Niet schrikken hoor ik ze zeggen..

Ik ging over de 40 weken zwangerschap heen, wat een verschil zeg met de vroeggeboorte van S. Ik genoot volop en had nog weken door kunnen lopen, ik zat al volop in mijn roze bubbel. Het was fantastisch om haar zo lang te mogen dragen en het getrappel in mijn buik te voelen. Dit is hoe ik een zwangerschap altijd voor me zag en zo maakte deze zwangerschap de vroeggeboorte van S helemaal goed. Het was precies waar ik altijd van droomde. Enorm dankbaar ben ik dan ook dat ik dit heb mogen mee maken.

Met 40.3 weken zwangerschap moest ik op controle komen, mijn bloeddruk was veel te hoog waardoor ik in het ziekenhuis moest blijven. Ik zou inleid worden, wat was ik blij haha ik kon niet langer meer wachten om onze dochter te ontmoeten. Ik had er echt mega veel zin in want eerlijk het was fijn om die 40 weken aan te tikken. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet spannend vond. Ik kon niet wachten om onze kleine meid veilig en wel in mijn armen te hebben.

De inleiding verliep rustig, in de avond had ik 2 cm ontsluiting. We gingen rustig slapen in de hoop dat de kleine zich de volgende ochtend zou melden. In de ochtend deden ze een check en probeerde ze mijn vliezen te breken. Dit ging wat moeizaam maar goed, al snel kreeg ik weeën. De weeën veranderde al heel snel in persweeën. Het nare hiervan was dat ik nog maar 4cm ontsluiting had en de pers drang zo danig erg werd dat ze er voor mijn gevoel al uitkwam.

Ze konden de hartslag van de kleine meid niet goed meer monitoren waardoor ik in een andere houding moest gaan zitten. Hangend over het bed moest ik de weeën proberen op te vangen. De kleine meid dacht nog even te gaan draaien en werd een Sterrenkijker. 

Plotseling stroomde de kamer in no-time vol met artsen, wat ons meteen terugbracht naar de bevalling van S. Precies die zelfde woorden hoorde we de arts zeggen: “Schrik niet”. De haar hartslag viel een paar keer weg, waardoor we even moeten kijken hoe het gaat. In de tussentijd was mijn bloeddruk ook abnormaal hoog en had ik zwangerschapsvergiftiging ontwikkeld.

Ze wilde nog de conditie van de kleine meten om te kijken hoe die ervoor stond. Dit wilde ze doen doormiddel van een sneetje in haar hoofd te maken en bloed af te nemen. Ik wist niet wat we hoorde. Dit ging ons echt veel en veel te ver. Alles schreeuwde in me dat ze er NU uit moest! Het kon me niet schelen hoe maar ze moest er uit!

Ik had in mijn geboorte plan laten schrijven dat als mijn gevoel mij iets vertelde, ze daar naar moeten luisteren. Mijn grootste angst was namelijk haar op het laatste moment nog te verliezen na alles wat we al mee gemaakt hadden. Dit keer moest alles “normaal” gaan.

Er zat geen poep in het vruchtwater en ze maakte zich geen zorgen verder. Ze vertelde dat ze nog een hele trucjes kast vol hadden. Maar als onze wens was dat ze er nu uit moest dan wat dat oké, alleen moest dit wel doormiddel van een keizersnede. Helemaal dikke prima dacht ik, ik had nog maar 5cm ontsluiting en continue persweeën zonder pauzes. De kleine had het slecht en haar gezondheid was het aller belangrijkste punt!

De gynaecoloog  was zo lief en handelde naar over wensen hij belde de ok en we konden daar al binnen 10 min terecht. Alles verliep rustig en eenmaal op de ok werd de ruggenprik tussen de weeën door snel geprikt. Echt vanaf dat moment was alles magischer dan ooit, ik was zo relax en had er zoveel zin in. Het was fantastisch om alles zo mooi en bewust mee te maken, binnen no time haalde ze de kleine uit me. We zagen haar “geboren” worden, echt ik kan het met geen woord omschrijven hoe bijzonder dit moment was.

Ze keek ons recht aan en het leek als of ze naar ons lachten. Ze zat helemaal onder de poep, wat waren we blij met onze keuze en dat ons meisje nu veilig en wel bij ons was.. 

Echt wat een lieve mensen hebben ons bij gestaan in het ziekenhuis. Zowel de verpleging, de gynaecoloog en iedereen op de ok. Mede dankzij hun was dit zo’n magische ervaring. 

Weten hoe ons verhaal verder gaat blijf ons volgen 🤍