Stille kinderen hebben geen aandacht nodig

Vooral stille kinderen die zich goed aanpassen en niet moeilijk doen.

Bizar als ik dit schrijf. Dit is onzin natuurlijk. Helaas wel de realiteit in sommige situaties die ik meemaak in mijn werk als rouwcoach.

Als er binnen een gezin een gezinslid ongeneeslijk ziek is of overlijdt, heb je te maken met een onbewust beslissingsmoment. Dat wil zeggen dat de kinderen in het gezin vaak onbewust een keuze maken welk gedrag ze laten zien aan de buitenwereld. Ik omschrijf drie veel voorkomende:

– Emotioneel. Veel huilen. Thuis, maar ook op school. Dit is gedrag waar veel volwassenen goed mee overweg kunnen, want het is een natuurlijke reactie om een huilend kind te troosten.

– Boos. Sommige kinderen die iets heftigs meemaken, zijn hartstikke boos. Op alles en iedereen. Je merkt dit door opstandig gedrag, veel gedoe en soms ook problemen op school. Opstandig gedrag vinden volwassenen al ingewikkelder. Als je niet oppast, richt je je volledig op het corrigeren en disciplineren van een kind en gaat het helemaal niet over wat deze boosheid veroorzaakt. De onderliggende behoefte.

– Normaal gedrag. Noem ik de stille kinderen. Aan de buitenkant lijkt het alsof ze heel goed omgaan met wat hun overkomt. Ze tonen geen opvallend gedrag en passen zich goed aan, aan de nieuwe situatie. Voor volwassenen is dit ideaal. In een periode waar alles op zijn kop staat, is een kind die niet moeilijk doet en zich goed aanpast, heel welkom.

Schijn bedriegt helaas.

Het is deze laatste groep waar ik altijd aandacht aan geef. En hoop dat iedereen die dit leest, dit ook doet. Want juist deze kinderen verdienen onze aandacht. Het feit dat ze onbewust besloten hebben om zich aan te passen en niet moeilijk te doen, betekent dat ze hun eigen gevoelens compleet wegcijferen en ondergeschikt maken aan die van anderen. En dat is juist iets wat je een kind niet mee wil laten nemen uit deze periode.

Liever een boos kind dat het huis bij elkaar schreeuwt (hoe lastig dit ook is), dan een kind die zijn gevoelens wegstopt en voor zichzelf houdt.

Herken jij het ‘stille kind’ in jouw situatie? Thuis, op school, of ergens anders? Dan is deze post misschien wel de stimulans om juist ook deze topper extra aandacht te geven. Te vragen hoe het gaat, uit te nodigen om erover te praten en terug te geven dat dit kind gewoon boos/bang/dwars/opstandig/en wat dan ook mag zijn. En vooral niet te veel rekening met jou en de omgeving hoeft te houden. Dat is zo fijn aan het kind-zijn. Dan hoef je dat nog niet.

Lieve groet,
Hanne