Eerste weken met Sophie

Eenmaal thuis na de bevalling kwam de kraamhulp gelijk langs en maakten we ons klaar voor de eerste nacht. Wat was dat een hel! Ik dacht echt hoe doen al die ouders dat? Sophie had moeite met aan de borst drinken en bleef uiteraard maar huilen omdat ze niks binnenkreeg. In het ziekenhuis was dit ook al het geval, dus kreeg ze bijvoeding. Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat de borstvoeding niet lukte. Gelukkig ging ik samen met de kraamhulp een plan maken en begon ik met kolven om het op gang te brengen. Ik voelde me zo schuldig! Ik dacht dat mijn lage melkproductie de reden was waarom Sophie niet aan de borst kon drinken en dat het dus allemaal aan mij lag.

We hadden er voor gekozen om de eerste dagen als gezin door te brengen en dus geen bezoek te ontvangen. We wisten namelijk ook niet hoeveel dagen Joeri zou mogen blijven en zo zouden we toch nog kunnen genieten als gezin. Niet alleen de eerste nacht was een hel, maar alle dagen. Slapen deden we niet want Sophie dronk amper en de nachten hebben we het liever niet meer over.

Zaterdagochtend moest Joeri helaas weer terug naar Slowakije. Mijn zus kwam langs vanuit Maastricht samen met haar dochter zodat ik niet gelijk alleen was. Mijn moeder zou in de nacht bij me blijven slapen zodat ze me kon helpen.

Zaterdagmiddag waren Sophie en ik op de eerste hulp in het OLVG Oost. Nadat de verloskundige thuis langs was geweest, hadden ze samen overlegd dat het misschien beter was om even naar Sophie te laten kijken. Ik durfde dit niet gelijk aan Joeri te vertellen, totdat de vraag kwam: hoe gaat het met me meisjes?… Ik ging er namelijk vanuit dat we hooguit een nachtje zouden moeten blijven ter observatie. Daarom had ik verder ook niemand gevraagd om mij te kunnen brengen maar ben ik samen met Jolanda, de kraamhulp, naar de eerste hulp gegaan. Daar moesten we nog een behoorlijke tijd wachten. Er werden verschillende tests gedaan en daarna kregen we te horen dat ze ons een nachtje zouden willen houden.

Je wilt het niet geloven. Nadat alle ziekenhuizen rondom Amsterdam vol zaten tijdens mijn bevalling, was dat nu weer het geval. OLVG Oost zat vol en we werden dus overgeplaatst naar OLVG West. Ze wilden een ambulance bellen, maar ik vond dat onzin. Inmiddels had ik mijn schoonmoeder gebeld en zijn we samen naar West gegaan.

Aangekomen in OLVG West ging Sophie gelijk naar de neonatologie afdeling. Zo gek om al die kleine baby’s met mijn flinke Sophie ertussen te zien liggen. Maar waar moest ik dan heen? Niemand die het eigenlijk wist. Bij het bevallingscentrum waren ze niet echt blij met mijn komst. Ik was namelijk al 5 dagen geleden bevallen. Uiteindelijk had ik toch een kamer gekregen en kon ik zo op elk moment dat ik wou naar Sophie gaan.

De volgende ochtend werd mij ook gelijk verteld dat ik naar huis moest. Ik had toen nog niet eens een arts gesproken over wat er met Sophie aan de hand was. Daar zit je dan met je kraamtranen, zonder vriend en een pasgeboren dochter waarvan niemand nog weet wat er met haar aan de hand is. De verpleegkundige bedoelde het misschien niet zo, maar dit heeft een hele impact op mij gehad.

Op de neonatologie afdeling waren ze gelukkig heel lief en hadden ze begrip voor mijn situatie. Samen met Sophie ging ik naar de kinderafdeling voor één nachtje, want ze konden niks vinden. Ik had hier alleen geen eigen badkamer en liep met mijn kraamverband over de afdeling. Ik kon ook nog zo slecht lopen, echt alles was beurs vanonder, dus je kan je wel voorstellen hoe ik over die gang liep.

Op deze afdeling konden ze haar gelukkig ook monitoren en kon ik 24/7 bij haar blijven. Op de neontologie haalden ze haar van de monitor af als ze ging drinken. Al snel werd duidelijk dat er wel degelijks iets mis was. Alleen konden ze niet met 100% zekerheid zeggen wat het was, hier waren meer onderzoeken voor nodig. Die dag werd ook besloten dat Sophie een sondevoeding zou krijgen, ze woog namelijk nog maar 3129 gram en haar geboortegewicht was 3600 gram.

Vele onderzoeken en dagen verder konden ze ons nog geen duidelijkheid geven. Ik voelde me zo machteloos. Het was heerlijk weer in Nederland en dan keek ik door mijn raam naar alle mensen die voorbijliepen en aan het genieten waren. De tranen schoten dan weer in mijn ogen en dan keek ik naar Sophie…

Hoe dit allemaal verder is verlopen zal ik delen in mijn volgende blog.

Liefs, Charlotte