Ze veranderde in een huilbaby

Het toegeven dat het niet goed met me ging, viel me heel zwaar. Voor mijn eigen welzijn en die van mijn dochter moest ik nu echt doorpakken. Het idee dat ik echt een keer zwart zou zien en ik haar wat aan zou kunnen doen, maakte me bang. Ik herkende mijzelf totaal niet meer. Ik had altijd heel veel geduld en kon veel hebben. Maar nu was ik zo prikkelbaar en verlangde ik zo naar stilte. Ik voelde me zo machteloos door al het huilen.

Ik wilde zo graag genieten van ons wonder maar het lukt gewoon niet. Mijn schuld gevoel groeide met de dag. Hoe kan het zijn dat het huis zo vol en tegelijkertijd zo leeg voelde. Eindelijk hadden we waar we zo van droomde, een kindje van ons samen. Waar we jaren voor hebben moeten knokken. Waarom lukt het me dan niet om alles achter me te laten en te genieten. Het maakte me verdrietig, waarom lukt het me niet?

Gelukkig kon ik sneller terecht bij een psycholoog dan eerste instantie aangegeven was, ivm de lange wachtlijst. Misselijk dat ik was voorafgaand mijn eerste gesprek. Ik vond het zo moeilijk om mijn verhaal te delen. Want waar moest ik in vredesnaam beginnen? De afgelopen jaren waren zo intens en zwaar. De wens voor ons kindje, het traject, de miskramen, de vroeggeboorte en alles wat daarna nog kwam. Als ik over mijn gevoelens met iemand praten voelde ik mij vaak niet gehoord of begrepen. En daarbij voor me gevoel was ik heel ondankbaar en daar schaamde ik me voor.

Gelukkig had ik gelijk een klik tijdens het mijn eerste gesprek. Ze raakte met de juiste vragen meteen de juiste snaar. Alles kwam er uit, mijn tranen namen de vrije loop en ik begon mijn verhaal te delen. Er werd een behandelplan opgesteld, aan de hand van de klachten. Ik ben begonnen met emdr therapie. Eerst vond ik dit doodeng maar als ik er nu naar terug kijk, kan ik het echt iedereen aanraden. Mijn emmer liep meer dan over en na mijn eerste emdr sessie merkte ik al duidelijk verschil. Ik voelde ipv een tijd bom opeens heel licht en leeg.

Tijdens mijn therapie, heb ik veel tips gekregen die ik meteen kon toepassen. Mijn psycholoog gaf aan om met S te “praten” over wat ze heeft meegemaakt. Baby’s begrijpen meer dan wij denken en door te praten maak je weer meer contact. Het was goed dat ze huilde omdat ze ons wat probeerde te vertellen. Het was aan ons om te zoeken waar haar behoeftes lagen. Ze vertelde mij ook dat ik gerust mijn verdriet met haar mag delen. Samen hebben we gehuild veel gehuild. Maar eerlijk achteraf denk ik nu dat dit de sleutel was. Plus natuurlijk de emdr therapie die er voor zorgde dat ik mij ook beter ging voelen en er meer ruimte vrij kwam om eindelijk een beetje te ontspannen.

Ik merkte dat S ook veel last had van prikkels. Waardoor het huilen zich opbouwde en in de avond echt de hoogste piek behaalden. Door uiteindelijk een super strak ritme te creëren met veel rust en regelmaat. Begon ze eindelijk weer wat langere slaapjes te pakken. Als tip kreeg ik om haar op bed weg te leggen en een white noise geluid aan te zetten. Ik heb deze toen aangeschaft van numsy. Wonder boven wonder kwam ze steeds makkelijker zelfstandig is slaap en maakte ze zelfs langere slaapjes op de dag.

Het was maanden zoeken, maar het leek de sleutel te zijn om te ontprikkelen. Ik merkte zodra het geluid uitwas dat ze ook meteen wakker werd. Eindelijk keerde er rust terug en begon ik stukje bij beetje te genieten van het moederschap. Ik kon eindelijk “ademen” en was niet meer bang om de deur uit te gaan met een huilend kind. Op een gegeven moment kon ik haar lezen en schrijven en wist ik precies als ze huilde wat er was of wat ik moest doen. S werd een tevreden meisje! Ze ging op onderzoek uit en begon de wereld te ontdekkend, niks was meer veilig. Ze had haar momentjes nog wel maar dit was vele malen minder dan hoe het was. Wat was dat genieten zeg.

Weten hoe het verder gaat? Blijf ons volgen 🤍