroerders overgedragen en naar de afdeling gereden. Ik voelde me zo eenzaam, wat als me partner niet op tijd zal zijn voor de bevalling? Waar zijn we in beland.

Gelukkig werden we gauw herenigd. De verpleegkundige begon met alles installeren tot de arts binnenkwam. De arts vertelde ons wat we konden verwachten als de kleine geboren werd. Het was veel informatie om in zo’n korte tijd te verwerken. Gelukkig deed de medicatie zijn werk en was het voor nu rustig. Hoe de komende uren er uit gingen zien konden ze ons niet vertellen, het was afwachten. In de hoop dat de kleine nog veilig en warm bleef zitten.

Gelukkig hadden we een kamer voor ons samen en mocht mijn partner 24/7 bij mij blijven. We waren zo bang, niet wetend hoe alles zou aflopen. Het bleef godzijdank rustig, elke dag werd er opnieuw gekeken of alles nog stabiel was. Het was fijn om zo goed in de gaten gehouden te worden elke dag dat ons kindje langer bleef zitten was een geschenk.

Het was inmiddels donderdag en alles zag er goed uit, ze hadden de afgelopen dagen geen verandering meer gezien. Wat betekende dat de arts het veilig genoeg vond om ons naar huis te sturen met verplicht bedrust. Mijn partner was blij met het nieuws dat we naar huis mochten. Ik was er niet blij mee, ik was doodsbang en vond het eng om naar huis te gaan. Wat als er iets gebeurt en we te laat zijn? Ik voelde nog steeds wat buikpijn en vertrouwde het niet. De arts garandeerde ons dat zo ons echt niet zomaar naar huis zouden sturen als ze het niet vertrouwde.

Me schoonvader kwam ons ophalen. We hadden onze tassen gepakt en namen afscheid van de verpleegkundige. Ik stond met mijn tas in mijn handen toen ik wat warms langs mijn been voelde lopen. Ik raakte in paniek en rende naar de wc, deed me broek omlaag. Bloedddddd ik bloed!!!! Binnen no time stond de kamer vol met artsen, ik werd terug naar het bed begeleid. Iedereen begon in een rap tempo aan me te trekken. Me armen waren bont en blauw van het prikken, ze kregen met moeite een nieuw infuus geprikt. Voor ik het wist had ik een blauw OK jasje aan en stonden er 4 artsen om mijn bed te wachten. Kijkend naar het scherm wat naast me stond.

Wat gebeurt hier in godsnaam!! 

Meer lees je in mijn volgende blog 🤍